Powrót na stare śmieci. Triumfalny. James Ellroy odkopuje bohaterów „Kwartetu Los Angeles” i „Trylogii podziemnej” by rozpocząć opowieść o budowie metropolitalnego Los Angeles. Bohaterów, z małymi wyjątkami, drugoplanowych, z których, wydawałoby się, niewiele można wycisnąć. Okazuje się, że jednak można. Zwłaszcza z postaci kobiecych z „Czarnej Dalii” i „Wielkiego nic”. Zresztą, za prequel tej ostatniej powieści – chyba najlepszej, a na pewno przełomowej w dorobku Ellroya i całej współczesnej literatury sensacyjnej – można „Perfidię uznać.
Choć głównymi bohaterami nowego dzieła „Tołstoja literatury sensacyjnej” są mężczyźni, to najciekawszymi, a na pewno najbardziej złożonymi, bohaterami są tu kobiety. Przede wszystkim, zaskakująco jak na „męską” prozę, przestają być seksownym dodatkiem, zmysłowym przedmiotem, a stają podmiotem, Obserwujemy wydarzenia także ich oczami, dostają od Ellroya siłę sprawczą. Wciąż są seksowne, ale oprócz ciał mają także mózg. Uwodzą, ale podobnie jak mężczyźni działają, kombinują, popełniają błędy, ale też odnoszą zwycięstwa. Potrafią się cieszyć, ale też cierpieć. Oczywiście, trudno nazwać „Perfidię” prozą feministyczną, ale jak na pisarza specjalizującego się w złych chłopcach, to istotny i zaskakujący zwrot.
Istotną zmianą jest także wykorzystanie przez Ellroya postaci autentycznych. Dotąd stanowiły one, podobnie jak kobiety, ornament. Uwiarygodniały akcję, nadawały prozie Wielkiego E. charakter quasi dokumentalny. Teraz jedna z nich, legendarny szef policji w Los Angeles –William H. Parker, stał się jedną z głównych osób dramatu. Obserwujemy go w drodze na policyjny szczyt. Przyglądamy się walce o wpływy i walce z nałogami. Oczywiście te fragmenty to ellroyowska fikcja, ale tak perfekcyjnie przygotowana, że odnosi się wrażenie, że przyglądamy się prawdziwej historii.
James Ellroy jest przez niektórych uważany za „pisarza reakcyjnego” – twardego prawicowca niechętnego lewicy i kolorowym. Z powodu częstego używania słowa „czarnuch” w jego powieściach, oskarżany był o rasizm. Zarzuty były dęte, bo jak pisać prozę o brutalnych, pełnych przemocy rasowej, latach 40., 50. i 60., nie używając słowa, które było wówczas w powszechnym użyciu. Powszechnie akceptowane.
Ale jeżeli ktoś ma jeszcze wątpliwości co do uprzedzeń rasowych Ellroya, powinien przeczytać „Perfidię”. Nie było dotąd w dorobku pisarza postaci tak złożonej i potraktowanej z takim ciepłem i empatią jak Hideo Ashida – urodzony w Stanach, pochodzący z japońskiej rodzimy, policyjny chemik zmagający się własnymi demonami i antyjapońską histerią, która wybuchła po ataku na Pearl Harbour. To, obok kobiet z „Perfidii”, najbardziej złożona i, chyba, najdoskonalej skonstruowana postać w gwiazdozbiorze Ellroya. „Perfidii”, która sama jest bliska doskonałości. Nie robi aż takiego wrażenia, jak „Wielkie nic”, „Tajemnice Los Angeles”, „Biała gorączka”, „Amerykański tabloid” czy „Sześć tysięcy gotówką”, ale tylko dlatego, że wśród arcydzieł lub po prostu dzieł wybitnych inne arcydzieła i dzieła wybitne nieco bledną. Stają się czymś normalnym. A „Perfidia” jest właśnie czymś pomiędzy arcydziełem a dziełem wybitnym. Aż trudno uwierzyć, że James Ellroy potrafi tak długo fruwać tak wysoko.
Król twardej prozy noir jest tylko jeden.

Powrót na stare śmieci. Triumfalny. James Ellroy odkopuje bohaterów „Kwartetu Los Angeles” i „Trylogii podziemnej” by rozpocząć opowieść o budowie metropolitalnego Los Angeles. Bohaterów, z małymi wyjątkami, drugoplanowych, z których, wydawałoby się, niewiele można wycisnąć. Okazuje się, że jednak można. Zwłaszcza z postaci kobiecych z „Czarnej Dalii” i „Wielkiego nic”....