To druga książka Klimko-Dobrzanieckiego, którą czytałem. Kilka lat temu przypadkowo wpadł mi w ręce "Bornholm, Bornholm" i byłem bardzo zadowolony. Tym razem również jestem usatysfakcjonowany. Bohaterem "Samotności" jest postać wyraźnie houellebecqowska - inteligentny indywidualista, a zarazem wykluczony frustrat (może się też kojarzyć z książkami Bernharda ze względu na miejsce akcji). Obserwujemy kilka scen z życia mężczyzny w średnim wieku, który żyje w pojedynkę i niechętnie wchodzi w głębsze relacje z ludźmi. Przy tym moim zdaniem w swej samotności czuje się dobrze i doświadczenie bliskości z drugą osobą tego radykalnie nie zmienia. Klimko-Dobrzaniecki ma dobre pióro, jest sprawnym obserwatorem, bywa bardzo zabawny. Książka nie jest specjalnie oryginalna, czy niezwykła, ale to solidna, dająca frajdę proza.

PS. Noir sur blank opatruje swoje książki dobrymi okładkami; przyczyny, dla których pierwszą stronę "Samotności" zdobi coś tak szkaradnego pozostają dla mnie tajemnicą. Kolorystyka i wszystko inne odrzuca od książki, co chyba nie jest świadomym zamysłem wydawcy.

To druga książka Klimko-Dobrzanieckiego, którą czytałem. Kilka lat temu przypadkowo wpadł mi w ręce "Bornholm, Bornholm" i byłem bardzo zadowolony. Tym razem również jestem usatysfakcjonowany. Bohaterem "Samotności" jest postać wyraźnie houellebecqowska - inteligentny indywidualista, a zarazem wykluczony frustrat (może się też kojarzyć z książkami Bernharda ze względu na...