Jest to książka którą przeczytałam bardzo, bardzo szybko,bo w troszkę ponad godzinę. Napisana w sposób prosty, opowiada o chłopcu chorym na białaczkę, który na swojej drodze spotyka wolontariuszkę, Panią Różę .Pomaga mu ona w ciężkich chwilach, gdyż jego rodzice boja się przebywać z synem. Nie wiedza jak powiedzieć mu o tym, że jest tak chory, że każdej chwili może umrzeć.


Oskar jest jednak mądrym chłopcem . Zdaje sobie sprawę z ciężkiego stanu zdrowia. Po kilku rozmowach zaprzyjaźnia się z Panią Różą, która, wiedząc jaka jest sytuacja chłopca,każe mu przeżyć każdy dzień jak 10 lat. To jest niesamowite, bo chłopiec faktycznie w ciągu tych dni dojrzewa o kilkadziesiąt lat, może nie fizycznie ale emocjonalnie.

Przyznaje,nie chciałam przeczytać tej książki, wiedziałam o czym ona opowiada i nie za bardzo miałam na nią ochotę .W końcu się jednak na to zdobyłam i muszę przyznać, że mimo, iż znałam fabułę tej książki, to byłam nią zaskoczona. Ta cieniutka książeczka doprowadziła mnie do płaczu, ale również i śmiechu.
Mimo, ze opowiada o śmierci i chorobie ,to czyta się ja niesamowicie lekko.
Wiem, ze powieść ta musiała być dla autora wielkim wyzwaniem, ponieważ trudno postawić się w sytuacji ciężko chorego, dziesięcioletniego chłopca. Poradził sobie z tym jednak doskonale.

Jest to książka którą przeczytałam bardzo, bardzo szybko,bo w troszkę ponad godzinę. Napisana w sposób prosty, opowiada o chłopcu chorym na białaczkę, który na swojej drodze spotyka wolontariuszkę, Panią Różę .Pomaga mu ona w ciężkich chwilach, gdyż jego rodzice boja się przebywać z synem. Nie wiedza jak powiedzieć mu o tym, że jest tak chory, że każdej chwili może...