O naiwności i głupoto ludzka, tyle razy mówiłam sobie i innym, że nie ocenia się książki po okładce, a teraz, jak ten sztubak, dałam się nabrać i oczarować pięknemu opakowaniu, które niestety skryło grafomanię pierwszej wody.
Druidka, stalker, misje humanitarne w Afganistanie, masa cukierniczych cudeniek, które tworzy tytułowa Amelia, sama jedna oczywiście, szosa w lesie, która ma krawężniki, nogi, których nie ma a później jakby są, pęknięta samochodowa opona w szalonym pędzie, ale auto i tak się normalnie zatrzymuje, cóż tam prawa fizyki, czasu zresztą też, bo tyle katastrof, a wszyscy jakoś szybko i sielankowo się spotykają, no nie sposób jeszcze dodać urokliwej kamieniczki, która z każdej strony ma południe, ach, wiele by jeszcze można wymieniać rzeczy niestworzonych, a pojawiających się w jednej powieści! I tu kolejny problem, no bo właściwie jakiej? obyczajowej? Pani Michalak tworzy, jak dla mnie, coraz bardziej tandetne historie, na trzeźwo i na poważnie przyjąć ich nie sposób. "Amelia" jest kompletnie nieskładną, nieprzemyślaną i najbardziej nielogiczną książeczką, jaką przyszło mi czytać, chciałam rzucić ją w kąt już przy pierwszym rozdziale, ale potraktowałam ją jako naiwną komedyjkę, tak można strawić, i rzeczywiście trochę się ubawiłam. Niestety podsumowując moje wywewnętrznianie stwierdzam jedynie, mierzi mnie fakt, że wydawcy puszczają na rynek tak tandetne, nieprzemyślane i płytkie książki. Reklamując dobrą powieść obyczajową powinni mieć do nas, czytelników, choć odrobinę szacunku, bajki dla dziewczynek na takiej półce stać chyba nie powinny.
Streszczać nie będę, szkoda czasu.

O naiwności i głupoto ludzka, tyle razy mówiłam sobie i innym, że nie ocenia się książki po okładce, a teraz, jak ten sztubak, dałam się nabrać i oczarować pięknemu opakowaniu, które niestety skryło grafomanię pierwszej wody.
Druidka, stalker, misje humanitarne w Afganistanie, masa cukierniczych cudeniek, które tworzy tytułowa Amelia, sama jedna oczywiście, szosa w lesie,...