Bardzo piękna, ale i smutna historia zagubionego małego chłopca, który został księdzem. Ciężkie dzieciństwo bez ojca i w ciągłym porzuceniu. Ogromy bunt, niezrozumienie świata i w końcu odnalezienie właściwej życiowej ścieżki i powołania, które przełamało wiele słabości. Co więcej ksiądz Arek jest teraz proboszczem jednej z lubelskich parafii i miałam okazję słuchać jego pięknych kazań.

Bardzo piękna, ale i smutna historia zagubionego małego chłopca, który został księdzem. Ciężkie dzieciństwo bez ojca i w ciągłym porzuceniu. Ogromy bunt, niezrozumienie świata i w końcu odnalezienie właściwej życiowej ścieżki i powołania, które przełamało wiele słabości. Co więcej ksiądz Arek jest teraz proboszczem jednej z lubelskich parafii i miałam okazję słuchać jego...

"Znamię" ks. Arkadiusza Paśnika to druga książka tego lubelskiego kapłana. Opisuje on w niej swoje trudne i pogmatwane dzieciństwo i młodość. Życie wypełnione miłością ale też głębokim cierpieniem i poczuciem odrzucenia; obecnością wielu ludzi ale też samotnością i wyalienowaniem. To opowieść o poszukiwaniu miłości, sensu i przynależności. Szczera, autentyczna, uczciwa. Wzrusza, otwiera serce i napełnia nadzieją. A przede wszystkim pozwala dostrzeć w pozornie nieznaczących spotkaniach, spojrzeniach, głosach i natchnieniach rękę Boga, który nas prowadzi. Piękna książka. Dziękuję.

"Znamię" ks. Arkadiusza Paśnika to druga książka tego lubelskiego kapłana. Opisuje on w niej swoje trudne i pogmatwane dzieciństwo i młodość. Życie wypełnione miłością ale też głębokim cierpieniem i poczuciem odrzucenia; obecnością wielu ludzi ale też samotnością i wyalienowaniem. To opowieść o poszukiwaniu miłości, sensu i przynależności. Szczera, autentyczna, uczciwa....

Myślę, że każdy powinien przeczytać taką książkę. Bardzo polecam

Myślę, że każdy powinien przeczytać taką książkę. Bardzo polecam

Życie niejednokrotnie potwierdza, że pisze lepsze historie niż najlepszy scenariusz. W tym przypadku opowiada wydarzenia trudne, naznaczone cierpieniem, ale ze szczęśliwym zakończeniem – jak każde życie do którego zaproszony jest Bóg. Ksiądz Arkadiusz Paśnik w swojej kolejnej książce „Znamię”, opowiada swoją niesamowitą historię życia, dzieląc się trudem, ale również prawdziwymi radościami. Czytając ją, człowiek zaczyna dostrzegać wartość swojego życia i może dziękować Bogu za swój życiorys. Może być ona również swego rodzaju Bożą terapia, ucząca pogodzenia się z własnym doświadczeniem cierpienia i poczuciem, ze los jest dla nas nieżyczliwy. Tą książkę czyta się jednym tchem i całym sobą, chłonąc kolejne strony wobec których nie można przejść obojętnie. Jest to pozycja dla każdego, kto chce spojrzeć na swoje życie z zupełnie innej perspektywy. Perspektywy, która wybija nas z rutyny i marazmu, których dostarcza nam codzienność.

Życie niejednokrotnie potwierdza, że pisze lepsze historie niż najlepszy scenariusz. W tym przypadku opowiada wydarzenia trudne, naznaczone cierpieniem, ale ze szczęśliwym zakończeniem – jak każde życie do którego zaproszony jest Bóg. Ksiądz Arkadiusz Paśnik w swojej kolejnej książce „Znamię”, opowiada swoją niesamowitą historię życia, dzieląc się trudem, ale również...

Z początku grzeszy nadto pobożnością, ale gdy ksiądz Paśnik przechodzi do opisu własnych przeżyć robi się ciekawie i ta ciekawość nie mija do samego końca. Zawsze w takich książkach brakuje mi jednego - opisu kościelnego draństwa, a przecież jest go tam tyle samo co gdzie indziej. I trzeba koniecznie wspomnieć o stronie edytorskiej, o którą zadbało wydawnictwo Świętego Pawła - tę książkę warto przeczytać dla samej przyjemności obcowania z tak ładnym przedmiotem.

Z początku grzeszy nadto pobożnością, ale gdy ksiądz Paśnik przechodzi do opisu własnych przeżyć robi się ciekawie i ta ciekawość nie mija do samego końca. Zawsze w takich książkach brakuje mi jednego - opisu kościelnego draństwa, a przecież jest go tam tyle samo co gdzie indziej. I trzeba koniecznie wspomnieć o stronie edytorskiej, o którą zadbało wydawnictwo Świętego...

Nie znając twórczości ks. Arka, trafiłem na spotkanie autorskie z nim. Zrobił na mnie dobre wrażenie. Pomyślałem: „Jeśli pisać, umie tak, jak mówić – to po książki warto sięgnąć”. Tak też zrobiłem. Teraz uważam, ze autor piórem posługuje się jeszcze lepiej, niż słowem mówionym.

Ks. Arek zamiast wypełnionej figurami stylistycznymi literatury oferuje opowieść napisaną prostym, zrozumiałym dla każdego językiem. Przepełniony ludzkimi emocjami przekaz zyskuje dzięki temu zdecydowanie na sile oddziaływania. Jestem dużym chłopakiem, który z definicji płakać nie powinien, przyznam jednak, że niektóre sceny wywołały u mnie dziwne łaskotanie pod powiekami. Niestety, życie czasem jest też takie, jak w książce „Znamię”. To stwierdzenie prawdziwe. Prawdziwym jest też jednak przesłanie autora, że jest w człowieku duża siła, pozwalająca zwyciężać nawet w ciężkich starciach. Opowieść o rzeczach trudnych, ale przekaz totalnie optymistyczny.

Przeczytałem najpierw debiutancką „Obietnicę” ks. Arka, potem sięgnąłem po „Znamię” i polecam taką właśnie „chronologiczną” lekturę, która pozwala na lepszą orientację w kształtowaniu się charakteru autora. Ja na stówę łapię się za jego kolejne książki.

Nie znając twórczości ks. Arka, trafiłem na spotkanie autorskie z nim. Zrobił na mnie dobre wrażenie. Pomyślałem: „Jeśli pisać, umie tak, jak mówić – to po książki warto sięgnąć”. Tak też zrobiłem. Teraz uważam, ze autor piórem posługuje się jeszcze lepiej, niż słowem mówionym.

Ks. Arek zamiast wypełnionej figurami stylistycznymi literatury oferuje opowieść napisaną...

Nie będę oceniał treści. Co do formy, to w dość krótkiej książce są błędy typograficzne i językowe. To nie jest wina Autora, ale korekty. Na przykład znikają półpauzy w dialogach. Np. str 11: "Mój Boże, szepnęła dziewczyna". Zamiast przecinka powinna być półpauza. "Mój Boże - szepnęła dziewczyna"

Są takie konstrukcje, jak na stronie 20: "Henia powiedziała: [Tu następuje wypowiedź rozpoczęta poprawnie półpauzą, a na jej zakończenie mamy] - powiedziała Henia.

Na stronie 63 od słowa "kawałek", nagle czcionka staje się pochylona. Oczywisty błąd typograficzny.

Jednym słowem - warto poprawić.

Nie będę oceniał treści. Co do formy, to w dość krótkiej książce są błędy typograficzne i językowe. To nie jest wina Autora, ale korekty. Na przykład znikają półpauzy w dialogach. Np. str 11: "Mój Boże, szepnęła dziewczyna". Zamiast przecinka powinna być półpauza. "Mój Boże - szepnęła dziewczyna"

Są takie konstrukcje, jak na stronie 20: "Henia powiedziała: [Tu następuje...

Wspaniała książka! Przeczytałam jednym tchem, dawno żadna książka mnie aż tak nie poruszyła. W dodatku wszystko w scenerii mojego miasta. Księdza Arkadiusza kilka lat temu poznałam osobiście, jest proboszczem w parafii, w której brałam ślub. Zrobił wtedy na mnie ogromne wrażenie jako dobry człowiek i prawdziwy ksiądz z powołania.
Ta książka była dla mnie prawdziwą ucztą.

Wspaniała książka! Przeczytałam jednym tchem, dawno żadna książka mnie aż tak nie poruszyła. W dodatku wszystko w scenerii mojego miasta. Księdza Arkadiusza kilka lat temu poznałam osobiście, jest proboszczem w parafii, w której brałam ślub. Zrobił wtedy na mnie ogromne wrażenie jako dobry człowiek i prawdziwy ksiądz z powołania.
Ta książka była dla mnie prawdziwą ucztą.

Cudowna książka!dostałam ją od chrześnicy,przeczytałam jednym tchem.nie wiem,czy tylko mi po tej lekturze się wydaje,ze nie ma dla człowieka rzeczy niemożliwych. Trzeba po prostu chcieć:-) wyciska morze lez ale warto przeczytać;-) jak najbardziej polecam.

Cudowna książka!dostałam ją od chrześnicy,przeczytałam jednym tchem.nie wiem,czy tylko mi po tej lekturze się wydaje,ze nie ma dla człowieka rzeczy niemożliwych. Trzeba po prostu chcieć:-) wyciska morze lez ale warto przeczytać;-) jak najbardziej polecam.

Poruszająca. Do przeczytania w jeden wieczór.

Poruszająca. Do przeczytania w jeden wieczór.