Sięgnęłam po tę książkę z bardzo pozytywnym nastawieniem. W końcu autorka dużo czyta, pisze recenzje, prowadzi fajny blog, więc powinna wiedzieć, co się podoba, jak wywołać emocje, jak sprostać oczekiwaniom czytelników. Niestety, chyba dla Dominiki jeszcze za wcześnie na ogarnięcie takiej wiedzy i wydanie książki.
Dużo spraw irytowało mnie w "Cenie naszych pragnień". Na przykład imiona bohaterów. Są zbyt oryginalne - Anika, Oliwia, Gracjan, Melania - a nawet jak trafi się zwykła Marta to trzeba udziwnić i nazywać ją "Mar". Dialogi są bardzo sztuczne, tworzone na siłę, niewiarygodne. Także relacje bliźniąt - Oliwii i Dawida (żeby nie było, nazywanego Dave)- nie mają nic z normalnych relacji rodzeństwa. Zachowują się jak para zakochanych nastolatków, tęskniąc za sobą i obejmując się na korytarzu. No nie wierzę, że tak to może wyglądać faktycznie!
Główny temat miłości dziewczyny do nauczycielki w ogóle do mnie nie przemówił. Miał budzić kontrowersje? Po co tak komplikować? Gdyby chociaż ta relacja była opisana w subtelny, budzący zrozumienie sposób, ale nie, jest tylko dzika żądza. A już najbardziej mnie denerwowało powtarzanie w nieskończoność określenia "moja ruda anielica".
Do języka bardzo się nie przyczepiam. Jest taki szkolny, jak na wypracowaniu z polskiego, ale da się czytać. Może poza zdaniami typu: "Muszę już iść.
Idź.
Poszłam" ;)
Przykro mi, Dominiko, ale twoja książka jest dla mnie niestrawna. Poczekaj jeszcze z wydawaniem, za wcześnie.

Sięgnęłam po tę książkę z bardzo pozytywnym nastawieniem. W końcu autorka dużo czyta, pisze recenzje, prowadzi fajny blog, więc powinna wiedzieć, co się podoba, jak wywołać emocje, jak sprostać oczekiwaniom czytelników. Niestety, chyba dla Dominiki jeszcze za wcześnie na ogarnięcie takiej wiedzy i wydanie książki.
Dużo spraw irytowało mnie w "Cenie naszych pragnień". Na...