„Pomysł na książkę jest niezwykle interesujący. Narastająca ilość samobójstw przedstawiana jest jak choroba zakaźna, jak różyczka czy ospa, z tą różnicą, że to nie ciało jest wówczas zainfekowane, a umysł. Jest tłumaczona przejmowaniem od siebie nawzajem pewnych zachowań. Smutek, apatia czy poczucie osamotnienia są tutaj wirusami, na które trzeba znaleźć lek. Remedium okazuje się Program, który eliminuje infekcję poprzez wymazanie zarażonych wspomnień, ponieważ tylko w ten sposób można powrócić do pełnego zdrowia psychicznego. Wszystko to tworzy przerażający obraz świata, jaki w swojej książce przedstawia Suzanne Young. Do tego dochodzi jeszcze przerażenie w związku z wyłapywaniem chorych osób i zabieranie ich na przymusowe leczenie, a także fakt, że w obawie o swoje dzieci, rodzice sami zgłaszają je do Programu, nie zdając sobie sprawy z jego prawdziwego działania. Świat w „Pladze samobójców” jest więc światem wiecznego ukrywania swoich uczuć, udawania, robienia dobrej miny do złej gry, sprawiania pozorów, a także strachu, rozpaczy i ogromnego cierpienia w związku z samobójstwami lub przymusowym leczeniem przyjaciół. Światem, w którym trudno znaleźć jakiekolwiek oparcie”.

Cała recenzja: http://bohater-fikcyjny.blogspot.com/2015/11/41-w-wiecznym-strachu-plaga-samobojcow.html

„Pomysł na książkę jest niezwykle interesujący. Narastająca ilość samobójstw przedstawiana jest jak choroba zakaźna, jak różyczka czy ospa, z tą różnicą, że to nie ciało jest wówczas zainfekowane, a umysł. Jest tłumaczona przejmowaniem od siebie nawzajem pewnych zachowań. Smutek, apatia czy poczucie osamotnienia są tutaj wirusami, na które trzeba znaleźć lek. Remedium...