Jak każda książka Gaimana zaczyna się niewinnie. Dorosły mężczyzna wraca w strony w których spędził dzieciństwo. Domu w którym się wychował już nie ma, ale objeżdżając okolicę jakaś siła przyciąga go do farmy na końcu ulicy, na której mieszkała jego koleżanka. Pamiętał tylko, że do niej przychodził i że był tam staw, który ona nazywała oceanem. Kiedy siada na ławce przy stawie wszystkie wspomnienia do niego wracają. I tu już jak to u Gaimana zaczynają się dziać niewyobrażalne rzeczy. Farma nie jest taką zwykłą farmą, bo ciągnie się kilometrami, zarówna matka, jak i babka dziewczynki potrafią "rożne rzeczy". Sama babka wie wszystko i pamięta stworzenie świata.

Gaiman ma dar do wplatania rzeczy niemożliwych tak, że czytelnik nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Ja też kilka razy się łapałam na tym, że się zastanawiałam czy to jest normalne, czy już fantastyka.

Styl pisania autora jest taki, że czyta się go od deski do deski - wszystkie dedykacje, wstępy i podziękowania są równie ciekawe co sama treść. Sama mówię, że przeczytałabym nawet etykiety na produktach gdyby były jego autorstwa.

Jak każda książka Gaimana zaczyna się niewinnie. Dorosły mężczyzna wraca w strony w których spędził dzieciństwo. Domu w którym się wychował już nie ma, ale objeżdżając okolicę jakaś siła przyciąga go do farmy na końcu ulicy, na której mieszkała jego koleżanka. Pamiętał tylko, że do niej przychodził i że był tam staw, który ona nazywała oceanem. Kiedy siada na ławce przy...