Jakby to było urodzić się jako chłopiec? Mieć prawo do swobodnego chodzenia ulicami, głośnego śmiechu, nauki, pracy, wolności? Rahima, choć jest jeszcze dzieckiem, ma możliwość sprawdzić jak to jest móc to wszystko – zostaje bacza posz, dziewczynką, którą traktuje się jak chłopca.

Powód jest prosty - Rahimę Bóg pobłogosławił czterema siostrami, lecz jej matkę skrzywdził brakiem synów. To ogromna ujma dla arabskiej kobiety – rodzić tylko córki. Córki to kłopot, córki to wydatek, córki to ryzyko utraty honoru. A brak syna to dla rodziny brak oparcia i pomocy przy codziennych sprawach. Dziewczynkom nie wolno samym chodzić ulicami miasta, więc gdy nie ma ich kto odprowadzać do szkoły – po prostu do niej nie chodzą. Sytuację ratuje pomysł ciotki Szaimy. Zwyczaj pozwala w takich sytuacjach zmienić dziewczynkę w bacza posz. Rahima żyje odtąd jak chłopiec – Rahim. Chodzi do szkoły, załatwia na mieście potrzebne sprawy, bawi się na ulicach jak każdy inny młodzieniec. Do czasu. Rahima dorasta a dla dziewczynek okres dojrzewania to początek kłopotów. Córkę, która zaczęła miesiączkować należy ukryć przed światem i obmyślić jej zamążpójście…

Ratunkiem Rahimy przed szarą codziennością są opowieści ciotki Szaimy o prababce Szekibie, której los nie szczędził trosk. Szekiba straciła podczas zarazy niemal całą rodzinę, odebrano jej należną po ojcu ziemię, rodzinny dom i wolność. Oddana przez własną babkę na służbę do obcej rodziny, staje się dobrem przekazywanym z rąk do rąk. W końcu trafia do pałacu króla jako strażniczka jego haremu. To pozornie otwiera jej drogę do realizacji własnego planu. Tymczasem los przewrotnie rzuca ją do domu kolejnego obcego człowieka…

Losy afgańskich kobiet, trudne z powodu ciągłych wojen, pełne są przemocy i zniewolenia. Żadna żona nie jest panią swojego losu a jedyną możliwością zdobycia szacunku rodziny jest urodzenie męskich potomków. Często bite, poniżane przez teściowe i dręczone przez pozostałe żony swego męża, nie mają możliwości wpływu na własny los. Czy na pewno? Czy Szekiba i Rahima, kobiety z różnych czasów i z różnymi marzeniami będą w stanie zmienić swoje nasib i wziąć los we własne ręce?

Ta barwna opowieść to dowód na to, jak siła kobiet przełamuje wszystkie przeciwności lodu, jak niezłomny charakter potrafi pomóc znieść każdą krzywdę. Jak marzenia potrafią zaprowadzić nas w na rozstaje życiowych dróg. Piękna i smutna historia, niesie niezwykłą mądrość – bądź silna i nie trać nadziei. Szczególnie polecam wielbicielkom Khaleda Hosseini i klimatów arabskich rodem z jego „Tysiąca wspaniałych słońc”.

Joanna Jurzyk