(...) Dopiero ta książka, dedykowana "Matce, w 29 lat po krwawym pożegnaniu", przyniosła autorowi uznanie i prawdziwy rozgłos. Ellroy do autentycznej makabrycznej zbrodni, którą w 1947 roku żyło całe LA, dopisał fikcyjne policyjne śledztwo, doprawił obsesyjnym, gęstym klimatem i otoczył wszystko panoramicznym obrazem pracy policji i prokuratury Miasta Aniołów. Śmierć Elizabeth Short, niedoszłej aktorki, której zmasakrowane i przepołowione zwłoki zostały znalezione w pewien styczniowy dzień, staje się sprawą, która nieodwołalnie zmieni losy dwóch panów B. - policjantów Bleicherta i Blancharda. Obaj zaangażują się w śledztwo, a ono w efekcie zrujnuje ich relacje, życie osobiste, kariery zawodowe. O ile to życie w ogóle było normalne - Lee Blanchard żyje bowiem z Kay Lake, byłą dziewczyną bandyty, którego wsadził za kratki (ten właśnie niebawem wychodzi na wolność), a Bucky Bleichert - zarazem narrator - pustkę w życiu będzie próbował, wbrew wszelkim zasadom zawodu, wypełnić romansem z sobowtórem zamordowanej.

Obraz organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości przedstawiony w tle tej historii to istne bagno korupcji, uzależnień, przemocy i karierowiczostwa. Na palcach jednej ręki można policzyć tych, którzy - jak Bleichert - od czasu do czasu próbują nie okazać się skończonymi świniami (ale on też ma paskudne rzeczy na sumieniu). Polityka bez pardonu ingeruje w wymierzanie tak zwanej sprawiedliwości, przy czym to "tak zwanej" w świecie Ellroya nabiera szczególnego znaczenia. Zastępca prokuratora okręgowego Ellis Loew to jedna z długiego szeregu oślizgłych kreatur, zapełniających LA według Ellroya. Szczególną niechęć budzą też bracia Vogel, znani z brutalności i zaangażowani w brudne interesy policjanci. Bodaj tylko starzejący się detektyw Russ Millard zachowuje tu jako-taką przyzwoitość. Poza policją również to miasto również dalekie jest od obrazów produkowanych w Hollywood. Ostentacyjne bogactwo sąsiaduje z przygnębiającym ubóstwem slumsów, "złota era" Fabryki Snów - z branżą pornograficzną. Na ulicach i w głowach króluje segregacja rasowa ("czarnuchy" i ""kaktusy" to najdelikatniejsze z określeń), powojenne nastroje antyjapońskie i ledwie skrywana perwersja. Drapieżność i drobiazgowość opisu wynosi "Czarną Dalię" na poziom podanego bez znieczulenia, ostrego jak brzytwa portretu Ameryki sprzed Kennedy'ego i Luthera Kinga. I wyróżnia twórczość Ellroya z całego dorobku gatunku. To bezsprzecznie autorska "wartość dodana" - bezkompromisowa, pełna pasji panorama społeczna gra tu rolę równorzędną do skomplikowanego wątku kryminalnego. Razem tworzą epicką całość.

"Czarna Dalia" otwiera ellroyowski "Kwartet Los Angeles", na który składają się poza tym "Wielkie Nic", "Tajemnice Los Angeles" i "Biała gorączka". Cykl obejmuje lata 1947-1958 i - choć poszczególne powieści stanową autonomiczne wielowątkowe opowieści, łączą je życiorysy drugoplanowych postaci: wspomnianego wyżej Ellisa Loewa, porucznika (później kapitana) Dudleya Smitha, Eda Exleya, Lelanda "Buzza" Meeksa. Jedni wychodzą na pierwszy plan dopiero w kolejnych tomach, drudzy z pierwszego planu schodzą na dalszy, a jeszcze inni pozostają w cieniu, czy raczej w półmroku, także moralnym. I cykl ten jest najlepszą rzeczą o policji jaką napisano. (...)

Cały tekst (i inne): www.zaokladkiplotem.pl

(...) Dopiero ta książka, dedykowana "Matce, w 29 lat po krwawym pożegnaniu", przyniosła autorowi uznanie i prawdziwy rozgłos. Ellroy do autentycznej makabrycznej zbrodni, którą w 1947 roku żyło całe LA, dopisał fikcyjne policyjne śledztwo, doprawił obsesyjnym, gęstym klimatem i otoczył wszystko panoramicznym obrazem pracy policji i prokuratury Miasta Aniołów. Śmierć...