Książkę tę autor zaczął pisać po tym, jak w 2002 r. do drugiej tury wyborów prezydenckich we Francji przeszedł Jean-Marie Le Pen, przywódca nacjonalistów z Frontu Narodowego. Taki wybór Francuzów w wielu Europejczykach obudził obawy o umacnianie się na Kontynencie skrajnego szowinizmu i odradzanie pseudoidei nazistowskich.

Te lęki są bardzo widoczne także w powieści Samaka; w pewnym momencie czytelnik niemal czuje na plecach przerażające ostrzeżenie: "Nazizm nigdy nie umiera!". Z tą myślą zmagać muszą się i bohaterowie "Księgi Życia", i odbiorcy, którzy zanurzą się w jej niesamowity świat.

Powieść Samaka jest intrygująca, wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu po ostatnią kartkę.
Fascynuje przenikanie się różnych światów, płaszczyzn czasowych i miejsc, niezmiennie jednak wyczuwa się niepokój o bohaterów i ich przyszłość, trzyma się za nich kciuki, przeżywając emocjonalnie ich perypetie. Stworzenie takiego sugestywnego napięcia to niełatwa sztuka, autorowi jednak to się udało w stu procentach, mimo iż momentami fabuła może wydawać się nieco chaotyczna czy nieporadna.

"Księga Życia" daje wiele do myślenia na temat historii i udziału człowieka w jej tworzeniu. Tytuł odwołuje się do mitycznej księgi żydowskiej, jednak stawiane w powieści pytania dotyczą każdej kultury i każdego myślącego człowieka, który zastanawia się nad swoją rolą w świecie, nad możliwościami kreowania własnych losów, nad pełną tajemnic przeszłością i jej związkami z przyszłością.

Ta powieść to także ostrzeżenie dla świata - przed rodzącym się złem, które nigdy nie umiera, lecz systematycznie się odradza, gdy ludzie stworzą mu taką okazję.
Ten motyw nie jest niczym nowym w literaturze, od wieków pojawia się w prozie, poezji i dramacie; w XX wieku świetnie uwiecznił go w "Dżumie" Camus, a teraz sięgnął po niego kolejny francuski pisarz i także wykorzystał w niezapomniany sposób.

"Księga Życia" to również wzruszająca opowieść o samotności, poczuciu winy, o przyjaźni i miłości, ale także o nienawiści i okrucieństwie, do jakiego zdolny jest tylko człowiek.

Polecam wszystkim, którzy lubią niebanalne opowieści. Styl jest ujmujący, ale jednocześnie bardzo prosty, na pewno przemówi doskonale i do dorosłych i do bardzo młodych czytelników.

Książkę tę autor zaczął pisać po tym, jak w 2002 r. do drugiej tury wyborów prezydenckich we Francji przeszedł Jean-Marie Le Pen, przywódca nacjonalistów z Frontu Narodowego. Taki wybór Francuzów w wielu Europejczykach obudził obawy o umacnianie się na Kontynencie skrajnego szowinizmu i odradzanie pseudoidei nazistowskich.

Te lęki są bardzo widoczne także w powieści...