troszkę jakby bardziej "przegadana" niż poprzednie ale i tak dużo się dzieje i trudno się od niej oderwać, zabieram się za kolejną z cyklu a ten polecam

troszkę jakby bardziej "przegadana" niż poprzednie ale i tak dużo się dzieje i trudno się od niej oderwać, zabieram się za kolejną z cyklu a ten polecam

Niestety, albo ja wyrosłem już z prozy Carda albo to odcinanie kuponów od świetnej sagi Endera poszło o krok za daleko. Powieść nadal prezentuje wiele pozytywnych cech charakterystycznych dla jego pisarstwa jednak tym razem najbardziej uwierała mnie absurdalność fabuły, brak realizmu w tym co bohaterowie robią. Ich motywacje i relacje nadal są w miarę przekonujące ale to jak sobie radzą z formidami jest żenująco wydumane. Może jest to pokłosie niedawnej lektury "Stacji" Szamałka, gdzie mamy bardzo realistycznie pokazane funkcjonowanie na międzynarodowej stacji kosmicznej? Niniejszym odhaczyłem ostatnią pozycję z uniwersum Endera, niestety skończyło się niesmakiem...

Niestety, albo ja wyrosłem już z prozy Carda albo to odcinanie kuponów od świetnej sagi Endera poszło o krok za daleko. Powieść nadal prezentuje wiele pozytywnych cech charakterystycznych dla jego pisarstwa jednak tym razem najbardziej uwierała mnie absurdalność fabuły, brak realizmu w tym co bohaterowie robią. Ich motywacje i relacje nadal są w miarę przekonujące ale to...

Podsumowując całą trylogię – jest OK, dzieje się, nie jest nudno. Szkoda tylko, że znowu wyszła fascynacja autora paroletnimi dziećmi; a z sprytne strategie sprowadzają się do uprzedzających notatek prasowych przypisującym nieprawdziwe zasługi innym.

Podsumowując całą trylogię – jest OK, dzieje się, nie jest nudno. Szkoda tylko, że znowu wyszła fascynacja autora paroletnimi dziećmi; a z sprytne strategie sprowadzają się do uprzedzających notatek prasowych przypisującym nieprawdziwe zasługi innym.

Oceniam jako sage. Zaczelam od gry endera. Nie moge przestax.

Oceniam jako sage. Zaczelam od gry endera. Nie moge przestax.

„Przesilenie” to ostatni tom zamykający prequelową do „Gry Endera” serię „Pierwszej wojny z Formidami”. Cykl ten napisany został we współpracy Orsona Scotta Carda i Aarona Johnstona, którzy także pracują nad kontynuacją tej historii w oddzielnym cyklu zatytułowanym "Druga wojna z Formiadmi".

Przyznaję, że przeczytanie wszystkich trzech części zajęło mi sporo czasu, jednak wynikało to raczej z faktu, że jakoś nigdy nie byłam w stanie natknąć się na poszczególne tomy w bibliotece niż na brak zainteresowania. Już od  „W przededniu” wiedziałam, że i tym razem nie zawiodę się zarówno na fabule jak i bohaterach i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że duet Card-Aarston do samego końca utrzymuje oczekiwany przeze mnie poziom, a co ma także dla mnie także duże znaczenie, ich współpraca nie wpływa na zmianę sposobu narracji, za który pokochałam powieści ze świata "Gry Endera".

W "Pierwszej wojnie z Formidami" podoba mi się przede wszystkim sposób, w jaki przedstawiona została postać Mazera Rakhama. Jego wysiłki w walce z obcymi oraz współpraca z żołnierzami POP-u i relacja z małym Bingwenem wypadają świetnie i idealnie wpasowują się w obraz bohatera, którego poznaliśmy już w kluczowych momentach sagi Endera. Pojawiające się w powieściach kwestie tożsamości kulturowej czy wpływu na ważne wydarzenia  ogromnych konglomeratów nastawionych przede wszystkim na wzrost ekonomiczny nie sprawiają wrażenia wciskanych na siłę (zdarzyło mi się już czytać powieści, które mają chyba na celu usilne zawarcie tego typu elementów).

Szczerze polecam lekturę całej serii i zaznaczam, że nie jest tutaj konieczne zapoznanie się najpierw z samą "Grą Endera" jednak uważam, że przeczytanie jej jako pierwszej znacznie wpływa na odbiór występujących chronologicznie wcześniej wydarzeń. 

Oczywiście mówiłam to już wcześniej, jednak wspomnę raz jeszcze. Powieści Orsona Scotta Carda ze świata Gry Endera uważam za jedne z najlepszych w swoim gatunku, zwłaszcza wziąwszy pod uwagę, iż mają one do zaoferowania więcej niż przeciętne si-fi nastawione przede wszystkim na konkretne związane z tym gatunkiem tropy. Uważam, że przynajmniej "Grę Endera" warto przeczytać i zakładam, że każdy, kto nie stroni od tego typu tytułów, prędzej czy później sięgnie także po inne powieści z tego świata.

„Przesilenie” to ostatni tom zamykający prequelową do „Gry Endera” serię „Pierwszej wojny z Formidami”. Cykl ten napisany został we współpracy Orsona Scotta Carda i Aarona Johnstona, którzy także pracują nad kontynuacją tej historii w oddzielnym cyklu zatytułowanym "Druga wojna z Formiadmi".

Przyznaję, że przeczytanie wszystkich trzech części zajęło mi sporo czasu, jednak...

Ostatnia część w trylogii odpowiadającej o pierwszej wojnie z Formidami. Zwrot akcji, po mrocznej poprzedniczce dostajemy trochę więcej nadziei na kartach tej powieści. Może nie jest kolorowo, straty są ogromne, zniszczenia katastrofalne, ale pojawia się ostatnia szansa do wykorzystania. Jednak czy ostateczna bitwa jest całkowitym rozstrzygnięciem? Na koniec powieści dostajemy cliffanger godny serialowych produkcji.

Ostatnia część w trylogii odpowiadającej o pierwszej wojnie z Formidami. Zwrot akcji, po mrocznej poprzedniczce dostajemy trochę więcej nadziei na kartach tej powieści. Może nie jest kolorowo, straty są ogromne, zniszczenia katastrofalne, ale pojawia się ostatnia szansa do wykorzystania. Jednak czy ostateczna bitwa jest całkowitym rozstrzygnięciem? Na koniec powieści...

Tom 1- dobry, tom 2 - bardzo dobry...tom 3 - dobry.
Akcja nadal wartka, historie nadal ciekawe, szczegóły bohaterów poznaliśmy wcześniej, więc już ich nie ma. Co może irytować, to niekiedy przeskoki fabuły w dosyć ważnych i ciekawych sytuacjach, które są nagle urywane by powróciwszy do bohaterów, przeczytać, że już się wydarzyły.
Bardzo ciekawa trylogia.

Tom 1- dobry, tom 2 - bardzo dobry...tom 3 - dobry.
Akcja nadal wartka, historie nadal ciekawe, szczegóły bohaterów poznaliśmy wcześniej, więc już ich nie ma. Co może irytować, to niekiedy przeskoki fabuły w dosyć ważnych i ciekawych sytuacjach, które są nagle urywane by powróciwszy do bohaterów, przeczytać, że już się wydarzyły.
Bardzo ciekawa trylogia.

Fantastyczne zakończenie dla trylogii stanowiącej prequel do Gry Endera. Początkowo bałem się nowych bohaterów, ale okazało się, że autorzy świetnie ich wykreowali, dlatego wiem już, że będzie mi ich brakowało tak samo jak będzie mi brakowało uniwersum Endera. Gdy czyta się kilkanaście książek z jednej serii i bierze za coś nowego to człowiek czuje się jak ryba wyciągnięta z wody. Nie mogę się doczekać następnej trylogii tym razem dotyczącej drugiej wojny z Formidami :-)

P. S. Dodam, że jeśli ktoś nie polubił Mówcy Umarłych, Ksenocydu i Dzieci Umysłu to niech da reszcie serii szansę. Dalej jest dużo ciekawiej. Jak w kosmosie :-)

Fantastyczne zakończenie dla trylogii stanowiącej prequel do Gry Endera. Początkowo bałem się nowych bohaterów, ale okazało się, że autorzy świetnie ich wykreowali, dlatego wiem już, że będzie mi ich brakowało tak samo jak będzie mi brakowało uniwersum Endera. Gdy czyta się kilkanaście książek z jednej serii i bierze za coś nowego to człowiek czuje się jak ryba wyciągnięta...

Kiedy czytam cykl książek, i okazuje się, że jest tak dobry jak ten nigdy nie potrafię sformułować prostej opinii na jej temat.

W związku z tym nie będę pisać dalszej części recenzji, a powiem tylko tyle:
Od początku polubiłam postaci występujące w książce i solidarnie z nimi odczuwałam napięcie. Wspaniale napisana historia, która zupełnie nie daje odczuć po sobie, że ma być uzupełnieniem wcześniejszej historii. Nieprzesadzone postaci o bardzo wyrazistych cechach i ideach wspaniale wkomponowują się w ciekawy obraz świata, w którym ludzie "rządzą" układem słonecznym. Zdecydowanie warta przeczytania. Jestem tylko nieco zawiedziona, że to już koniec, bo tak polubiłam te postaci, że ich brak w Sadze Endera będzie bardzo bolesny.

Kiedy czytam cykl książek, i okazuje się, że jest tak dobry jak ten nigdy nie potrafię sformułować prostej opinii na jej temat.

W związku z tym nie będę pisać dalszej części recenzji, a powiem tylko tyle:
Od początku polubiłam postaci występujące w książce i solidarnie z nimi odczuwałam napięcie. Wspaniale napisana historia, która zupełnie nie daje odczuć po sobie, że ma...

Fajny koniec a zarazem początek.

Fajny koniec a zarazem początek.