Najnowsza książka hiszpańskiej dziennikarki porusza temat wydarzeń na terenach Zachodniej Sahary. Bohaterką powieści jest Laia, która korzystając z programu humanitarnego, wyjeżdża na wakacje do Hiszpanii. Dzięki temu ma okazję nie tylko odpocząć, ale również zadbać o swój stan zdrowia. Dziewczynka zostaje przekazana pod opiekę Letycji i Sandra, małżeństwa które nie może mieć własnych dzieci i decyduje się gościć podopieczną programu. Laia niezwykle szybko aklimatyzuje się, jest zafascynowana wodą i deszczem, których nigdy nie ma dosyć. Swoich gospodarzy traktuje jak rodzinę i z czasem zaczyna ich nazywać rodzicami. Rzadko wspomina przeszłość, unika kontaktów z krewnymi i nie chce wracać do obozu w Tindufie. Hiszpanie, choć początkowo nie rozumieją zamkniętego w sobie i nieco dziwnego gościa, z czasem obdarowują ją wielką miłością i mimo sprzeciwu ze strony rodziców, uzyskują zgodę sądu na przedłużenie pobytu Lai w Hiszpanii, do czasu aż stan jej zdrowia znacząco się polepszy. Dziewczyna odżywa, pełna ciekawości i radości, rośnie, chłonie wiedzę i cieszy się szczęściem, o którym nigdy nie śmiała marzyć. Nosi w sobie jednak sekret, którego nie jest w stanie wyjawić, a który rzuca się cieniem na jej świetlaną przyszłość.

Czas mija, a bohaterka zakochuje się w sąsiedzie. Julio jest odpowiedzią na wszystkie modlitwy Lai, na czułość, której nigdy nie doznała i miłość, której tak pragnęła. Niezwykłym uczuciem dziewczyna darzy również jego ojca – Carlosa, z którym łączy ją niezwykła nić porozumienia. Kanaryjczyk spędziwszy kilka lat życia w Villa Cisneros, rozumie prawa rządzące na Saharze i sekrety, które skrywa przeszłość. Zna twarde reguły życia pustynnego i pragnienie lepszej przyszłości. Nauka, miłość, oświadczyny Julia i upragnione studia medyczne, wszystko zdaje się układać, do czasu pojawienia się Ahmeda i Hamida. Brat i ojciec Lai pod pozorem choroby matki, próbują nakłonić ją do powrotu do obozu. Przeszłość wraca niczym zły sen. Saharyjka znów jest opętana lękami i ma złe przeczucia. Gdy po przeprowadzce do Madrytu zaczyna czuć się pewniej, daje o sobie znać jej brat. Ahmed atakuje siostrę i zabiera jej paszport, informując, że odezwie się do niej w stosownym czasie. Pragnąc rozprawić się z demonami przeszłości kobieta decyduje się na spotkanie z krewnym, w wyniku którego zostaje porwana i wywieziona na Saharę wbrew swojej woli.

Rozpoczyna się trudna walka o przetrwanie na pustyni. Laia musi stawić czoła nie tylko klimatowi, który druzgocząco wpływa na jej zdrowie, ale również ludziom, którzy sprowadzili ją do obozu. Po raz kolejny trafia do piekła, w którym jest jedynie cieniem człowieka. W Hiszpanii Julio i Carlos wszczynają poszukiwania. Gdy docierają do informacji o wydarzeniach, które miały miejsce, starają się zrobić wszystko, by odzyskać drogą sobie kobietę. Zaczyna się wyścig z czasem, gdyż nikt nie wie, jak długo pozbawiona opieki medycznej i chorowita dziewczyna wytrzyma. Wzmagająca się tęsknota, rozpacz i pragnienie bycia razem, popychają kochanków do rozmaitych działań, w które narzeczony Lai angażuje całą armię ludzi. Czy bohaterom uda się znów spotkać? Kim tak naprawdę jest Laia i jaki sekret w sobie skrywa? Czy pustynia okaże się łaskawa i pozwoli na rozkwit miłości młodych i szczęśliwe zakończenie historii? Na te pytania odpowiedź znajdziecie na kartach „Pocałunków piasku”.

Najmocniejszą stroną książki Reyes Monforte jest to, że opiera się na autentycznych wydarzeniach. Dziennikarka, zabierając się do pisania nowej powieści, przeprowadziła wiele rozmów i zapoznała się z historią konfliktu na obszarach Sahary Zachodniej. Z niezwykłą wnikliwością i taktem ukazała nie tylko historię Lai, ale także tragedię mieszkańców tej części Afryki. Oddała żywiołowość, radosne usposobienie oraz niezwykłość bohaterki a także indywidualne cechy pozostałych postaci, czyniąc ich żywymi i bliskimi czytelnikowi. Pisane prostym, pełnym emocji a jednocześnie szacunku językiem „Pocałunki piasku” zachwycają. Pełne poetyckich fragmentów są moim zdaniem najlepszą książką Reyes Monforte, którą do tej pory czytałam. Stanowią bowiem nie tylko dziennikarską relację ze zdarzeń, ale pełną piękna, empatii i ciepła opowieść o miłości, historii, trudach pustynnej rzeczywistości, marzeniach i życiu, w którym losy bohaterów łączą się ze sobą w niezwykły sposób. Przeszłość przeplata się z teraźniejszością, a miłość świadczy o swojej nieśmiertelności. To także rzecz o zderzeniu dwóch kultur i tradycji, które nie zawsze mogą się zrozumieć oraz o konflikcie, który pochłania wiele istnień.

„Pocałunki piasku” oczarowały mnie i porwały na pustynię, gdzie niebo jest wyjątkowe, prawo twarde, a ludzie pełni ciepła i gościnności, choć kulturowo i mentalnie tak różni od nas. Zdecydowanie jest to jedna z piękniejszych powieści, które czytałam.

Najnowsza książka hiszpańskiej dziennikarki porusza temat wydarzeń na terenach Zachodniej Sahary. Bohaterką powieści jest Laia, która korzystając z programu humanitarnego, wyjeżdża na wakacje do Hiszpanii. Dzięki temu ma okazję nie tylko odpocząć, ale również zadbać o swój stan zdrowia. Dziewczynka zostaje przekazana pod opiekę Letycji i Sandra, małżeństwa które nie może...