Szorstkie love story. Brutalnie naturalistyczna opowieść o miłości niemożliwej w piekle nowej Ameryki, wielkomiejskiego multikulturowego tygla Nowego Jorku, w którym nielegalni imigranci stają się większością, a tradycyjne białe nacje bierną, coraz sfrustrowaną mniejszością. Im bardziej sfrustrowaną tym groźniejszą. Miasta niczym piekielny moloch z pierwszego „Blade Runnera”. Tyle Nowy Jork Atticusa Lisha jest bardziej szary i brudny niż gigapolis z dystopijnej wizji Ridley’a Scotta.
Miasto z „Następnego życia” to biedacy pracujący ponad miarę za grosze i kombinujący mali przedsiębiorcy, żebracy i drobni przestępcy żyjący w przeludnionych ruderach, rozpadających się, nie remontowanych od dekad domach jednorodzinnych oraz blokach komunalnych. Cuchnące bazary, sklepiki za wszystkim po 99 centów oraz odrażające jadłodajnie z podłym jedzeniem i bary z pijącymi od rana. Lewe hurtownie i produkujące podróbki znanych marek fabryczki oferujące niewolnicze zatrudnienie. Czysty punk – bez przyszłości, bez nadziei, zezwierzęcone, zredukowane do najprostszych potrzeb człowieczeństwo.
W odróżnieniu od większości popularnych pisarzy Lish nie serwuje nam prostych konfliktów i recept. Za ten świat winy nie ponoszą Bush, Trump czy inni konserwatyści, biali nie są odrażający a imigranci szlachetni. Ten czyściec, zsuwające się z apatii do piekła życie zgotowali sobie wszyscy razem – bogaci i biedni, politycy i urzędnicy, biali i czarni, legalni i nielegalni emigranci. Nikt nawet nie próbuje tego zmienić, przejść od wegetacji do tego, co zwykliśmy nazywać życiem. Oprócz głównych bohaterów – nielegalnej imigrantki z Chin, odrzuconej przez wszystkich, nigdzie nie czującej się w domu ujgurki i cierpiącego na zespół stresu pourazowego, miotającego się na granicy szaleństwa weterana wojny w Iraku. Oni próbują. Ale czy to miłość? Z pewnością nie ta znana z telewizji – przesłodzony produkt przygotowywany przez marketingowców na sezon walentynkowy. Nie ma tu modnie ubranych pięknych ludzi, satynowej pościeli, kolacji w romantycznych knajpach czekoladek, win o eleganckich nazwach, pełnych namiętności spojrzeń i słodkich całusów, deklaracji westchnień i głośnych orgazmów. Mało tu uśmiechów. Żre się gówniane żarcie tłustymi palcami siedząc na brudnych schodkach, a uczucie objawia się atawizmem – potrzebą bliskości. Potrzebą przeradzającą się w nałóg.
Lish sprowadza miłość na ziemię. Według niego to trzewia a nie opakowanie., deklaracje, które po zderzeniu z rzeczywistością okazują się pustosłowiem. Nie jest cynikiem mówiącym, że to tylko chemia, ale to jego sprowadzanie jej tylko do potrzeby rozmowy oraz rozpaczliwej ucieczki od szaleństwa codzienności oraz samotności, jest chyba jeszcze bardziej naturalistyczne i – choć to chyba najmniej odpowiednie słowo – piękne. Piękne w swej surowości, prawdziwości, naturalności, bezwzględnej szczerości.
Surowy, naturalny i bezwzględnie szczery jest też język, jakim posługuje się Lish. Ten zaskakująco dojrzały debiutant to doskonały kontynuator tego co najlepsze w amerykańskim pisarstwie. Jego proza jest dosadna i lapidarna. Wie, że piekłem jest zbyt wiele przymiotników. Nie bawi się metafory i poetyczność. Wystarczą mu proste zdania, proste słowa i proste opisy. Dzięki temu literatura tworzy się w nas, ujgurka i weteran chodzą po naszym świecie. Jego proza to „mini max – minimum słów, maksimum muzyki”. Jest jak Keith Richards, któremu wystarczyły dwa akordy, żeby napisać dziesiątki nieśmiertelnych kawałków Stonesów.
„Następne życie” to także niezwykły hołd dla kobiet – zaradnych, silniejszych od mężczyzn, bardziej skorych do ciężkiej pracy i wielkich poświęceń. Istot stojących w rozwoju cywilizacyjnym wyżej od panów – kogutów z napompowaną muskulaturą, zawsze chętnych do podkreślania swojej siły, waleczności oraz wytrzymałości, a w istocie słabych, roztkliwiających się nad sobą histeryków i desperatów.
Atticus Lish jest pesymistą. Opisuje rozpadający się świt oraz pogrążających w wegetacji i rozpaczy ludzi. Jest pesymistą, ale widzi iskierkę nadziei. Podobnie jak w przypadku miłości widzi ją w powrocie do korzeni. W pewnym momencie bohaterka spotyka hodowcę bydła z Karoliny Północnej. W czasie rozmowy kowboj mówi, że państwo za bardzo się wtrąca, że im więcej przepisów, tym większy bałagan. A więc nadzieją jest według Lisha esencja amerykańskości – wolność. Pytanie tylko kto na nią pozwoli i, przede wszystkim, kto się na nią odważy?

Szorstkie love story. Brutalnie naturalistyczna opowieść o miłości niemożliwej w piekle nowej Ameryki, wielkomiejskiego multikulturowego tygla Nowego Jorku, w którym nielegalni imigranci stają się większością, a tradycyjne białe nacje bierną, coraz sfrustrowaną mniejszością. Im bardziej sfrustrowaną tym groźniejszą. Miasta niczym piekielny moloch z pierwszego „Blade...