Jeden z ulubionych cyklów książkowych z mojego dzieciństwa. Przygody Kaktusów, czyli gromadki dzieciaków z Zamościa, wojna widziana ich oczami, narastające okropieństwa niemieckiej okupacji (niemieckiej właśnie, bo książka powstała w tych normalnych czasach, gdy każdy wiedział, że za wojnę odpowiadają Niemcy, a nie jacyś bliżej nie określeni naziści) - wszystko to oswajało młodych czytelników z tematem.

Jakaś taka siła tkwi w powieściach Zawady, że zawsze w głębi serca identyfikowałam się z jego bohaterami, choć przecież urodziłam się dużo później od nich. A o ich losach, o początkach represji w mieście, o niecnych czynach wstrętnego Herr Pacurka czytałam z zapartym tchem i do książki wracałam wiele razy. Także dziś, po wielu latach przerwy, z przyjemnością i nawet pewnym wzruszeniem.

Myślę, że szkoda, iż obecnie tak mało dba się o to, by młode pokolenie pamiętało o tamtych czasach. Dla mojego pokolenia to była oczywistość ciągle świeża i ważna, dla współczesnych dzieciaków - to już jakaś zamierzchła przeszłość. Przeżywają niedole zmyślonego Pottera, a o okupacji w Polsce nie wiedzą nic. A przecież znalazłoby się miejsce i dla takiej wiedzy w ich cielęcych głowach.

Jeden z ulubionych cyklów książkowych z mojego dzieciństwa. Przygody Kaktusów, czyli gromadki dzieciaków z Zamościa, wojna widziana ich oczami, narastające okropieństwa niemieckiej okupacji (niemieckiej właśnie, bo książka powstała w tych normalnych czasach, gdy każdy wiedział, że za wojnę odpowiadają Niemcy, a nie jacyś bliżej nie określeni naziści) - wszystko to oswajało...