Tym razem Christie mnie rozczarowała. Bardzo byłem ciekawy panny Marple, więc ucieszyłem się, że kolejna z powieści Agathy dotyczy właśnie legendarnej już pani detektyw. Efekt jednak mnie rozczarował.

Po pierwsze – jest jej tu za mało. Jak na powieść o słynnym detektywie – amatorze to stanowczo za dużo tu innych postaci a za mało detektywa – amatora. A przecież to postać kluczowa.

Po drugie – Agatha lubi wetknąć w powieść o czyichś przygodach narrację pierwszoosobową gdzie narratorem jest ktoś, kto obserwuje głównego bohatera i zazwyczaj jest albo nieudolny, albo mdły i nijaki (w przypadku Poirot’a był to wyjątkowo denerwujący Hastings, w przypadku panny Marple smętny pastor). Czasem ten zabieg się udaje, czasem jednak rozprasza. Tym razem rozpraszał.

Po trzecie – denerwowało mnie w tej książce to ciągłe chodzenie od drzwi do drzwi, od domu do domu, a co za tym idzie – do granic rozwleczone rozmowy pozbawione zupełnie ognia. Całość była jałowa, że nie wspomnę, że słynnego poczucia humoru Christie było tu jak na lekarstwo.

A sama panna Marple? Cóż, uczciwie muszę przyznać, że chociaż było jej moim zdaniem za mało, to jednak robi pozytywne wrażenie i jest obietnicą, że kolejne jej przygody mogą być naprawdę ciekawe. I chociaż nie jest w stanie przebić Poirot’a, to udało się jej bez problemów zostawić w tyle moich antyidoli z panteonu Agathy czyli wybitnie drażniących mnie Tommy’ego i Tuppence.

Podsumowując – nudna lektura, przewidywalna jeśli chodzi o zakończenie, ale z bardzo ciekawie wykreowaną postacią w osobie panny Marple.

Tym razem Christie mnie rozczarowała. Bardzo byłem ciekawy panny Marple, więc ucieszyłem się, że kolejna z powieści Agathy dotyczy właśnie legendarnej już pani detektyw. Efekt jednak mnie rozczarował.

Po pierwsze – jest jej tu za mało. Jak na powieść o słynnym detektywie – amatorze to stanowczo za dużo tu innych postaci a za mało detektywa – amatora. A przecież to postać...