Na początku warto wyjaśnić słowa z okładki: "Anonimowy piłkarz powraca. I nie jest sam...". Oznacza to ni mniej, ni więcej, że kilkukrotnie zamieszczane są anegdoty autorstwa znajomych autora, opisane własnoręcznie przez nich. Poza tym AP jest jak najbardziej sam, czy może nawet - biorąc pod uwagę poruszany tu znów temat depresji - straszliwie sam.

Ponownie znajdziemy tutaj kilka ciekawych anegdot, interesujących informacji od futbolowej "kuchni" oraz, a może przede wszystkim, szczere wyznania i przemyślenia autora. Niestety dające często gorzki obraz życia związanego z futbolem.

Wymowny fragment:
"Natychmiast poczułem się tak, jakbym chciał powrócić do tego, co robiłem, zanim zostałem piłkarzem. Niestety, okazało się to jedynie odległym wspomnieniem. Jednak wciąż obstaję przy tym, że nasze życie znaczy coś więcej, i choć brałem leki, nigdy nie czułem się tak daleki od poznania prawdy. Cokolwiek to było, jestem pewien, że byłem blisko, zanim gra nie zagrodziła mi drogi. Piłka nożna naprawdę mnie pojebała."

Mimo wszystko, obie książki warto przeczytać, ale nie nastawiając się na fajerwerki i nie zawierzając recenzjom dziennikarzy sportowych z okładki.

Na początku warto wyjaśnić słowa z okładki: "Anonimowy piłkarz powraca. I nie jest sam...". Oznacza to ni mniej, ni więcej, że kilkukrotnie zamieszczane są anegdoty autorstwa znajomych autora, opisane własnoręcznie przez nich. Poza tym AP jest jak najbardziej sam, czy może nawet - biorąc pod uwagę poruszany tu znów temat depresji - straszliwie sam.

Ponownie znajdziemy...