Zaczęłam czytać tę książkę trochę z przekory, a trochę z ciekawości. Chciałam sprawdzić, o co tyle szumu i czym się tak wszyscy zachwycają. Nie spodziewałam się jednak żadnych rewelacji. W końcu to dobrze znany New Adult – ze schematycznymi bohaterami oraz podobnymi do siebie jak dwie krople wody historiami miłosnymi. Czy zdołało mnie cokolwiek zaskoczyć? A jednak…

Można powiedzieć, że „Czy wspominałam, że Cię kocham?” to uwspółcześniona (i dużo mniej grzeczna) wersja „Beverly Hills, 90 210”. Główna bohaterka, 16-letnia Eden nie widziała swojego ojca od trzech lat, czyli od momentu rozwodu rodziców. Teraz przyjeżdża z szarego, deszczowego Portland do słonecznej Kalifornii, by spędzić całe lato w towarzystwie jego nowej rodziny. Poznaje macochę, trzech braci oraz nowych przyjaciół, a z czasem wpada też w wir imprez i szalonej miłości. I nie byłoby może w tym nic dziwnego, gdyby nie zakochała się… w swoim przyrodnim bracie Tylerze.

Co wyróżnia tę powieść na tle innych New Adult? Przede wszystkim stopniowanie emocji. Dobrana na zasadzie kontrastu (ona zrównoważona, on buntownik) para głównych bohaterów nie zakochuje się w sobie od pierwszego wejrzenia, ale raczej… nienawidzi od pierwszej chwili. Musimy dopiero przeczytać kilkaset stron i poznać cały kontekst sytuacji, by między Eden a jej przyrodnim bratem w ogóle nawiązała się nić porozumienia. Lubię takie powolne stopniowanie akcji, bo dzięki temu historia staje się bardziej autentyczna.

To pierwsza część serii „Dimily”, którą Estelle Maskame zaczęła pisać – uwaga – w wieku zaledwie 13 lat, by trzy lata później ją ukończyć. Da się poznać, że powieść została stworzona przez bardzo młodą autorkę, ale nie przejawia się to bynajmniej w infantylnym stylu (który jest dojrzały), a raczej w zrozumieniu problemów nastolatków. Maskame wyjątkowo autentycznie opisuje priorytety i problemy młodych ludzi: imprezy, miłości, skrajne emocje, kompleksy i skłonności do uzależnień.

Wszystko jest tak prawdziwie nakreślone, że bardzo łatwo i szybko można się zatracić w świecie Eden, Tylera i ich przyjaciół. Polecam nie tylko młodszym, ale i starszym czytelnikom - w ramach powrotu do przeszłości lub próby zrozumienia myślenia nastolatków. :-) Ja nie żałuję, że przeczytałam „Czy wspominałam, że Cię kocham?”, bo teraz doskonale pojmuję jej fenomen. I tylko po jej lekturze łezka mi się w oku zakręciła, że młodość jest taka krótka i tak szybko przemija…

Zaczęłam czytać tę książkę trochę z przekory, a trochę z ciekawości. Chciałam sprawdzić, o co tyle szumu i czym się tak wszyscy zachwycają. Nie spodziewałam się jednak żadnych rewelacji. W końcu to dobrze znany New Adult – ze schematycznymi bohaterami oraz podobnymi do siebie jak dwie krople wody historiami miłosnymi. Czy zdołało mnie cokolwiek zaskoczyć? A jednak…

Można...