"- Taka młoda, a taka... zepsuta.
- Cyniczna, a nie zepsuta.
- Czy jest jakaś różnica między jednym a drugim, ma petite?
- Ty jesteś zepsuty."

A za mną już dziesiąta część przygód Anitki Blake, która w swej intrydze nie zwolniła ani o jotę. Przeciwnie, tutaj to dopiero jaja się dzieją.!

Pierwsze, co powiem: poznajemy wreszcie tego legendarnego Nimir-Raja, o którym tyle słychu; no dobra, tylko przewijające się po internecie jego imię, a nawet pani Hamilton zatytułowała jeden z tomów jego imieniem. Jedno powiem: nie chcę go przy Anicie za nic.

Tak więc wrócę do omówienia fabuły. Fabuła, moi drodzy, co dziwne, nie dotyczyła żadnego morderstwa, jak to w poprzednich częściach o Anitce. Było trochę przez to dziwnie, no bo, kurde, przecież uratuje swego lampartołaka, jak to pisze w opisie, potem sprawa Jean-Claude'a i kłopot z Richardem, do tego król lampartołaków. Nie ma tego głównego wątku, lecącego przez całą książkę. A przynajmniej go nie widać. Na pierwszy rzut oka. Warto zwrócić uwagę na "spiralę zdarzeń", której końca nie widać.

Kurczę, nie potrafię opowiedzieć bez spoilerów, ale jakoś spróbuję.

Po ponad półrocznej rozłące Anita wreszcie spotyka się z Jean-Claude'em w Narcyzie Spętanym - klubie hienołaków, gdzie nasza bohaterka potrzebuje pomocy swego wampirzego kochanka. Uprowadzono jej dwóch lampartołaków w najgorszym możliwym miejscu - dla istot sado-maso, więc nikt wcale się nie przejmuje krzykami i tortuami innych.
Na celniku staje jak zawsze nasza niezastąpiona Anita Blake, która wpadła w sam środek niebezpieczeństwa, z marnymi szansami na przeżycie. Do tego kłopoty z 'manage a trois', przez które Anita zdobywa, niekoniecznie wygodne, umiejętności.
Jean-Claude w areszcie.? No, to jest największy komizm książkowy, dlaczego go zaaresztowano.

Anita nigdy nie miała lekko. A teraz zostaje wplątana w sprawy różnorodnych łaków, których mamy okazję poznać. Ja pierwszy raz tutaj spotkałam psołaka albo lisołaka, co jest dosyć ciekawe.
Widzimy się również ze starymi znajomkami, choć powiem, że trochę mi przykro, że tak mało było Jasona, ale przynajmniej był w naprawdę niezłej scenie.
Akcja gna jak szalona, są, genialne jak zawsze, groźby Anity w stosunku do istot, które nie wiedzą, że to same obietnice, a nie czcze gadaniny.
Są brutalne sceny zachowań łaków względem siebie, naprawdę przerażające obrażenia po torturach; wypływające mózgi z czaszek, żywe, wysuszone trupy, marzenia o przytuleniu Zygmusia, wrzące kąpiele, walki, ucieczki, gniew i zazdrość Jean-Claude'a, zasadzki oraz.. pięciokąt. Naprawdę. I to z samymi najfajniejszymi postaciami książkowymi.

"Narcyz Spętany" zaskoczył mnie tym, że tutaj było bardzo dużo intymnych momentów. No, może nie tak dużo, ale kto czyta, ten wie, że w poprzednich częściach fabuła skupia się zwykle na akcji, nie na erotyce.
Poza tym powieść czytało się bardzo szybko; fabuła kręciła się wokół łaków, co mi się bardzo podobało. Chwilami bałam się o Anitę, bo miała bardzo poważne rany, momenty histerii i krzyków, lecz mimo kłopotów i niewyspania, Anitka świetnie daje sobie ze wszystkim radę i będę strasznie tęsknić przez wiele miesięcy, nim wydawnictwo wyda w Polsce "Cerulean Sins", które zapowiada się równie świetnie jak każdy tom o Egzekutorce.

"- Taka młoda, a taka... zepsuta.
- Cyniczna, a nie zepsuta.
- Czy jest jakaś różnica między jednym a drugim, ma petite?
- Ty jesteś zepsuty."

A za mną już dziesiąta część przygód Anitki Blake, która w swej intrydze nie zwolniła ani o jotę. Przeciwnie, tutaj to dopiero jaja się dzieją.!

Pierwsze, co powiem: poznajemy wreszcie tego legendarnego Nimir-Raja, o którym tyle...