Nie dotrwałam nawet do połowy. Poddaję się. Po wielu miesiącach spoglądania na książkę z niechęcią, wyjmuję z niej zakładkę i odstawiam na półkę. Może kiedyś nastaną dla niej lepsze czasy.

Humor Chmielewskiej jest rzeczywiście... charakterystyczny. Składnia i dobór słów to ciągła ironia i kpina. Mało kto tego nie lubi. Ja również uległam na początku wesołości, ale żeby znosić to przez całą książkę, nawet tak cienką? Nie, zdecydowanie zbyt męczące. Momentami wręcz nie szło się skupić na treści, bo przewrotna składnia za bardzo rozpraszała moją uwagę. Dla przyjemności tego czytać się nie da.

Drugi wielki minus - skoki czasowe. Co dwa, trzy, siedem, dziesięć lat. O Wielki Narratorze, kto by pamiętał takie pierdoły i drobiazgi po kilkudziesięciu latach? Ta cała akcja pseudo-detektywistyczna nie miałaby w rzeczywistości racji bytu. Naciągane zbiegi okoliczności. Pomijanie wielkich fragmentów z życia tylko dla wymuszonej spójności treści. Wszystko, czego nie toleruję.

Nie polecam, nie polecam...
No, chyba że ktoś ma hopla na punkcie dóbr zrabowanych podczas i po wojnie. Bo fakt faktem, że nawet to mnie nie kręci, więc nie mam już żadnego powodu, by czytać to to dalej.

Nie dotrwałam nawet do połowy. Poddaję się. Po wielu miesiącach spoglądania na książkę z niechęcią, wyjmuję z niej zakładkę i odstawiam na półkę. Może kiedyś nastaną dla niej lepsze czasy.

Humor Chmielewskiej jest rzeczywiście... charakterystyczny. Składnia i dobór słów to ciągła ironia i kpina. Mało kto tego nie lubi. Ja również uległam na początku wesołości, ale żeby...