Nie od dziś wiadomo, że najlepsze scenariusze pisze samo życie. Nie inaczej bywa z książkami – często proza oparta o fakty jest ciekawsza niż literacka fikcja. Prawdziwe historie mają bowiem to do siebie, że łatwiej jest nam sobie wyobrazić siebie na miejscu ich bohaterów. Choć są też takie sytuacje, które są dla nas niewyobrażalne. Tak jak konieczność życia w ciemności z powodu nieuleczalnej choroby skóry. Taka przypadłość dopadła Annę Lyndsey, a właściwie osobę podpisującą się tym pseudonimem. Na bazie jej pamiętnika powstała poruszająca książka, która wstrząsa czytelnikiem, ale też napawa optymizmem.

Choroba dopadła Annę późno i znienacka. Dziewczyna była już dorosła, miała dobrą pracę i kochającego narzeczonego. Uwielbiała podróże, dobrą zabawę, cieszyła się życiem, które – wydawałoby się – stało przed nią otworem. Nic nie zapowiadało, że pewnego dnia, gdy będzie siedzieć przed komputerem, jej skóra zacznie ją palić. To początek końca jej dotychczasowego życia. Od tej pory wskutek ekspozycji na światło – zarówno naturalne, jak i sztuczne – Anna będzie odczuwać ból. Oznacza to jedno – Anna musi rzucić pracę i zaszyć się w całkowicie zaciemnionym pokoju. Musi nauczyć się życia w ciemności. Jej choroba ograniczą ją być może bardziej niż ślepota – bo niewidomi przynajmniej mogą wychodzić z domu. W przypadku Anny takie wyjście, szczególnie za dnia, wiąże się z wielkim, fizycznym cierpieniem. W swojej książce Anna pisze o wszystkich aspektach choroby – towarzyszących jej negatywnych myślach, sposobach na zabicie wielogodzinnej nudy, która towarzyszy jej gdy siedzi sama w ciemnym pokoju, przebiegu leczenia. O wzlotach i upadkach, chwilach gorszych i lepszych, o wpływie choroby na jej związek z partnerem Petem i ich małżeńskie plany. Co charakterystyczne dla Anny to to, że stara się ona mimo wszystko żyć normalnie. Choć pojawiają się w jej głowie nawet myśli samobójcze, w jej postawie dominuje raczej akceptacja choroby. W ostatnich słowach książki pisze tak: Najszlachetniejsza prawda brzmi: istnieje cierpienie. Przez wieki dziwacznie ją deformowano, pytając na przykład „Dlaczego ja?”. To pytanie idioty. Rozsądny człowiek pyta co najwyżej: „A dlaczego nie?”. W Annie trudno więc dopatrzyć się buntu i zrezygnowania. Dziewczyna nie wycofuje się całkowicie z życia. Gdy choroba jeszcze jej na to pozwala, wychodzi na zewnątrz w własnoręcznie uszytej masce na twarzy. Kiedy następuje remisja choroby, wykorzystuje noc na spacery i pracę w ogródku. W ciemności ćwiczy, bo nie chce by zwiotczały jej mięśnie. Zapisuje się na kurs nauczycielski i daje lekcje gry na fortepianie. Oswojenie z chorobą nie jest jednak takie łatwe. Przed bólem nie chronią bowiem wyłącznie tkaniny. Nie wystarczy opatulenie się ubraniami od czubka głowy po stopy. Dla Anny ubraniem są odtąd ściany, ściany, dla których nie ma alternatywy. Akceptacja choroby oznacza jedno – absolutne podporządkowanie się jej. Nic nie jest ważniejsze niż fizyczne ocalenie, któremu można podporządkować wszystko: godność, szacunek do siebie, zajęcia, gości (…), pisze Anna. Jednocześnie jest świadoma tego, jak wiele wciąż może robić. Zaczyna doceniać tak prozaiczne czynności jak jedzenie, poruszanie się, rozmawianie. W ciemności słucha niedocenianych wcześniej audiobooków i audycji radiowych, a z rodziną i przyjaciółmi gra w gry opierające się na słowach, pamięci i wyobraźni.

„Dziewczyna w ciemności” jest książką bogatą w uniwersalne przemyślenia. Historia Anny siłą rzeczy skłania do zastanowienia się nad własnym życiem. W obliczu choroby zmienia się nasze postrzeganie świata, to oczywiste. Ale historia bohaterki otwiera oczy na to, że może warto zmienić swoje nastawienie już teraz, zanim spotka nas podobna tragedia. Wiele z refleksji pojawiających się u Anny warto bowiem wcielić w życie. Anna pisze na przykład: To, że żyjemy na krawędzi czasu i nie wiemy, co się przed nami kryje, jest wielkim szczęściem. Ze swoją chorobą, która funduje jej lepsze i gorsze okresy, Anna niewiele może zresztą zaplanować. Musi na przykład przełożyć swój ślub. Nie wie, co przyniesie przyszłość, ale wie jedno: że ta niewiedza jest dla niej najlepszym co mogło ją spotkać. Sytuacja Anny jest o tyle ciekawa, że dziewczyna ma – jak je sama nazywa – ciemne okresy, podczas których jej skóra nie toleruje najmniejszego promienia światła i okresy remisji, gdy może żyć nieco bardziej normalnie. Podczas tych pierwszych jej dni się zapętlają i „nigdy nie kończą”. Z kolei gdy choroba się wycofuje, Anna odżywa i nabiera dystansu do choroby. Ten jest zresztą wyczuwalny w całej opowieści, snutej z humorem (niejednokrotnie czarnym) i ironią, a pozbawionej użalania się nad sobą.

Wydana w serii „Prawdziwe miłości” książka Anny Lyndsey to historia choroby, ale i historia związku. Przepełniona nadzieją, a jednocześnie smutkiem, wywołuje w czytelniku całą paletę emocji. Książka dla każdego, kto lubi się wzruszyć i ceni sobie historie oparte na faktach.

Malwina Sławińska