Najbardziej znane dzieło, nie mniej znanego autora.
Chyba nie ma osoby, która by nie słyszała stwierdzenia: „tako rzecze Zaratustra”.
Jednak kojarzyć zwrot a przeczytać całość, to dwie różne kwestie.
Nie jest ona, łatwą książką w odbiorze, szczególnie pierwsze rozdziały i trzeba się porządnie skupić by zgłębić jej sens.
Czasami sprawia też wrażenie, jakby była pisana na siłę.
Nietzsche na samym początku, przedstawia swoje główne tezy o przezwyciężeniu człowieka, o nadejściu nadczłowieka, o śmierci Boga czy o zmierzchu współczesnej cywilizacji. Później wszystko, w mniejszym lub większym stopniu, kręci się wokół powyższych tematów.
Te główne tezy, stały się także kwintesencją tej książki. Bardzo mało jest głębszych omówień Zaratustry (ja natrafiłem tylko na jedno).
Chcąc zweryfikować swoje spostrzeżenia względem książki w odniesieniu do innych czytelników, natrafiamy na powielane cztery główne hasła, które wcześniej nadmieniłem.
Nie uwierzę jednak, że istnieją osoby, które by zdanie w zdanie rozumiały sens tej książki.
Jest to bardziej poemat, wypchany do granic możliwości alegoriami, przenośniami czy symbolami niż traktat filozoficzny.
Wiele jest też nawiązań do świata przyrody.
Wraz z kolejnymi przeczytanymi rozdziałami, powiedzmy od początku trzeciej części, utwór staje się bardziej przystępny i zrozumiały, choć może jest to efekt dłuższego przebywania z dziełem.
Nietzsche uważał swoją książkę, za najwspanialszą w swoim dorobku. Miał nadzieję, że zapoczątkuje ona „nowy początek” w dziejach współczesnej filozofii i religii.
Chciał, by „ Tako rzecze Zaratustra” na wzór Biblii , była podstawą nowej wiary.
Pomimo ogólnej krytyki judaizmu i chrześcijaństwa, jest wiele analogii do nich.
Mam tu na myśli, formę i strukturę książki, pisaną jako zbiór przypowieści.
Mało brakowało, a jego marzenie by się ziściło, choć nie tak, jak autor sobie wymarzył.
Chodzi o fascynację i co następuje, własną interpretację Zaratustry przez nazistów.
Z uwagi na to, ucierpiało już na wieki, główne przesłanie Nietzschego.
Nadczłowiek nie jest przedstawicielem aryjskiej rasy, a kult jednostki nie odwołuje się do czczenia swojego wodza.
Nastanie nowej, lepszej rasy ludzi, ma zmotywować człowieka do skupienia się głównie na sobie. Samodoskonalenia się. Nietzsche nawołuje, by przestawić się z myślenia: „kochaj bliźniego swego jak siebie samego”, na „pokochaj najpierw własne ja”.
Podobnie rzecz ma się z rozwojem ludzkości. Rozwój jako taki, ma sens tylko wtedy gdy następuje w drodze rywalizacji, gdzie na końcu „winner takes all”.
Tylko w takim wypadku mamy szanse, na tworzenie rzeczy wielkich.
Osobiście, z wielką uwagą czytałem fragmenty, dotyczące krytyki księży jak i samej wiary.
Nietzsche, nie odrzuca Boga, informując o jego śmierci. On odkrywa naszą hipokryzję.
Za kurtyną naszej wiary, są puste słowa i gesty.
Boga nie ma, bo już w niego nie wierzymy.
Od siebie dodam, że ludzkość wierzy głównie w pieniądze co autor pośrednio przewidział.
Dlatego też, tak zaciekle krytykował zachodnią cywilizację.
Pierwszy raz, odkąd czytam książki, zdarzyło mi się studiować ją z ołówkiem w ręku, zaznaczając co ciekawsze fragmenty.
Nigdy tego, nie robiłem, bo chorobliwie dbam o stan moich książek.
Jednak tak jak wspomniałem wyżej, nie nastawiałbym się na dogłębne zrozumienie całości, ale o wyłuskanie dla siebie, tez, z którymi się najbardziej zgadzamy lub tych, które trafiają nas w serce.
Nie namawiam, do pisania po książkach, ale w tym wypadku ołówek spełnił swoje zadanie.
Kończąc już swój wywód, nie będę polecał bądź odradzał przeczytania, jak to mam w zwyczaju. Nie zrobię tego, ponieważ to autor najlepiej określił i podsumował całość, nadając jej podtytuł: „Książka dla wszystkich i dla nikogo”.

Najbardziej znane dzieło, nie mniej znanego autora.
Chyba nie ma osoby, która by nie słyszała stwierdzenia: „tako rzecze Zaratustra”.
Jednak kojarzyć zwrot a przeczytać całość, to dwie różne kwestie.
Nie jest ona, łatwą książką w odbiorze, szczególnie pierwsze rozdziały i trzeba się porządnie skupić by zgłębić jej sens.
Czasami sprawia też wrażenie, jakby była pisana na...