Relacja, która może służyć za wzór dziadkom, usiłującym poprawić swój wizerunek w oczach wnuków, za pomocą historii z życia, gdzie występowali w roli głównej.
Oczywiście, taka opowieść musi obfitować w zagrożenia dotykające samych bohaterów.
Dlatego uważam, że Johan Persson i Martin Schelbbie mogą być z siebie dumni, ponieważ mogą stanowić wzór dla przyszłych pokoleń dziadków uwielbiających chwalić się co bardziej pikantnymi anegdotami ze swego życia. Natomiast reszta czytelników, zwłaszcza młodych adeptów sztuki dziennikarskiej, powinna trzymać się od tej lektury z daleka.
Rozwlekła relacja, przeładowana niekoniecznie istotnymi dygresjami, sprawia wrażenie, jakby była napisana przez dwóch niezbyt dojrzałych facetów. Świadczy o tym wulgarny język, jakim się posługują, niezbyt wygórowane potrzeby wobec życia i mało wyszukane podsumowania trudnych wyzwań, przed jakimi przychodzi im stanąć.
Podsumowując, można powiedzieć, że jest to książka o tym, jak bardzo w niektórych sytuacjach ciąży brak "empetrójki" i dobrej książki pod ręką. Zwłaszcza w warunkach więziennych, gdzie walczy się w jedynie słusznej sprawie, a kreowany wizerunek bohatera nie pozwala na desperację.

Relacja, która może służyć za wzór dziadkom, usiłującym poprawić swój wizerunek w oczach wnuków, za pomocą historii z życia, gdzie występowali w roli głównej.
Oczywiście, taka opowieść musi obfitować w zagrożenia dotykające samych bohaterów.
Dlatego uważam, że Johan Persson i Martin Schelbbie mogą być z siebie dumni, ponieważ mogą stanowić wzór dla przyszłych pokoleń...