W ostatniej części trylogii „Metro” autor pozwolił sobie odlecieć od koncepcji książki, którą można by zaliczyć do gatunku sci-fi i poszedł bardziej w kierunku political fiction. No bo nie wiadomo, dlaczego akurat deszcz miałby być szczególnie toksyczny po 20 latach od użycia broni jądrowej. Pierwiastki promieniotwórcze mają raczej ciężkie jądra i dlaczego miałyby tak ochoczo wznosić się do chmur, by potem opaść z deszczem - nie wiadomo.
Ale to tylko mała dygresja, jedna z wielu, jakimi mógłbym się posłużyć krytykując aspekt techniczny dzieła, co już zresztą czyniłem wyrywkowo przy pisaniu opinii o poprzednich tomach.
Czy podoba mi się to political fiction... hmmm... trochę przeraża mnie ukazana w książce neomarksistowska wersja zniewolonego i głupiego człowieka, a jeśli autor ukazuje jakąś prawdę o Rosji w tym względzie, to jest to obraz wręcz przygnębiający. Na kartach książki dominuje gatunek homo sovieticus. W wersji bolszewickiej. W tym samym czasie, gdy hodowano w Rosji bolszewicki gatunek homo sovieticus i próbowano to robić z różnym skutkiem w innych krajach bloku sowieckiego - na zachodzie hodowano homo sovieticus w wersji neomarksistowskiej. Taki modelowy neomarksistowski człowiek jest typem antykulturowego rewolucjonisty-barbarzyńcy (tzw. teoria krytyczna i myślenie krytyczne), tchórzem niezdolnym do aktywnej obrony swojej realnej wolności i rzeczywistych praw, patologicznym nieukiem wierzącym w coraz to świeżo wykreowane i podsuwane mu nowe zabobony, nie potrafi myśleć logicznie, nie posiada wiedzy historycznej, jest podatny na medialne techniki manipulacji, cechuje się całkowitą i skrajną relatywizacją norm moralnych, a przede wszystkim ta populacja powoli traci zdolność do pracy związanej z produkcją dóbr użytecznych, zatem i wzrasta drastycznie procent złodziei oraz pasożytów wyciągających rękę do państwa: dać im to, dać im tamto, wszystko im się należy tylko za to, że oddychają, albo państwo ma obowiązek finansować ich pseudoartystyczne bądź pseudonaukowe wypociny. Nie ma się co cieszyć, że w Polsce formalne bezrobocie spadło rekordowo mimo wielkiej ilości szukających u nas pracy przybyszów ze wschodu: to dowód na rozplenienie się totalnego lenistwa (potencjalni bezrobotni - śmierdzący lenie i pasożyty pracy nie szukają, więc nie ma ich w statystykach) i alarm o zbliżającej się katastrofie cywilizacyjnej. Im większy leń i pasożyt, tym głośniej krzyczy, że nie jest już Polakiem, tylko Europejczykiem.
Możliwe, że wkrótce to, co autor ukazał w książce na temat przypuszczalnego zachowania bolszewickiego homo sovieticus w obliczu hipotetycznej apokalipsy, będzie prawdą także w odniesieniu do rozważań o przypuszczalnym zachowaniu wobec podobnych zdarzeń społeczeństw zachodnich. W tym naszego.
Nie ma się z czego cieszyć...
Czy książkę polecam? Chyba warto przeczytać mimo wszystko...

W ostatniej części trylogii „Metro” autor pozwolił sobie odlecieć od koncepcji książki, którą można by zaliczyć do gatunku sci-fi i poszedł bardziej w kierunku political fiction. No bo nie wiadomo, dlaczego akurat deszcz miałby być szczególnie toksyczny po 20 latach od użycia broni jądrowej. Pierwiastki promieniotwórcze mają raczej ciężkie jądra i dlaczego miałyby tak...