Pod domem komisarz Ann Kathrin Klaasen nieznajomy zostawia w worku zwłoki starszej kobiety. Denatka nie umarła w sposób naturalny, mimo że w akcie zgonu jako przyczynę śmierci podano zatrzymanie akcji serca. W toku śledztwa okazuje się, że sprawcą jest osoba perfekcyjnie zaznajomiona z technikami tortur i powolnego zadawania śmierci. Zarówno obrażenia zadane kolejnym ofiarom, jak i ich dobór mają głębokie uzasadnienie. Z czasem okazuje się, że sadystyczny morderca nieprzypadkowo wybrał także komisarz Klaasen na osobę prowadzącą dochodzenie. Sprawca rozpoczyna z policjantką zuchwałą i niebezpieczną grę, której reguły zna tylko jedna strona. Do czasu…

„Krew we Fryzji Wschodniej” to drugi tom po „Mordercy z Fryzji Wschodniej” bestsellerowej serii kryminalnej Klausa-Petera Wolfa. Autor, mieszkający we wschodniofryzyjskim miasteczku Norden (w tej samej dzielnicy co główna bohaterka jego kryminałów Ann Kathrin Klaasen), zdobył swoją serią wielkie międzynarodowe uznanie. Książki sprzedały się w ponad ośmiu milionach egzemplarzy i przetłumaczono je dotychczas na 24 języki. Dobrze się stało, że z serią może zapoznać się także polski czytelnik, ponieważ – oprócz wielu innych walorów powieści – jest to kolejny przykład umiejętnie wykreowanej śledczej w niemieckiej powieści kryminalnej.

Postać Ann Kathrin Klaasen to niewątpliwie ogromny atut zarówno drugiego tomu, jak i całej popularnej serii Wolfa. Komisarz policji niedawno rozstała się z mężem oraz niemal utraciła kontakt z nastoletnim synem, który zamieszkał z ojcem i jego nową partnerką. Młoda kobieta powoli, choć niechętnie, przyjmuje do wiadomości fakt, że jej małżeństwo, oprócz wielu innych czynników, zostało złożone na ołtarzu walki z przestępczością. Kobieta czuje się rozdarta wewnętrznie, towarzyszą jej liczne wątpliwości. Nieoczekiwanie angażuje się także w nową emocjonalną relację z kolegą z pracy.

Osobiste perturbacje nie podważają jednak faktu, iż Ann Kathrin Klaasen to doskonała policjantka kryminalna, lepsza od rzeszy psychologów i postępująca niczym rasowy profiler. Jest wrażliwa na to, co przeoczają technicy kryminalistyczni. Rozpoznaje to, co nieuchwytne, a jednocześnie w swoich sądach pozostaje chłodna i merytoryczna. Klaasen została policjantką między innymi po to, by wreszcie schwytać zabójcę jej ojca, lecz na razie okazja ku finałowi tego dramatu się nie nadarza. Imponujący jest sposób, w jaki Klaus-Peter Wolf naszkicował psychikę kobiety, jej motywacje, podążanie za intuicją, wewnętrzny niepokój, kompleksy, funkcjonowanie w męskim i pozornie nieprzyjaznym środowisku.

Oprócz sylwetki głównej bohaterki na uznanie zasługuje także problematyka, której autor dotyka w drugim tomie swojej kryminalnej serii. Przywołanie zagadnienia czarnej pedagogiki oparte jest na faktach i rzetelnych badaniach, a zarazem oddane w sposób niezwykle wiarygodny. Odnosi się również wrażenie, iż odnosząc się do badań nad wpływem przemocy psychicznej i fizycznej na umysł dziecka, Wolf ustrzegł się licznych stereotypów i resentymentów, o które tak łatwo przy tymże zagadnieniu.

Mimo swoistego ciężaru gatunkowego historii opowiedzianej w powieści „Krew we Fryzji Wschodniej”, książkę czyta się szybko i bez najmniejszych zakłóceń. Sprzyja temu bez wątpienia lekkie pióro autora oraz jego wieloletnie doświadczenie w tworzeniu scenariuszy filmów i popularnych seriali kryminalnych (zwłaszcza kultowych w Niemczech „Tatortów”). Autentyczne dialogi, dobre tempo, umiejętnie dawkowane napięcie oraz przejrzysta kompozycja powieści decydują ostatecznie o tym, że książka okazuje się solidną pozycją w swoim gatunku.

Klaus-Peter Wolf konfrontuje także czytelnika z odwiecznymi pytaniami dotyczącymi winy i kary oraz z rozważaniami na temat niezawinionego cierpienia. „Krew we Fryzji Wschodniej” to także opowieść o przekreślonych życiorysach, o cenie wyparcia urazów z dzieciństwa, o zgubnych skutkach tyranii i źle rozumianej dyscypliny oraz o „wychowaniu” opartym na łamaniu dziecięcej woli. W ostatecznym rozrachunku wschodniofryzyjski utytułowany autor pozostawia odbiorcę z pytaniem: Jak wyglądałby świat, gdyby wszyscy odpłacali rodzicom (i wychowawcom) tym samym, co oni uczynili swoim dzieciom?

Ewelina Tondys