Zawiodłam się okropnie. Kiedy znalazłam tę książkę na półce z horrorami i przeczytałam opis z tyłu, jakoby akcja została osadzona w XIX-wiecznym Krakowie, a bohaterowie skrywali mroczne sekrety + byli wewnętrznie skomplikowani, oczekiwałam wiele. Miałam nawet okazję poznać autorkę na festiwalu grozy, doktora filologii klasycznej, osobę, która zjadła zęby na czytaniu.
Pozostaje dla mnie zagadką, jak ktoś taki, ktoś operujący przepięknym językiem, bogatym słownictwem, mógł popełnić książkę z nieskończoną ilością wad:
1) Przewidywalność
2) Schematyczność
3) Drętwe, DRĘTWE, D R Ę T W E dialogi, które nie dość, że nie oddają klimatu epoki, to jeszcze... są drętwe T_T
4) Naiwność. Na przykład: jesteście studentami, brakuje wam kasy, przychodzicie do pierwszej lepszej speluny, na jaką was stać, jedyne wolne miejsce w niej znajduje się obok elegancika (!), siadacie obok, zagadujecie (dosłownie dwa zdania, serio), i elegancik proponuje wam z marszu apartament, stanowisko sekretarza od spraw finansów pewnej fundacji. A swój wybór argumentuje mniej więcej tak: widzę, że jest pan szczery, a ja mam oko do ludzi... kurffa, serio? xD
5) Papierowi bohaterowie, którzy myślą tak samo. Nawet czarne charaktery są nijakie i nie budzą grozy. Nie ma komu kibicować. Narrator i same postacie próbują czytelnika przekonać, że kotś tam jest skomplikowany/wyjątkowy/cudowny/skończonym sukin... no, ale to kłamstwo, ci bohaterowie są głębocy jak kałuża z tego samego wiadra.
6) Zero researchu (Kraków i powstanie listopadowe, tak)
7) Zasadnicza część powieści ma miejsce w XIX-wiecznym szpitalu psychiatrycznym, któremu bliżej do hotelu niż do domu wariatów (pragnę zwrócić uwagę, że w tamtych czasach właśnie tak nazywano miejsca dla osób chorych na umyśle, ówczesna medycyna dopiero raczkowała, metody leczenia przypominały tortury. Ja totalnie nie kupuję, że na terenach Galicji, dziczy znajdującej się na samym skraju wielkiego Cesarstwa Austro-Węgier, znalazł się szpital, w którym zamiast lobotomii, pacjenci przechodzą terapie polegającą na malowaniu, komponowaniu muzyki lub pisaniu opowiadań, przyjmują grzecznie leki, jadają sucharki z marmoladą... Tymczasem na Zachodzie funkcjonowały ośrodki, gdzie panował smród, szerzyło się robactwo, znęcano się nad pacjentami psychicznie i fizycznie, gwałcono i eksperymentowano na nich). Zmarnowany potencjał, no ale przecież najważniejsze jest dobro głównej bohaterki, tytułowej Persefony, której wszyscy całują rączki i rozpływają się nad jej "niezwykłością" .;D

Daję 3. Jeżeli szukacie książki, która wzbogaci słownictwo, jak najbardziej polecam pod warunkiem, że nie zirytujecie się wyżej wymienionymi punktami

Zawiodłam się okropnie. Kiedy znalazłam tę książkę na półce z horrorami i przeczytałam opis z tyłu, jakoby akcja została osadzona w XIX-wiecznym Krakowie, a bohaterowie skrywali mroczne sekrety + byli wewnętrznie skomplikowani, oczekiwałam wiele. Miałam nawet okazję poznać autorkę na festiwalu grozy, doktora filologii klasycznej, osobę, która zjadła zęby na...