To książka, którą przeczytać należy na sam koniec "znajomości" z Mankellem. Z pewnej perspektywy, po lekturze "Grząskich piasków" inaczej odbieram inne jego powieści.

Bardzo ciekawa jest konstrukcja książki, nieco przypomina mi "Grę w klasy". Można ją przeczytać na setki sposobów, no może zawsze warto zacząć od pierwszego rozdziału, potem książka przypomina rozsypane puzzle. Myślę, że jest to świadomy zabieg, że autor specjalnie pozostawił swoje wspomnienia w pewnym chaosie. Albo wręcz odwrotnie, pozostawił ją tak, jak powstawała.
Ciekawostka, że w założeniu autobiograficznej nieco książce tak mało jest o pisaniu, na placach jednej ręki można policzyć rozdziały, z których możemy dowiedzieć się cokolwiek o pisarstwie Mankella. Znacznie więcej jest o teatrze, tak jakby pokazywał, że ta część jego spuścizny jest ważniejsza.
Te kawałki puzlle pokazują nam wydarzenia, które ukształtowały go jako człowieka i artystę. Ukazują to, co go najbardziej nurtuje, co go najbardziej niepokoi.
Czy po nas pozostanie jakiś ślad? Czy to, co robimy przez całe życie cokolwiek jest w stanie zmienić. Czy za 100 000 lat ktoś odnajdzie ślady po naszej cywilizacji?

Niezwykła była to dla mnie lektura, bo sam od lat walczę z tym, co pokonało ostatecznie Jego. Niezwykłe było czytać ostatnie akapity dzień przed kolejną wizytą u lekarza, który mi powie "co dalej". Dzięki tej książce pójdę tam spokojniejszy.

Dzięki Henning, wielkie dzięki.

To książka, którą przeczytać należy na sam koniec "znajomości" z Mankellem. Z pewnej perspektywy, po lekturze "Grząskich piasków" inaczej odbieram inne jego powieści.

Bardzo ciekawa jest konstrukcja książki, nieco przypomina mi "Grę w klasy". Można ją przeczytać na setki sposobów, no może zawsze warto zacząć od pierwszego rozdziału, potem książka przypomina rozsypane...