Czytając tą krótką opowieść o… No właśnie, o czym? O śmierci? A może wręcz przeciwnie, o życiu? O walce i nadziei… W każdym razie, kiedy czytałam „Oskara…” byłam oczarowana. Zdumiałam się, że tak wiele morałów i mądrych słów można zawrzeć w tej niespełna osiemdziesięciu stronicowej powieści (egzemplarz z Wydawnictwa Znak). Słyszałam wiele opinii, które nieprzychylnie odnosiły się do tej książki. Być może dlatego, że jest wypełniona bólem, a może dlatego, że było go wręcz za mało…
Nie każdy potrafi otworzyć swoją wrażliwość na tego typu pozycję. Jest ona bardzo nietypowa. Mimo całego bólu, powagi sytuacji, starannie ukrytych, ale jednocześnie bardzo wyraźnych morałów, tryska ona optymizmem i poczuciem humoru.
Głównym bohaterem jest Oskar –chłopiec chory na białaczkę. Według lekarzy jego życie może potrwać około dwunastu dni. Dziesięcioletnie dziecko musi nie tylko zrozumieć czym jest śmierć, ale także stawić jej czoła.
Na szczęście w szpitalu może liczyć na wiernych przyjaciół. Popcorn to chłopiec, który ma bardzo dużą nadwagę. Musi ograniczyć jedzenie, ale nie przychodzi mu to z łatwością. Jest bardzo dobrym przyjacielem, głównie dlatego, że potrafi dotrzymać tajemnicy jak mało kto, jeśli tylko damy mu coś słodkiego do przekąszenia.
Bekon –to kolejny z kolegów Oskara. Jest bardzo obszernie poparzony i musi czekać na przeszczep skóry. Poznajemy także Einsteina czyli chłopca z ogromną głową…
Jednakże najistotniejszą osobą, która zalicza się do grona najbliższych przyjaciół chłopca jest pani Róża. Zostaje ona przedstawiona jako wolontariuszka, która ma bardzo ciekawą przeszłość. Mówi bowiem, że zawodowo zajmowała się zapasami. Opowiada chłopcu o swoich walkach, a co ciekawe, z każdej jej opowieści możemy wyciągnąć dość logiczne i na pewno pouczające wnioski…
To właśnie pani Róża namawia Oskara, żeby zaczął pisać listy do Boga. Jeden list na jeden dzień, w którym może prosić dosłownie o wszystko. Chłopiec na początku nie jest zbyt entuzjastycznie nastawiony do tego pomysłu, bo postać Boga wydaje mu się bajką przedstawianą, aby poczuć ulgę albo przypływ wiary w samego siebie. Kiedy jednak zaczyna pisać, diametralnie zmienia swoje nastawienie.
Pani Róża dodatkowo obmyśliła wspaniały plan, który dla chorego dziecka mógł być dobrą zabawą. Na każdy dzień życia, przypada kolejne dziesięć lat. W efekcie dostajemy mnóstwo sentencji, które skrywają w sobie cudowne porady życiowe i stwierdzenia na poziomie filozoficznym. Ukryte w prostych słowach niosą niebanalne przesłanie.
Dojrzewanie i pomoc przyjaciół pomaga także obudzić w Oskarze miłość, a także odpowiednio zidentyfikować to uczucie. Nie małą zasługę miała przy tym także Peggy Blue –pierwsza miłość chłopca…
Niełatwą sytuację dla dziesięciolatka (oczywiście pomijając już białaczkę samą w sobie) stanowił także kontakt z rodzicami. Nie do końca byli oni w stanie zrozumieć co przeżywa ich dziecko. Bali się choroby, która zabierała kruche istnienie i nijak nie mogli się odnaleźć w zaistniałej sytuacji. Oczywiście Oskar to odczuwał, a nawet w jego głowie pojawiały się teorie związane z brakiem akceptacji.
Mimo różnych zdań na temat tej książki trzeba ją zaliczyć do powieści, które trzeba przeczytać. Pokazuje jak bardzo dojrzałe może być dziecko. Jak jest w stanie zaakceptować rzeczy i stany, których dojrzali wiekowo ludzie unikają –czasem ze strachu, a czasem z braku siły. Pomaga nam dostrzec (wśród wielu innych) jedno ważne przesłanie, a mianowicie każdy z nas umrze, ale cały ten czas możemy bardzo dobrze zorganizować i nie pozostaje nam nic innego jak zaakceptować to, co daje nam los.

http://puszokowa.blogspot.com/

Czytając tą krótką opowieść o… No właśnie, o czym? O śmierci? A może wręcz przeciwnie, o życiu? O walce i nadziei… W każdym razie, kiedy czytałam „Oskara…” byłam oczarowana. Zdumiałam się, że tak wiele morałów i mądrych słów można zawrzeć w tej niespełna osiemdziesięciu stronicowej powieści (egzemplarz z Wydawnictwa Znak). Słyszałam wiele opinii, które nieprzychylnie...