Biblioteka Błękitnych Tarcz 16/62
Maciek przeprowadza się do nowego mieszkania. Na osiedlu zauważa ludzi chodzących z dziwnymi laskami - nie wie, że to osoby niewidome. Szybko zaprzyjaźnia się z rodziną Jabłońskich, niewidomymi rodzicami Darka, rówieśnika Macieja. Pani Jabłońska opowiada Maćkowi o niewidomych, Polskim Związku Niewidomych i Słabowidzących, o tym, że są szkoły dla niewidomych i ociemniałych. O alfabecie Braille'a, periodykach dla niewidomych i o tym, jak im pomagać. Piękna książka, która uczy mądrego podejścia do osób niewidomych, a nie pustego współczucia, które tylko powoduje u takich osób niepotrzebne zakłopotanie.

Biblioteka Błękitnych Tarcz 16/62
Maciek przeprowadza się do nowego mieszkania. Na osiedlu zauważa ludzi chodzących z dziwnymi laskami - nie wie, że to osoby niewidome. Szybko zaprzyjaźnia się z rodziną Jabłońskich, niewidomymi rodzicami Darka, rówieśnika Macieja. Pani Jabłońska opowiada Maćkowi o niewidomych, Polskim Związku Niewidomych i Słabowidzących, o tym, że są...

Książeczka w socrealistycznym stylu, ale nadal aktualna. Brak wzroku objawia nam się zazwyczaj jako najcięższe kalectwo, a tu poznajemy ludzi, którzy mieszkają w bloku i prowadzą normalne codzienne życie tak jak ich widzący sąsiedzi. Są uprzejmi i zaspokajają naturalną ciekawość dziecka, wyjaśniając kilkuletniemu Maćkowi, w jaki sposób radzą sobie np. z obsługą robota kuchennego. To od nich Maciek a zarazem i czytelnicy dowiadują się m.in. tego, co to jest alfabet Braille'a, jaka różnica znaczeniowa tkwi pomiędzy słowami "niewidomy" i "ociemniały", a także czym zajmuje się Polski Związek Niewidomych. Niewidomi sąsiedzi wyjaśniają ponadto, na czym polega praca przewodnika oraz udzielają cennych wskazówek dot. oczekiwanej pomocy od osób postronnych. Otoczenie widząc powolne działania osób niewidomych często stara się wykonać za nie wiele czynności. Tymczasem okazuje się, że nie zawsze jest to postępowanie właściwe. Wyręczanie ogranicza zaradność osób niepełnosprawnych. Bardzo ważna jest baczna obserwacja sytuacji i udzielanie wyłącznie niezbędnej pomocy, bez pośpiechu i ponaglania.
Nie mam doświadczeń w kontaktach z osobami niewidomymi, ale myślę, że te zasady obowiązują do dziś. Warto zatem, aby i młodzi czytelnicy też je poznali.

Książeczka w socrealistycznym stylu, ale nadal aktualna. Brak wzroku objawia nam się zazwyczaj jako najcięższe kalectwo, a tu poznajemy ludzi, którzy mieszkają w bloku i prowadzą normalne codzienne życie tak jak ich widzący sąsiedzi. Są uprzejmi i zaspokajają naturalną ciekawość dziecka, wyjaśniając kilkuletniemu Maćkowi, w jaki sposób radzą sobie np. z obsługą robota...