Pierwsze pięć wymierań związanych było z czynnikami astronomicznymi, geologicznymi. Przyczyną szóstego jest antropocen - era człowieka. Książka opowiada o wpływie człowieka, na faunę i florę, zmianach jakie dokonuje w świecie. Naukowe podejście do tematu wzbogacone jest opisem podróży, doświadczeń autorki, przez co staje się bardziej reportażową niż akademicką relacją z konsekwencji rozwoju cywilizacji ludzkiej.

Pomimo pesymistycznego wydźwięku - człowiek jako niszczyciel, zawiera optymistyczną nadzieję, że nie wszystko jest jeszcze stracone. Czasami autorka zbyt mocno wchodzi w szczegóły, można odnieść też wrażenie, że poza mantrą - człowiek wszystkiemu winien, inne tezy nie wybijają się tak mocno. Mimo wszystko warta uwagi dla każdego kto interesuje się historią nauki, losem planety i klimatu. Może stanowić świetny punkt wyjścia do pogłębienia tematu, rozszerzenia przedstawionych zagadnień.

Pierwsze pięć wymierań związanych było z czynnikami astronomicznymi, geologicznymi. Przyczyną szóstego jest antropocen - era człowieka. Książka opowiada o wpływie człowieka, na faunę i florę, zmianach jakie dokonuje w świecie. Naukowe podejście do tematu wzbogacone jest opisem podróży, doświadczeń autorki, przez co staje się bardziej reportażową niż akademicką relacją z...

Świetna pozycja. Bardzo interesująco opisuje zagadnienia, które na co dzień interesują przede wszystkim specjalistów, a tutaj są podane w bardzo angażujący sposób. Rozdział o nietoperzach skradł moje serce. Podziwiam za ogrom pracy i osobistego poświęcenia. POLECAM !

Świetna pozycja. Bardzo interesująco opisuje zagadnienia, które na co dzień interesują przede wszystkim specjalistów, a tutaj są podane w bardzo angażujący sposób. Rozdział o nietoperzach skradł moje serce. Podziwiam za ogrom pracy i osobistego poświęcenia. POLECAM !

Książka podejmuje niezwykle ciekawą problematykę, która dotyczy każdego z nas. Warto się edukować i przeciwdziałać zmianom na tyle na ile jesteśmy w stanie żeby potem następne pokolenia nie miały do nas pretensji, tak jak my możemy mieć słuszne do ludzi żyjących w poprzednich tysiącleciach, którzy systematycznie świadomie bądź nie wybijali kolejne gatunki fauny i flory.
Uważam natomiast, że "Szóste wymieranie" jest przeciętną pozycją. Połowa treści to opisywanie gdzie i z kim byłam oraz co tam widziałam. Oczekiwałbym więcej konkretnych informacji. Może komuś taki reportersko-gawędziarski ton publikacji podejdzie. Mnie podszedł średnio. Dlatego 6.

Książka podejmuje niezwykle ciekawą problematykę, która dotyczy każdego z nas. Warto się edukować i przeciwdziałać zmianom na tyle na ile jesteśmy w stanie żeby potem następne pokolenia nie miały do nas pretensji, tak jak my możemy mieć słuszne do ludzi żyjących w poprzednich tysiącleciach, którzy systematycznie świadomie bądź nie wybijali kolejne gatunki fauny i flory....

Czytałem ją, ale wydaną w wydawnictwie WAB. Smutna. Każdy z rozdziałów jest autonomiczny, więc można wygodnie wracać do interesujących kwestii lub czytać wybiórczo to co nas interesuje. Cała pozycja jest wartościowa.

Czytałem ją, ale wydaną w wydawnictwie WAB. Smutna. Każdy z rozdziałów jest autonomiczny, więc można wygodnie wracać do interesujących kwestii lub czytać wybiórczo to co nas interesuje. Cała pozycja jest wartościowa.

dobra książka ale odniosłam wrażenie, że niekiedy chaotyczna. Autorka w rozdziale mówiła np. o jednej rzeczy, potem o czymś innym i kolejno wracała do pierwszej rzeczy.

dobra książka ale odniosłam wrażenie, że niekiedy chaotyczna. Autorka w rozdziale mówiła np. o jednej rzeczy, potem o czymś innym i kolejno wracała do pierwszej rzeczy.

Na szczęście wszystko idzie poniekąd w dobrą stronę. Wprawdzie nasza cywilizacja i my sami unicestwiamy życie na Ziemi (m.in. przez własny egocentryzm, głupotę i potrzebę posiadania wszystkiego: tego, tamtego i jeszcze jednej pary butów),ale już wkrótce Matka Natura pokaże nam środkowy palec. I zostanie po nas tyle co po amonitach. Albo i mniej. No może niespecjalnie podoba mi się kwestia zasiedlenia Ziemi przez bandę przerośniętych szczurów, ale cóż, trudno. Mnie już wtedy na świecie nie będzie.... A książka na 11 w skali od 0 do Blade Runnera.

Na szczęście wszystko idzie poniekąd w dobrą stronę. Wprawdzie nasza cywilizacja i my sami unicestwiamy życie na Ziemi (m.in. przez własny egocentryzm, głupotę i potrzebę posiadania wszystkiego: tego, tamtego i jeszcze jednej pary butów),ale już wkrótce Matka Natura pokaże nam środkowy palec. I zostanie po nas tyle co po amonitach. Albo i mniej. No może niespecjalnie...

Książka traktuje o wpływie człowieka na środowisko, zjawisko to doczekało się już nazwy antropocen. W odróżnieniu od poprzednich pięciu wymierań, które były spowodowane kataklizmami związanymi z wydarzeniami astronomicznymi lub geologicznymi.
Moment w którym pojawia się na świecie homo sapiens (rozumny to raczej nadinterpretacja),wszystko wokół siebie zaczął przeobrażać. Na pierwszy ogień poszła wielka fauna, co rozpoczęło proces wymierania wielkich zwierząt. Kiedy zabrakło wielkich zwierząt z głodu musiał zająć się rolnictwem i hodowlą. Tak doszliśmy do neolitu, a potem poszło coraz szybciej. Natomiast po latach 1870-1914 wszystko zaczęło przyspieszać.
Nie będę streszczał książki, warto sięgnąć po nią i przeczytać może wywoła jakąś refleksję. Czytając jakoś na myśl przychodził mi film “Dzień w którym zatrzymała się ziemia” wyreżyserowany przez Roberta Wise’a, człowiek przedstawiony w nim był największym szkodnikiem. Scenariusz do filmu napisany przez Edmunda H. Northa, kończy film optymistycznie, podobnie jak książkę Elizabeth Kolbert zostawia pewną nadzieję, że człowiek się opamięta.
Książka nagrodzona Pulitzerem w dziedzinie nauki z pewnością wniesie wiele ciekawych informacji dla ewentualnego czytelnika. Ja zachęcam.

Książka traktuje o wpływie człowieka na środowisko, zjawisko to doczekało się już nazwy antropocen. W odróżnieniu od poprzednich pięciu wymierań, które były spowodowane kataklizmami związanymi z wydarzeniami astronomicznymi lub geologicznymi.
Moment w którym pojawia się na świecie homo sapiens (rozumny to raczej nadinterpretacja),wszystko wokół siebie zaczął przeobrażać....

Książka-reportaż. Zwarty zapis krótkiej historii wpływu człowieka na klimat i środowisko. To wszystko na tle poprzednich 5 kataklizmów, które możemy mierzyć metrówką a nie suwmiarką. Odniesienia do podróży autorki w miejsca o których możemy przeczytać oraz przytaczane wypowiedzi autorytetów naukowych to olbrzymie plusy publikacji. Osadza nas w centrum wydarzeń, angażuje. Publikacja sprzyja dalszym eksploracjom na własną rękę, poprzez liczne przypisy i bogatą bibliografię. Szkoda, że fotografie są monochromatyczne, ale to jedyna, niepierwszoplanowa kwestia. Książka będzie świetnym pomysłem na prezent dla osoby, którą chcielibyśmy zainteresować klimatem i środowiskiem.

Książka-reportaż. Zwarty zapis krótkiej historii wpływu człowieka na klimat i środowisko. To wszystko na tle poprzednich 5 kataklizmów, które możemy mierzyć metrówką a nie suwmiarką. Odniesienia do podróży autorki w miejsca o których możemy przeczytać oraz przytaczane wypowiedzi autorytetów naukowych to olbrzymie plusy publikacji. Osadza nas w centrum wydarzeń, angażuje....

Jak na rekomendację Pulitzera książka ewidentnie mnie rozczarowała. Niby ma wszystko co trzeba, ale całość jest schematyczna, przewidywalna i momentami nudnawa.

Jak na rekomendację Pulitzera książka ewidentnie mnie rozczarowała. Niby ma wszystko co trzeba, ale całość jest schematyczna, przewidywalna i momentami nudnawa.

Bardzo ważny reportaż z różnych miejsc na świecie doświadczonych obecnością człowieka. Momentami zabawny, momentami przerażający. Zostawiający czytelnika z depresyjną konkluzją, człowieka jako głównego szkodnika naszej planety.

Bardzo ważny reportaż z różnych miejsc na świecie doświadczonych obecnością człowieka. Momentami zabawny, momentami przerażający. Zostawiający czytelnika z depresyjną konkluzją, człowieka jako głównego szkodnika naszej planety.