Mam słabość i ogromny sentyment do polskich kryminałów, które przed laty ukazywały się w seriach „Z jamnikiem” Czytelnika czy „Klub Srebrnego Klucza” Iskier.
I oto pojawia się „Szczęściarz”, który mimo fabuły umieszczonej współcześnie w Poznaniu (znowu), jako żywo klimatem i konstrukcją przypomniał mi tamte z PRL-owskimi milicjantami. Od samego początku byłem pod wrażeniem zarówno stylu, jak przede wszystkim realizmu tej powieści. Pod tym względem Golczak bije na głowę większość polskich autorów powieści kryminalnych.
Wszystko mi się w tej powieści podobało – jedność czasu i miejsca akcji, drobiazgowo, ale atrakcyjnie pokazana praca policjantów (mniejsza z tym, że bez efektów), intrygująca postać głównego bohatera (oczywiście po przejściach), świetny język i prawdziwe, naturalne dialogi – naprawdę czysta przyjemność z czytania.
Byłem przekonany o bardzo wysokiej ocenie do samego końca. No właśnie, do samego końca… tylko, że tego końca tu wcale nie było. Serio! Po kilkuset naprawdę znakomitych stronach raptem ni stąd ni zowąd morderca wyskakuje jak królik z kapelusza … i to jest koniec. Żadnych wyjaśnień, sensownych motywów, refleksji, jakiegoś epilogu - nic, zero. No chyba, że w moim egzemplarzu brakło ostatniego rozdziału.
Szykowałem się na jakiś pochwalny pean, a tymczasem zostałem niczym Himilsbach ze swoim angielskim. Pozostał straszny niedosyt, bo zapowiadało się rewelacyjnie.
Mimo wszystko warto sięgnąć po tę książkę choćby po to, żeby przekonać się jaki potencjał drzemie w jeszcze niewylansowanych polskich pisarzach. A ja kolejną książkę Golczaka biorę w ciemno. Może tym razem ktoś mu napisze zakończenie.

Mam słabość i ogromny sentyment do polskich kryminałów, które przed laty ukazywały się w seriach „Z jamnikiem” Czytelnika czy „Klub Srebrnego Klucza” Iskier.
I oto pojawia się „Szczęściarz”, który mimo fabuły umieszczonej współcześnie w Poznaniu (znowu), jako żywo klimatem i konstrukcją przypomniał mi tamte z PRL-owskimi milicjantami. Od samego początku byłem pod wrażeniem...