Do "Turnieju" podchodziłam z nieśmiałą nadzieją, że John Flanagan odzyskał formę. Pomysł na prequel bardzo przypadł mi do gustu, zwłaszcza, że Halt miał być głównym bohaterem. Niestety, zostałam delikatnie... zawiedziona.

Autor powtarza błędy ze swoich ostatnich książek - schematyczność i przewidywalność fabuły, infantylność i wyidealizowanie dobrych bohaterów, wtrącanie co chwila kiepskich żartów... W tej części dochodzą również nudnawe zapychacze. Mam wrażenie, że więcej było opisów co bohaterowie jedzą - łososie, jelenie, kaczki itp. - jak jedzą, jak przygotowują jedzenie, jak sprzątają itp. itd. niż opisów walk czy akcji! Niestety, ale wyraźnie sugeruje to wyczerpanie materiału.

A szkoda, bo ta historia mogła być o wiele lepsza. I tak jest mierna, dzięki niezłemu stylu autora, postaciom, których zwyczajnie nie mogę nie lubić znając ich z poprzednich, o wiele lepszych tomów, a także pojawiającym się tu i ówdzie naprawdę fajnym momentom - np. scena jak Crowley rozprawiał się z pijanym zwiadowcą. Szkoda, że plusów nie było więcej, przez co minusy zdecydowanie przeważają.

Obiektywnie byłoby 4/10 - ale z sentymentu dam gwiazdkę więcej. Poza tym, nie da się ukryć, że seria celuje w zdecydowanie młodszego odbiorcę. Może w tym leży mankament - może to ja już jestem po prostu na przygody Halta za stara :(

PS. O nieporadnie poprowadzonym wątku quasi-romantycznym nawet nie wspomnę, bo musiałabym ocenę jeszcze dodatkowo zaniżyć... Ups. Nie, zapomnijmy o tym. Tamtego wątku nie było. Nie było, mówię!

Do "Turnieju" podchodziłam z nieśmiałą nadzieją, że John Flanagan odzyskał formę. Pomysł na prequel bardzo przypadł mi do gustu, zwłaszcza, że Halt miał być głównym bohaterem. Niestety, zostałam delikatnie... zawiedziona.

Autor powtarza błędy ze swoich ostatnich książek - schematyczność i przewidywalność fabuły, infantylność i wyidealizowanie dobrych bohaterów, wtrącanie...