Niezwykła książka w dorobku twórcy kryminałów. Niestety nie ma go już z nami, a dopiero teraz poznałam go z tej innej równie fascynującej strony. w styczniu 2013 roku zdiagnozowano u niego raka płuc, niestety z przerzutami. Mimo tego swoistego wyroku, pisarz zdecydował się walczyć do upadłego z podstępnym wrogiem. Przy okazji zaczął tworzyć swoisty testament, utkany ze wspomnień, anegdot, refleksji nad kruchością życia.
Przejmująca jest metafora zawarta w tytule. Otóż grząskie piaski to trafny obraz tej śmiertelnej choroby.
Mankell wspomina swoje liczne podróże, opowiada jakie wrażenie wywarła na nim Afryka, jak często inspirowały go jej losy, zniewolenie, walka z apartheidem.
Dużo jest tu refleksji nad śmiercią, odchodzeniem, przedwczesnym pojawieniu się kostuchy. Uświadomiwszy sobie własną śmiertelność, Henning patrzy na swą młodość, losy kolegów z klasy. Doceniam jego erudycję, dociekliwość, fascynację malarstwem prehistorycznym. Największą zaletą tej opowieści jest talent gawędziarski pisarza, melancholijny ton, niespieszny rytm narracji, dzielenie się intymnymi przeżyciami oraz oswajanie śmierci. Lektura na pewno godna polecenia ze względu na wartość dokumentalną, przekazywane treści. Spada maska twórcy kryminałów, poznajemy cudownie wrażliwego i dojrzałego przewodnika po krainie ludzkich lęków.

Niezwykła książka w dorobku twórcy kryminałów. Niestety nie ma go już z nami, a dopiero teraz poznałam go z tej innej równie fascynującej strony. w styczniu 2013 roku zdiagnozowano u niego raka płuc, niestety z przerzutami. Mimo tego swoistego wyroku, pisarz zdecydował się walczyć do upadłego z podstępnym wrogiem. Przy okazji zaczął tworzyć swoisty testament, utkany ze...