Trudno oceniać tę powieść tak jak każdą inną książkę. Biorąc ją pod ocenę normalnych standardów literackich to powieść jest schematyczna, tendencyjna, a jej postaci są „drewniane jak świąteczny dziadek do orzechów”. Mamy tam odczynienia z dwubiegunowym światem, dobrych i szlachetnych Polaków z jednej strony oraz ze złymi i nikczemnymi Niemcami z drugiej. Całość jest taką bogo-ojczyźnianą laurką na cześć naszego niezłomnego narodu. No tak, ale pamiętajmy, że Henryk Sienkiewicz pisał swoją powieść nie dla rozrywki swoich czytelników ani dla zaspokajania jakiegoś aktualnego zapotrzebowania literackiego. Jego dzieło nie miało być ani przełomowe ani tak naprawdę autentyczne. Pisał „Krzyżaków” w dobie najsilniejszej germanizacji Polaków w zachodnich dzielnicach naszego kraju, w czasach gdy kajzerowskie Niemcy były hegemonem w Europie i lada moment miały zdominować także Świat. Jednocześnie Polska była w tym czasie krajem upadłym, który już od 100 lat nie widniał na żadnych mapach. Naród polski był kojarzony z przegraną sprawą i z niedorzecznymi mrzonkami o bohaterszczyźnie i niepodległości. Zaborcy wykorzystywali całą siłę swoich sprawnych aparatów państwowych,x aby stłamsić ludność polską i zohydzić polskość w jej własnych oczach. Naturalny odruch obronny tożsamości narodowej Polaków przejawiał się także w ówczesnej literaturze. Sienkiewicz w tak kryzysowej sytuacji musiał sięgnąć po wyjątkowo skalane elementy literackie. Stworzył więc dzieło jednotorowe, przejaskrawione i do bólu schematyczne. Które jednak przypominało przeminioną chwałę, gdy zmagania polsko-germańskie przebiegały na korzyść naszego kraju. Gdy oręże Polskie osiągało sukcesy w walnych bitwach. Że byliśmy narodem wielkim i dumnym… Książka jest bardzo wzruszająca, ciekawa, i propaguje ponadczasowe idee, takie jak godność jednostki, honor, przyjaźń, miłość, którą nierzadko trzeba okupić poświęceniem.

Trudno oceniać tę powieść tak jak każdą inną książkę. Biorąc ją pod ocenę normalnych standardów literackich to powieść jest schematyczna, tendencyjna, a jej postaci są „drewniane jak świąteczny dziadek do orzechów”. Mamy tam odczynienia z dwubiegunowym światem, dobrych i szlachetnych Polaków z jednej strony oraz ze złymi i nikczemnymi Niemcami z drugiej. Całość jest taką...