Po lekturze "No dno po prostu jest Polska" o naszym negatywnym autostereotypie postanowiłam wziąć do ręki książkę o naszym pozytywnym autostereotypie czy o przekonaniu o wspaniałości historii Polski i Polaków, zwycięstwach, moralnych i faktycznych, wielkich postaciach, wyjątkowych cechach, bo co złego to nie my. Autor napisał książkę z zamiarem przekłucia zbyt nadmuchanego balona złudzeń o naszej wyjątkowości i wielkości. Przytoczę jego słowa: Gdy przywracamy proporcje, okazuje się bowiem tyle tylko, że Polska jest krajem normalnym tak w jasnych, jak i ciemnych stronach swojej przeszłości. Nie ma się czego wstydzić, ale nie ma też powodów do samouwielbienia i zadęcia.

Niektóre z omawianych złudzeń, a raczej faktyczne wydarzenia i osoby, które obrosły legendą, były mi znane np. Konstytucja 3 Maja, Janosik, Powstanie Warszawskie, granice Polski za Piastów. Inne czytałam zadziwiona – o krwawej jatce, jaką polskie wojska urządzały ludności w trakcie kampanii moskiewskiej, o wymyślnych torturach, o kontrowersjach wokół bitwy o Monte Cassino, spóźnionym o pół wieku wynalazku Ignacego Łukasiewicza czy o celebrycie Ignacym Janie Paderewskim. Bardzo interesujące były dla mnie dwa ostatnie rozdziały ksiąg wtórych (czytałam obie części), pierwszy o kulcie Józefa Piłsudskiego a drugi o armii gen. Berlinga, pogardliwie nazywanej polskojęzyczną a nie polską.

Uważam, że książka Stommy powinna być lekturą uzupełniającą do nauki historii, polecam mocno.

Po lekturze "No dno po prostu jest Polska" o naszym negatywnym autostereotypie postanowiłam wziąć do ręki książkę o naszym pozytywnym autostereotypie czy o przekonaniu o wspaniałości historii Polski i Polaków, zwycięstwach, moralnych i faktycznych, wielkich postaciach, wyjątkowych cechach, bo co złego to nie my. Autor napisał książkę z zamiarem przekłucia zbyt nadmuchanego...