Od razu przyznam, że nie przeczytałam „Małego życia“, a to z powodu wrodzonej niechęci do zbyt nachalnie lansowanych książek. Pytanie więc brzmi: po co sięgnęłam po „Ludzi na drzewach“? Otóż dlatego, że bardzo interesuje mnie temat konfrontacji z tym, co obce, co nam nieznane. Zanim jednak posunę się dalej na ścieżce konfrontacji z książką chcę uczynić małą dygresję, a raczej wyrazić trapiącą mnie wątpliwość. Dlaczego pisarze, często debiutanci, tak lubią pisywać grube książki? Taka na przykład Alice Munro, taki na przykład Joseph Conrad, albo dajmy na to Etgar Keret (każde z innej bajki, wiem), oni wszyscy umieją zawrzeć to co najważniejsze w krótkiej formie. Nie potrzebują zbyt wielu słów by wyrazić wiele, do tego inteligentnie, głęboko i nierzadko z pointą (tu piękne ukłony dla pana Kereta). Długie historie mają swoj urok jedynie wtedy, gdy autor umie porywająco opowiadać, a to wielka i rzadka sztuka... Jednak dzisiaj w księgarniach dominują grube tomiska. Może dlatego, że gruba książka a) wygląda jakoś tak poważniej niż cienka, b) sprawia wrażenie, że autor ma bardzo dużo do powiedzenia, 3) można jej dać większą cenę. I wszyscy są zadowoleni oprócz tej garstki czytelników pijących trzecią kawę, żeby nie zasnąć przy pięćsetnej stronie, a przed następną i bynajmniej nie ostatnią setką. Oczywiście „Ludzie na drzewach“ objętościowow nie dorastają „Małemu życiu“ do pięt. Jednak mimo, że książka nie bije rekordów grubości to ma wszelkie atrybuty książki arcygrubachnej: ciągnie się w nieskończoność, tonie w drobiazgach, nuży i dłuży, krąży wokół tematu niczym zdezorienowany pies, by na ostatniej stronie wypluć z siebie wymiętą i przetrawioną tajemnicę... Dla mnie mocno przereklamowane.

Od razu przyznam, że nie przeczytałam „Małego życia“, a to z powodu wrodzonej niechęci do zbyt nachalnie lansowanych książek. Pytanie więc brzmi: po co sięgnęłam po „Ludzi na drzewach“? Otóż dlatego, że bardzo interesuje mnie temat konfrontacji z tym, co obce, co nam nieznane. Zanim jednak posunę się dalej na ścieżce konfrontacji z książką chcę uczynić małą dygresję, a...