Jest to druga recenzja książki, która na tej stronie piszę. Jako pierwszą książkę zrecenzowałem "Sztywnego" tego samego autora, bo po przeczytaniu stwierdziłem, że to według mnie najlepsza z jego, jak do tamtego czasu, napisanych książek. Ale wtedy jeszcze nie skończyłem pierwszej części "Stalowych Szczurów". Po przeczytaniu drugiej części moje zdanie o "tej najlepszej" się zmieniło.
Przede wszystkim dlatego, że w drugiej części jestem już zapoznany z bohaterami. Wyraźne już zauważam kiedy pojawia się znane imię, a kiedy tylko epizodyczne, mam ustalone kogo lubię, a kogo nie. Ma to o tyle ważne znaczenie, że śmierć któregoś z nich bez względu czy jest aktem bohaterstwa, czy głupoty, robi wrażenie i dostarcza emocji.
Kolejna kwestia to wprowadzane przez Michała Gołkowskiego na kartkach książki wymyślne projekty konstruktorów I Wojny Światowej i zachowania żołnierzy. Czytanie o nich było dla mnie o tyle przyjemne, że przed czytaniem "Chwały" i połowy "Błota" miałem okazję być na panelu na Pyrkonie o takowych tematach. Wtedy pojawianie się żołnierzy, którzy ogrzewają się podłączonymi pod mundurem przewodami lub obecność latającego lotniskowca robi podwójne wrażenie.
Do tego dochodzi fabuła z ciekawą intrygą. Ważne jest też dla mnie to, że nie jest to typowa pełna patosu opowieść wojenna, bo zdarzają się dość często humorystyczne sytuacje. Mój ulubiony tego typu motyw z książki to gdy jeden z bohaterów rzuca zdaniem godnym jednego z bardziej znanych memów: "Walczyłem na froncie, więc wiem, co to kolce, dzi*ko".
Jedna rzecz, którą można by uznać za minus to urwanie powieści w chyba najważniejszym momencie, ale to tylko drobnostka i myślę, że ważna, bo zdradzająca, że będzie kontynuacja.
Podsumowując, stwierdzam, że Chwała jest kolejnym pobiciem rekordu autora w kategorii "Najlepsza książka". Jednak jeśli ktoś zastanawia się nad książką na podstawie tej opinii, to uprzedzam, że bez uprzedniego przeczytania "Błota" to nie będzie to samo. A mi pozostaje czekać, aż Michał wyda "Komornika" mając nadzieję, że przebije to "Chwałę" w kwestii warsztatu pisarskiego, jak i "Sztywnego" w kwestii czarnego humoru i ogólnej patologii ;)

Jest to druga recenzja książki, która na tej stronie piszę. Jako pierwszą książkę zrecenzowałem "Sztywnego" tego samego autora, bo po przeczytaniu stwierdziłem, że to według mnie najlepsza z jego, jak do tamtego czasu, napisanych książek. Ale wtedy jeszcze nie skończyłem pierwszej części "Stalowych Szczurów". Po przeczytaniu drugiej części moje zdanie o "tej...