Obyczajowa historia życia sprzedawcy bozy w Stambule.

Dobrze napisana, niektóre fragmenty zupełnie rozczulają - jak zmiana nazwy strumyka z Oblodzonego na Obsrany, wraz ze wzrostem liczby mieszkańców, a potem zupełne zapomnienie nazwy, bo tak w sumie to go zabetonowali.

A poza tym bardzo lubię bozę - choć nie wiem jak z jej dostępnością w Turcji (byłem tylko w kurortach dotychczas i nie widziałem - za to wszędzie jest szalgam :) - ale na Bałkanach można ją dostać w Macedonii, Bośni, Serbii i Bułgarii. W tej ostatniej zdecydowanie najbardziej, hm, nieprzystępna; podczas gdy w pierwszych trzech ma dobry, nieco bananowo-owocowy smak, tak w tej ostatniej przeważnie smakuje jak na wpół przetrawiona zawartość żołądka. Oprócz tej od Harmonica (i zapewne radomirskiej oraz z Górnej Banii). Ale jeśli będziecie w Bośni lub Macedonii to koniecznie spróbujcie. Piję litrami.

Obyczajowa historia życia sprzedawcy bozy w Stambule.

Dobrze napisana, niektóre fragmenty zupełnie rozczulają - jak zmiana nazwy strumyka z Oblodzonego na Obsrany, wraz ze wzrostem liczby mieszkańców, a potem zupełne zapomnienie nazwy, bo tak w sumie to go zabetonowali.

A poza tym bardzo lubię bozę - choć nie wiem jak z jej dostępnością w Turcji (byłem tylko w kurortach...

Zauroczenie od pierwszych stron. Książkę czytałam niespiesznie, rozkoszując się tą opowieścią. Autor pięknie pokazał jak zmiany cywilizacyjne wpływają na odbiór miasta, w którym się wyrosło. Bardzo ciekawie przedstawił rolę kobiety w środowisku muzulmańskim, ich oddzielenie od strefy mężczyzn. Jest to niezwykle nostalgiczna opowieść o jednym z ostatnich ulicznych sprzedawcy buzy. Czytałam z rozrzewnieniem, polecam gorąco.

Zauroczenie od pierwszych stron. Książkę czytałam niespiesznie, rozkoszując się tą opowieścią. Autor pięknie pokazał jak zmiany cywilizacyjne wpływają na odbiór miasta, w którym się wyrosło. Bardzo ciekawie przedstawił rolę kobiety w środowisku muzulmańskim, ich oddzielenie od strefy mężczyzn. Jest to niezwykle nostalgiczna opowieść o jednym z ostatnich ulicznych...

Piękna saga z panoramą Istambułu w tle. Uwielbiam zdolność Pamuka do bardzo obrazowego prezentowania krajobrazu, historii, kultury i zwyczajów Turcji. Już wcześniej urzekł mnie Muzeum Niewinności i wspomnieniami ze Stambułu.

Zagłębiając się w kolejne karty powieści można poczuć klimat tego wielowarstwowego miasta począwszy od lat 50-tych ubiegłego wieku. Nostalgiczne wręcz opisy ujmują, wzruszają, skłaniają do refleksji. Pamuk przedstawia także interesujące perypetie rodziny poprzez dekady i piękny opis nie tak oczywistej miłości, która zwraca uwagę na wiele aspektów jest kształtowania.

Czyta się łatwo, przyjemnie, na pewno to dobra pozycja dla zwolenników sagi czy twórczości autora. Obraz Istambułu XX wieku dodaje uroku.

Piękna saga z panoramą Istambułu w tle. Uwielbiam zdolność Pamuka do bardzo obrazowego prezentowania krajobrazu, historii, kultury i zwyczajów Turcji. Już wcześniej urzekł mnie Muzeum Niewinności i wspomnieniami ze Stambułu.

Zagłębiając się w kolejne karty powieści można poczuć klimat tego wielowarstwowego miasta począwszy od lat 50-tych ubiegłego wieku. Nostalgiczne wręcz...

Bardzo smaczna książka po prostu o życiu. Niby porywającej historii brak, niby nie ma szału, ale jednak jest na tyle dobrze i ciekawie napisana, że czyta się z zapartym tchem i ani na chwilę nie nudzi. Plusem jest to, że całość dzieje się w Turcji, więc dodatkowo dowiadujemy się jak myślą i czują ludzie w tym kraju.

Bardzo smaczna książka po prostu o życiu. Niby porywającej historii brak, niby nie ma szału, ale jednak jest na tyle dobrze i ciekawie napisana, że czyta się z zapartym tchem i ani na chwilę nie nudzi. Plusem jest to, że całość dzieje się w Turcji, więc dodatkowo dowiadujemy się jak myślą i czują ludzie w tym kraju.

Choć momentami ciężko mi się ją czytało i zabrakło mi trochę wyjaśnień co do poniektórych wydarzeń, mimo to poruszyła mnie do granic możliwości. Kończąc tę powieść czuję jakąś pustkę i sama mam „Dziwną myśl w mej głowie”

Choć momentami ciężko mi się ją czytało i zabrakło mi trochę wyjaśnień co do poniektórych wydarzeń, mimo to poruszyła mnie do granic możliwości. Kończąc tę powieść czuję jakąś pustkę i sama mam „Dziwną myśl w mej głowie”

Wybitna powieść Orhana Pamuka do której codziennie się wraca jak do ulubionego serialu. Każdy znajdzie coś dla siebie - elementy historyczno-kulturowo-polityczne, zwykłe życie mieszkańców i ich perypetie albo niesamowite opisy miasta. Książka jest długa ale w ogóle nie czuć kiedy ze strony setnej przechodzimy do sześćsetnej.
Gorąco polecam bez względu na wiek i płeć.

Wybitna powieść Orhana Pamuka do której codziennie się wraca jak do ulubionego serialu. Każdy znajdzie coś dla siebie - elementy historyczno-kulturowo-polityczne, zwykłe życie mieszkańców i ich perypetie albo niesamowite opisy miasta. Książka jest długa ale w ogóle nie czuć kiedy ze strony setnej przechodzimy do sześćsetnej.
Gorąco polecam bez względu na wiek i płeć.

Zaczęta, nieskończona.

Zaczęta, nieskończona.

To książka z mojego ulubionego gatunku. Czytam zachłannie kolejną stronę, a zarazem żałuję, że muszę ją przewrócić, bo zbliża mnie to do zakończenia lektury.
Towarzyszyłabym głównemu bohaterowi jeszcze i jeszcze, niestety, autor zakończył opowieść po trzydziestu latach życia Mevluta w Stambule. To był moment, kiedy Mevlut chyba poczuł się stambulczykiem i to na własnych prawach. W dodatku możliwe, iż uspokoił głowę przez tyle lat zaprzątniętą tym, że zgodnie z mottem otwierającym powieść „I nade wszystko dziwna myśl w mej głowie, że nie w swoim czasie, nie w swoim miejscu jestem (Wordsworth)”. Już to miejsce znalazł.
Opowieść o dobrym chłopaku z dziecięca twarzą i wielkim sercu autor podzielił na głosy – jego samego, członków rodziny, przyjaciół. Porządkuje wszystko narrator.
Na kanwie tej rodzinnej sagi autor snuje opowieść o Stambule, który zmienia się tak, jak jego wciąż napływający z tureckich wiosek mieszkańcy. Możemy poczuć, jak i dlaczego rozrastało się to miasto-moloch, wchłaniając nie tylko miliony ludzi, ale i okoliczne wioski czy puste połacie na wzgórzach. Dzisiaj Stambuł liczy już ponad 15 mln mieszkańców.
Książka zawiera kilka dodatków. Jednym z nich jest kalendarium. Znajdziemy w nim nie tylko najważniejsze fakty z życia Mevluta i jego rodziny. Autor zaznaczył tam wydarzenia, które zmieniły Stambuł, Turcję, Europę i świat. Tyle, że nie wszystkie znalazły się w sferze zainteresowania bohaterów opowieści. I to jest ciekawe zestawienie. Tak naprawdę interesuje nas tylko to, co nas bezpośrednio dotyczy, nie zaś to, co jest daleko, nawet, jeśli w efekcie zmieni i nasze życie. Mevlut jest bystrym obserwatorem, widzi, jak zmienia się Stambuł i on sam. Ale jest też trochę outsiderem. Ma swój bezpieczny azyl – nocną sprzedaż buzy, tradycyjnego napoju ze sfermentowanego zboża. Wychodzi na ciemne ulice miasta nawet wtedy, gdy nie zmusza go do tego ekonomia. Wtedy – mówiąc dzisiejszym językiem – resetuje się.
Czyta się znakomicie, wszystkie postacie są wyraziste, zróżnicowane, łatwe do zaprzyjaźnienia, choć bywają irytujące. A temu kto był w Stambule dłużej, niż na dwudniowym zwiedzaniu Błękitnego Meczetu i Hagia Sofii - wędrowanie po niemal wszystkich dzielnicach tego wspaniałego miasta sprawi niewątpliwą przyjemność.

To książka z mojego ulubionego gatunku. Czytam zachłannie kolejną stronę, a zarazem żałuję, że muszę ją przewrócić, bo zbliża mnie to do zakończenia lektury.
Towarzyszyłabym głównemu bohaterowi jeszcze i jeszcze, niestety, autor zakończył opowieść po trzydziestu latach życia Mevluta w Stambule. To był moment, kiedy Mevlut chyba poczuł się stambulczykiem i to na własnych...

Kolejne podejście do twórczości twego Autora i niestety, znowu brak zachwytu. Najlepiej udała się współczesna panorama Stambułu, zwłaszcza że to miasto okazuje się kruche i nietrwałe, może zniknąć. Powieść tworzą głosy postaci wypowiadające się jak na scenie. Pamuk niezwykle szczegółowo, właściwie zbyt szczegółowo, opisuje codzienność. Brakuje też napięcia, a więc lektura wymaga od czytelnika wielkiej cierpliwości.

Kolejne podejście do twórczości twego Autora i niestety, znowu brak zachwytu. Najlepiej udała się współczesna panorama Stambułu, zwłaszcza że to miasto okazuje się kruche i nietrwałe, może zniknąć. Powieść tworzą głosy postaci wypowiadające się jak na scenie. Pamuk niezwykle szczegółowo, właściwie zbyt szczegółowo, opisuje codzienność. Brakuje też napięcia, a więc lektura...

Cyt.:
„Gdy człowiek płacze, jego ból łagodnieje.”
Orhan Pamuk, „Dziwna myśl w mej głowie”

Osiem lat po odebraniu literackiej Nagrody Nobla, w roku 2014 Orhan Pamuk wydał powieść „Dziwna myśl w mej głowie” nad którą pracował prawie sześć lat. Komitet Noblowski przyznając nagrodę tureckiemu prozaikowi, napisał w uzasadnieniu m.in. cyt.: „nagrodzono pisarza, który w poszukiwaniu melancholijnej duszy swojego rodzinnego miasta odkrył nowe symbole zderzenia i przenikania się kultur”. I „Dziwna myśl w mej głowie” idealnie wręcz wpisuje się w to uzasadnienie noblowskiej komisji.

To epicka opowieść o ubogim sprzedawcy jogurtu i buzy, przemierzającym ulice Stambułu obejmująca ponad pięćdziesiąt lat. Historia Mevluta Karataşa, na wskroś uczciwego i skromnego człowieka i jego wielopokoleniowej rodziny, przyjaciół ale jednocześnie historia zmieniającego się z roku na rok miasta i burzliwa historia Turcji.

Orhan Pamuk ma dość specyficzny sposób pisania. Jego opowieść toczy się dość leniwie, niemal usypiająco, choć opowiada czasami o dramatycznych wręcz wydarzeniach. Jeśli poddamy się temu rytmowi powieści, otrzymamy zachwycającą wręcz historię. O biedakach szukających szczęścia w wielkim mieście, o wielkiej miłości, który wybuchła przez przypadek a trwała całe życie, o kulturze jakże innej od europejskiej, o religii i historii. O zmianach politycznych i społecznych zachodzących na przestrzeni wielu lat w Turcji i o miłości do miasta, które zmienia się nieustannie.

Orhan Pamuk stworzył w „Dziwnej myśli w mej głowie” rzecz niezwykłą. Wydawało się, że nie można opowiedzieć ciekawie o życiu zwykłego, przeciętnego człowieka. Jednak można. Pięknie i wzruszająco. Błyskotliwie.

Zdecydowanie polecam.

Cyt.:
„Gdy człowiek płacze, jego ból łagodnieje.”
Orhan Pamuk, „Dziwna myśl w mej głowie”

Osiem lat po odebraniu literackiej Nagrody Nobla, w roku 2014 Orhan Pamuk wydał powieść „Dziwna myśl w mej głowie” nad którą pracował prawie sześć lat. Komitet Noblowski przyznając nagrodę tureckiemu prozaikowi, napisał w uzasadnieniu m.in. cyt.: „nagrodzono pisarza, który w...