Podobała mi się. Łatwo się czyta.
Trochę nużące były dla mnie rozważania filozoficzne między Narcyzem i Złotoustym. Jak dla mnie trochę mało autentyczne, tak jakby zagrane i przez to zabrzmiały trochę moralizatorsko i szkolnie. Generalnie postać Narcyza jawi mi się jako mało autentyczna. Bardzo podobał mi się natomiast Złotousty jako wagabunda - było w tym coś romantycznego i pociągającego.
Warta przeczytania.

Podobała mi się. Łatwo się czyta.
Trochę nużące były dla mnie rozważania filozoficzne między Narcyzem i Złotoustym. Jak dla mnie trochę mało autentyczne, tak jakby zagrane i przez to zabrzmiały trochę moralizatorsko i szkolnie. Generalnie postać Narcyza jawi mi się jako mało autentyczna. Bardzo podobał mi się natomiast Złotousty jako wagabunda - było w tym coś...

W obecnych czasach to bardziej szkic-scenariusz krótkiego i mającego zadatki na bycie ciekawym serialiku dla netfliksa. Nie przekonują mnie dyskusje nieco filozoficzne które chyba są kwintesencją akcji historii, ale chyba za dużo już innych czytałem.
Książka dla cierpliwych. Nie wiem czy polecam. Może 30 lat temu w czasach szkolnych byłoby to bardziej fascynujące.

W obecnych czasach to bardziej szkic-scenariusz krótkiego i mającego zadatki na bycie ciekawym serialiku dla netfliksa. Nie przekonują mnie dyskusje nieco filozoficzne które chyba są kwintesencją akcji historii, ale chyba za dużo już innych czytałem.
Książka dla cierpliwych. Nie wiem czy polecam. Może 30 lat temu w czasach szkolnych byłoby to bardziej fascynujące.

Powieść Hermanna Hessego, której akcja toczy się w średniowieczu, opowiada o przyjażni dwóch bardzo różnych mężczyzn, są to dwie różne jednostki chcące osiągnąć tak odmienne cele w życiu. Złotousty miły jasnooki chłopiec, Narcyz wyniosły, pyszałkowaty uczony. Jeden goni za przygodą, uczuciami, drugi kieruje się rozumem.
„..Ty jesteś artystą, ja – myślicielem. ..Mnie świeci słońce, Tobie księżyc i gwiazdy.”
Obaj bohaterowie widzą i czują odmienność swoich charakterów, a mimo to przyjaźń tych dwóch osób przetrwa wszystko.
Muszę przyznać, że ta książka jest inna, jest refleksyjna i posiada swój urok.

Powieść Hermanna Hessego, której akcja toczy się w średniowieczu, opowiada o przyjażni dwóch bardzo różnych mężczyzn, są to dwie różne jednostki chcące osiągnąć tak odmienne cele w życiu. Złotousty miły jasnooki chłopiec, Narcyz wyniosły, pyszałkowaty uczony. Jeden goni za przygodą, uczuciami, drugi kieruje się rozumem.
„..Ty jesteś artystą, ja – myślicielem. ..Mnie świeci...

Przepiękna opowieść o poszukiwaniu życiowej drogi, o poszukiwaniu siebie i o trudnej sztuce akceptacji niejednokrotnie niesprzyjających okoliczności, o tęsknocie i szacunku, przede wszystkim do odmienności. Tytułowi bohaterowie wyraźnie ze sobą kontrastują i klarownie obrazują nam dwa przeciwległe bieguny jakimi są rozum i serce. Postać Złotoustego bardzo urzekająca!

Przepiękna opowieść o poszukiwaniu życiowej drogi, o poszukiwaniu siebie i o trudnej sztuce akceptacji niejednokrotnie niesprzyjających okoliczności, o tęsknocie i szacunku, przede wszystkim do odmienności. Tytułowi bohaterowie wyraźnie ze sobą kontrastują i klarownie obrazują nam dwa przeciwległe bieguny jakimi są rozum i serce. Postać Złotoustego bardzo urzekająca!

Piękna opowieść o młodości,poszukiwaniu sensu w życiu, ludzkiej wędrówce ,przemijaniu,naszych słabościach jak i wyjątkowości ,pożądaniach i oddawaniu się zmysłom, miłości i różnym formom które przybiera,rozliczeniu się z przeszłością,nadrzędnej wartości rodziny z którą jesteśmy do końca naszych dni połączeni mocną i niewidzialna nicią, opowieść o sztuce i nauce i tym co co wnoszą do naszego życia ,duchowej i cielesnej sferze naszego "ja",starości ,chorobie,śmierci która jest metą każdego z nas.
A przede wszystkim jest to wspaniała,barwna opowieść o przyjaźni.Przyjazni pomiędzy świeckim a duchowym.Choc obydwoje wybrali zupełnie inne drogi przeżywania i eksplorowania życia ,to łączy ich bezwarunkowa miłość, zrozumienie, akceptacja i szacunek. Są tak różni a jednocześnie tacy sami.
Przyjaźń która pomimo upływu lat i wydarzeń wciąż jest tak silna i wciąż jest tak wszechobecna.Nie potrafią zapomnieć o sobie. Myślą o sobie życzliwie.
W obliczu naszego przemijania i kruchości wartości i rzeczy dnia codziennego tuż obok narodzin i śmierci, przyjaźń okazuje się stałą, niezmienną,twarda jak skała ostoją.
Hesse wyczarował tutaj wszystkie barwy naszej egzystencji na ziemi.Poruszyl tak wiele tematów, zagadnień z którymi człowiek się boryka na codzien. Zadał tyle
wprost i pomiędzy wierszami pytań swojemu czytelnikowi.
"Narcyz i Zlotousty". to wciągająca,soczysta narracja , głębokie czasem tnące jak brzytwa słowa,dialogi i przemyślenia głównych bohaterów.
Ta powieść to hołd Hesse po zmarłym przyjacielu Hugo Ball.
Jak piękna musiała być ta ich przyjaźń.Tyle szacunku tutaj płynie a przede wszystkim braku oceny co do wyborów, myśli i podjętych decyzji w życiu.
Sama mam przyjaciółkę od najmłodszych lat szkolnych,wiem i czuję, że jest to jedna z najwspanialszych rzeczy w moim życiu za które dziękuję.
To niesamowite, że udało się nam zbudować niewidzialny most .Most pomiędzy naszymi duszami który nas połączył i scalił.
I pomimo,że fizycznie dzieli nas tysiące kilometrów .Czujemy wciąż naszą przyjaźń i wciąż potrafimy rozmawiać otwarcie, rozumieć się i nie oceniać, inspirować.
Nieważne ile lat mija i co się wydarza w naszym życiu.
Nasza przyjaźń trwa.Niczym muzyka, która nie zdradzi i zawsze na Ciebie czeka.
Dziękuję przyjaciółko!
Dziękuję Hermann, że mi o tym przypominasz..
Że przypominasz mi co to znaczy być człowiekiem i czuć.

Piękna opowieść o młodości,poszukiwaniu sensu w życiu, ludzkiej wędrówce ,przemijaniu,naszych słabościach jak i wyjątkowości ,pożądaniach i oddawaniu się zmysłom, miłości i różnym formom które przybiera,rozliczeniu się z przeszłością,nadrzędnej wartości rodziny z którą jesteśmy do końca naszych dni połączeni mocną i niewidzialna nicią, opowieść o sztuce i nauce i tym co...

Słowotok.

Słowotok.

Nie do konca ta ksiazka wybrzmiala we mnie.Mysle ze to sprawa wieku,przeczytalem ja za pozno,kiedy wybory,te najwazniejsze sa juz wlasciwie poza mna,a o tych wyborach przede wszystkim jest ta ksiazka,tak ja przynajmniej odebralem

Nie do konca ta ksiazka wybrzmiala we mnie.Mysle ze to sprawa wieku,przeczytalem ja za pozno,kiedy wybory,te najwazniejsze sa juz wlasciwie poza mna,a o tych wyborach przede wszystkim jest ta ksiazka,tak ja przynajmniej odebralem

Powieść Hermana Hesse „Narcyz i Złotousty” jest niczym głos wołającego na pustyni, głos wzywający do poszanowania i tolerancji wobec drugiego człowieka.
Większość z nas szuka w drugim człowieku niczym w zwierciadle odbicia samych siebie, im bardziej to odbicie odbiega od naszych wyobrażeń, tym mniej podoba się nam to, co widzimy.
Ileż to razy- idąc przez życie, stykamy się z ludźmi wymachującymi kolorowymi flagami, z wypisanymi na obliczach hasłami: tolerancja, wolność i swoboda — jest to piękne i zaszczytne, ale niestety ci sami ludzie plują na tych, którzy myślą inaczej, tolerują tylko własne odbicie w lustrze, jemu służą i biją pokłony, w nim są zakochani, każdy, kto myśli inaczej jest wrogiem i nie godzien jest ich szacunku. Taką tolerancję nietolerującą odmiennych poglądów to ja mam w...

Hesse w sobie tylko znany sposób potrafił pogodzić wodę z ogniem, ukazał czytelnikowi dwa przeciwstawne bieguny, które wbrew wszelkim prawom miast się odpychać, przyciągają się- nie tylko nie robiąc sobie krzywdy, ale wręcz ubogacając się wzajemnie, dodając sobie nawzajem kolorytu i właściwości, które jedynie znaleźć można, obcując z kimś od nas zupełnie odmiennym, ubogacając tym samym swoje wnętrze innością drugiego człowieka.
Tak skrajnie różnych postaw życiowych, a jednocześnie tak bardzo uzupełniających się i darzących wzajemną miłością i szacunkiem jest w literaturze trochę, ale z mojego punktu widzenia Narcyz i Złotousty pasują do siebie, jak pasuje do siebie marchewka z groszkiem, z pozoru każdym względem zupełnie inne -razem zaś, tworzą wspaniały duet.

Książka nie należy do tych najtrudniejszych z bogatej twórczości Hermana Hesse, ale też nie jest to proste czytadło, niesie to dzieło wielkie przesłanie dla ludzkości, woła, wręcz krzyczy do człowieka: szanuj bliźniego swego i poglądy jego, a nie tylko siebie samego.
Podsumowując: powieść wybitna, narracja znakomita, postacie przekonujące i wyraziste, klimat powieści urzekający swą głębią przemyśleń i mocą przesłania.

Powyższe dzieło Hermana Hesse powinien przeczytać każdy, kto siebie samego uważa za tolerancyjnego, a nóż dzięki temu dziełu wskoczy na kolejny poziom trudnej sztuki postawienia się w sytuacji drugiego człowieka, zrozumie jego tok myślenia, a tym samym wejdzie na wyższy poziom interakcji społecznych. Polecam.

Powieść Hermana Hesse „Narcyz i Złotousty” jest niczym głos wołającego na pustyni, głos wzywający do poszanowania i tolerancji wobec drugiego człowieka.
Większość z nas szuka w drugim człowieku niczym w zwierciadle odbicia samych siebie, im bardziej to odbicie odbiega od naszych wyobrażeń, tym mniej podoba się nam to, co widzimy.
Ileż to razy- idąc przez życie, stykamy się...

Najlepsza jak dla mnie książka Hesse. Mimo, że książka daje bardzo dużo przemyśleń na temat wyboru drogi życiowej, wartości i predyspozycji charakteru, nie jest nużąca. Czyta się jak powieść przygodową, a jednocześnie przekazywane jest bardzo dużo ciekawych spostrzeżeń. Daje do myślenia i pozwala zastanowić się na ile czytelnik jest Narcyzem, a na ile Złotoustym i czy prowadzimy życie tak jak podpowiada nam nasza dusza. A może pozostaje nam ciągła walka pomiędzy tymi dwoma światami?

Najlepsza jak dla mnie książka Hesse. Mimo, że książka daje bardzo dużo przemyśleń na temat wyboru drogi życiowej, wartości i predyspozycji charakteru, nie jest nużąca. Czyta się jak powieść przygodową, a jednocześnie przekazywane jest bardzo dużo ciekawych spostrzeżeń. Daje do myślenia i pozwala zastanowić się na ile czytelnik jest Narcyzem, a na ile Złotoustym i czy...

Bardzo dobrze napisana książka o poszukiwaniu miłości, szczęścia i drogi życiowej. Teraz się już troszkę zestarzała, moim skromnym zdaniem, i ciężko zawarte w niej filozofie przełożyć na świat współczesny. Sto lat od wydania tej powieści to jednak przepaść dziejowa. Bardzo dobry materiał do dyskusji akademickich czy też teologicznych. "Wilka stepowego" i "Demiana" cenię sobie zdecydowanie bardziej.

Bardzo dobrze napisana książka o poszukiwaniu miłości, szczęścia i drogi życiowej. Teraz się już troszkę zestarzała, moim skromnym zdaniem, i ciężko zawarte w niej filozofie przełożyć na świat współczesny. Sto lat od wydania tej powieści to jednak przepaść dziejowa. Bardzo dobry materiał do dyskusji akademickich czy też teologicznych. "Wilka stepowego" i...