Jestem wyrazicielem poglądu, że ponczowanie okrucieństwem filmu i literatury przekłada się na jego promowanie w świecie realnym. Nie tylko inżynierowi Mamoniowi podobają się melodie, które już raz słyszał. Sam zamykam oczy, gdy na ekranie...

Początek nie zapowiadał krainy łagodności, ale festiwalu psycholstwa też jeszcze nie. Z rozpędu przeczytałem 2/3 książki, nim przy kolejnej przerwie w lekturze skrystalizowało mi się pytanie: po co miałbym to czytać dalej? Bo zostało mu jeszcze piętnaście paznokci? I nie znalazłem argumentów.

Zwłaszcza że i sposób pisania Karine Giébel daleki jest od tego, co cenię. Rozumiem, że psychopata tłumaczy ofierze, czemu zrobił tak a tak, ale żeby ofiara też się tak rwała do roztrząsania dupereli? Mnie zwykłe łupnięcie w krzyżu absorbuje w stopniu wykluczającym dociekliwość w jakimkolwiek innym temacie niż krzyż, a tu człowiek zamieniający się w katalog bólu zagaduje: „Ale zdjęcie... Widziałem twoje zdjęcie w albumie!”. Przebitka z telewizji śniadaniowej, czy co?

Od nadpodaży przemocy, aplikowanej nam zewsząd jak zapach piekarni z aromatyzera, uciec nie sposób, więc do pewnej granicy przełykam ją tam, gdzie dopatrzę się innych walorów, bez entuzjazmu, a i szczegółów nie łaknąc. Gdybym zawczasu poczytał opinie, nie sięgnąłbym po „Czyściec niewinnych”, bo o tym wszystkim już tu napisaliście: o co wrażliwszych czytelnikach, o pociągnięciu okrucieństwa na maxa itd. Teraz, poniewczasie, pozostaje mi zacytować zdanie z opinii veinylovera, choć akurat na temat innej książki innego autora: „Zastanawiam się tylko, kto jest chorym zbokiem, wymyślona fikcyjna postać czy sam »wymyślacz«”.

Jestem wyrazicielem poglądu, że ponczowanie okrucieństwem filmu i literatury przekłada się na jego promowanie w świecie realnym. Nie tylko inżynierowi Mamoniowi podobają się melodie, które już raz słyszał. Sam zamykam oczy, gdy na ekranie...

Początek nie zapowiadał krainy łagodności, ale festiwalu psycholstwa też jeszcze nie. Z rozpędu przeczytałem 2/3 książki, nim przy...