Czytam książki o Korei Północne metodycznie i zachłannie - mimo to, ciągle mam wrażenie, że obywatele tego kraju pozostaną dla mnie zagadką. Odważni i jednocześnie tchórzliwi, silni i jednocześnie słabi, podatni na propagandę.

"Dziewczyna o siedmiu imionach" to historia Hyeonseo Lee, która uciekła z Korei jako młoda dziewczyna, zostawiając tam swojego brata i matkę. Sama historia przeprawy do Chin i Korei Południowej nie wciągnęła mnie tak bardzo, jak początkowe rozdziały, gdzie Heyoneseo opowiada o swoim dzieciństwie i życiu swojej rodziny w Hyesan, miejscowości niedaleko granicy z Chinami. To straszne spojrzenie na propagandę, którą sączy się Koreańczykom od najmłodszych lat. To opowieść o rodzinie, która nigdy nie porusza pewnych tematów i nigdy nie może być pewna, że nie jest obserwowana przez tajne służby, czy zadenuncjowana przez donos "życzliwych sąsiadów".

Mimo, że rodzina Heyoneseo miała dobry status społeczny i nie cierpiała głodu, daleko było do życia w sielance. Publiczne egzekucje, które dzieci oglądają już w podstawówce, a rodzina skazańca siedzi w pierwszym rzędzie. Najbardziej poruszyły mnie jednak dwie sprawy. Portrety wielkich wodzów, na których nie może być jeden płatek kurzu. Takie portrety musi posiadać każda rodzina - musi je czyścić i regularnie o nie dbać. Odbywają się regularne kontrole mieszkań przez bezpiekę i gdyby portrety były brudne - cała rodzina może skończyć w obozie! To nam, wychowanym w zachodniej cywilizacji nie mieści się w głowie!

Drugą rzeczą, która mnie zszokowała - są regularne sesje samokrytyki,na które muszą uczęszczać wszyscy Koreańczycy - zarówno w szkole i zakładach pracy. Polegają one na tym, że każda osoba musi publicznie złożyć donos na kolegę. Tak żeby on to słyszał. Na przykład: "Pani X nie przykładała się do pracy". Czasami takie sesje mogą mieć tragiczne skutki - w książce jest przykład, gdy jeden uczeń w czasie sesji samokrytyki doniósł, że widział w domu u kolegi nielegalne, zagraniczne treści - tym sposobem skazał swojego kolegę na obóz i za pewnie śmierć.

Rodzina głównej bohaterki nieustannie uważa na to co mów i robi. Zdaje sobie, że może być obserwowana przez bezpiekę. Nigdy nie może czuć się bezpieczna. To życie z maską na twarzy, w ciągłym zagrożeniu. Każdy dzień może być ostatnim. Nawet przez najmniejsze głupstwo można narobić sobie kłopotów. W książce jest przykład, gdy skazano na śmierć niektóre osoby, bo niewystarczająco płakali, po śmierci Wielkiego przywódcy. Nasza bohaterka udaje płacz, śliniąc sobie oczy i ma nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Bo udawany płacz też był karany.

Podsumowując wstrząsająca lektura, ale z pozytywnym zakończeniem. Bardzo zżyłam się z główną bohaterką i jej rodziną. Na końcu książki znajdują się zdjęcia jej samej, brata i matki - w zupełnie innej już rzeczywistości :) Wolność jednak miała swoją cenę.

Czytam książki o Korei Północne metodycznie i zachłannie - mimo to, ciągle mam wrażenie, że obywatele tego kraju pozostaną dla mnie zagadką. Odważni i jednocześnie tchórzliwi, silni i jednocześnie słabi, podatni na propagandę.

"Dziewczyna o siedmiu imionach" to historia Hyeonseo Lee, która uciekła z Korei jako młoda dziewczyna, zostawiając tam swojego brata i matkę. Sama...