"- Nie mieliśmy zamiaru odsyłać pani do Evin. Ale nie chciała pani skorzystać z propozycji współpracy, więc nie mamy wyboru. (...)
- Ale ja mówię prawdę, proszę mi uwierzyć! - błagałam.
- Nie chciała pani współpracować - powiedział spokojnie.
- Co to znaczy "współpracować"?
- To znaczy "przyznać się".
- Przyznać d o c z e g o?
- Do wykorzystywania książki jako przykrywki do szpiegowania w Iranie na rzecz CIA."

Roxana Saberi, trzydziestoletnia amerykańska dziennikarka pracująca w Iranie od sześciu lat, zostaje brutalnie zatrzymana w swoim domu pod zarzutem szpiegostwa. Śledczy nie dają jej szans na jakąkolwiek obronę. W Evin, więzieniu słynącym z tortur i niesprawiedliwości, Roxana jest zmuszana do fałszywych zeznań pod groźbą długoletniego pobytu w więzieniu a nawet wyroku śmierci. Dziennikarka musi zdecydować - czy mówić prawdę i żyć w niewoli, czy kłamać i wyjść na wolność.

Po stronie Roxany bezpodstawnie przetrzymywanej przez władze irańskie, stają dziennikarze i politycy z całego świata. Tysiące ludzi poruszonych jej sytuacją protestuje i ogłasza strajki. Zaczyna się walka o wolność. W swojej książce, napisanej już po uwolnieniu, dziennikarka pokazuje wady systemu Islamskiej Republiki Iranu, przedstawia historię innych więźniów politycznych, którzy w taki czy inny sposób narazili się władzy. Ilustruje nam Iran z różnych stron, pokazuje wady i zalety, kulturę, politykę i kontrasty, które rządzą tym państwem. To opowieść z pierwszej ręki, opowieść dziennikarki, która przeżyła koszmar więzienia w Evin tylko dlatego, że chciała pisać o Iranie.

"(...) wszystkim nam w życiu zdarza się trafiać do naszych własnych więzień, a najpewniejszą, choć i najtrudniejszą drogą do wolności jest zawsze trzymanie się swoich zasad i przekonań."

Książka z początku jakoś mnie nie zainteresowała. Rzadko sięgam po autobiografie, powieści dokumentalne, literaturę faktu czy pamiętniki. A jednak gdy przeczytałam dokładniej opis, stwierdziłam, że to może być coś ciekawego i w dodatku pouczającego. Moja wiedza na temat krajów islamskich, między innymi Iranu, jest dość znikoma, stwierdziłam więc, że warto by poczytać trochę na ten temat. Po relacji pani Saberi nie spodziewałam się żadnych fajerwerków ani porywającej lektury. Nie myślałam nawet, że książka może mi się tak spodobać.

W pewnym momencie nie mogłam się już oderwać od czytania. To, że tak wciągamy się w historię jest przede wszystkim zasługą autentyczności książki i faktu, że to wszystko wydarzyło się naprawdę. Od początku kibicowałam Roxanie i jej próbom wydostania się z więzienia. Autorka kreśli wyrazisty i fascynujący obraz kraju pochłoniętego konfliktami na tle politycznym, pokazuje nam sytuację innych więźniów i różnorodność poglądów ludzi mieszkających w Iranie. Jej relacja jest szczera, pełna emocji. Autorka nic przed nami nie ukrywa, opisuje wszystkie swoje rozterki i przemyślenia. Przed oczami tworzy nam się obraz nie tylko walki o wolność, ale także walki o własne sumienie, walki o prawdę.

Zadziwiające jest to, jak wiele ludzi wstawiło się za Roxaną. W bezinteresownym geście pomocy drugiemu człowiekowi, z czystej ludzkiej miłości organizowali strajki, wysyłali listy, tworzyli materiały do telewizji i gazet, podpisywali petycje i w inne różne sposoby pokazywali, że nawet jeśli świat wydaje się niesprawiedliwy, nigdy nie zabraknie na nim osób, które będą gotowe zmieniać go na lepsze. To także sprawia, że historia niewinnej dziennikarki jest tak piękna i często poruszająca. W podziękowaniach na końcu książki autorka wymienia wiele organizacji, nazwisk, stacji telewizyjnych i radiowych - rozpisuje się na kilka stron. Między światami to efekt pracy nie tylko samej Roxany, ale też wszystkich tych, którzy pomogli jej w czasie pobytu w Evin.

Podobała mi się także postawa Roxany. W całej tej niesprawiedliwości i absurdalności sytuacji, która ją spotkała, kobieta nie daje zapędzić się w nienawiść, czy złość. Stara się przebaczyć i zrozumieć swoich oprawców i w dalszym ciągu opisuje Iran jako kraj, który kocha i w którym ma swoje korzenie. Poza tym sama w sobie jest dość ciekawą postacią - córka Japonkai i Irańczyka, Miss Dakoty Północnej i jedna z dziesięciu finalistek Miss Ameryki...

Choć z początku książka nie wydawała mi się zbyt interesującą lekturą, z czasem naprawdę mi się spodobała. Myślę, że zacznę częściej sięgać po tego typu literaturę, choćby po to, aby poczytać o ludziach, którzy nie są tylko fikcją literacką, którzy żyli (lub żyją) naprawdę, o osobach z krwi i kości, o osobach, które chcą opowiedzieć swoją historię. Warto czytać relacje innych, aby bliżej poznać świat i różne środowiska. Osobiście gorącą zachęcam do lektury Między światami, jestem pewna, że powieść ta porwie każdego.

http://zaczarrowana.blogspot.com/2015/09/przedpremierowo-historia-pewnej-iransko.html

"- Nie mieliśmy zamiaru odsyłać pani do Evin. Ale nie chciała pani skorzystać z propozycji współpracy, więc nie mamy wyboru. (...)
- Ale ja mówię prawdę, proszę mi uwierzyć! - błagałam.
- Nie chciała pani współpracować - powiedział spokojnie.
- Co to znaczy "współpracować"?
- To znaczy "przyznać się".
- Przyznać d o c z e g o?
- Do wykorzystywania książki jako...