Bardzo rzadko zdarza mi się drastycznie skrytykować jakąś książkę. Naprawdę. Nigdy nie trafiłam na twór, w którym nie dostrzegłabym żadnych pozytywów, o których warto napisać. Zawsze znajdzie się coś, co wyróżnia daną powieść - może to być narracja, wyjątkowo fajna główna bohaterka czy zaskakujący wątek, którego się nie spodziewam. W Sercu ze szkła dostrzegłam tych plusów bardzo, bardzo mało, ale o tym za chwilę.

Główną bohaterką książki jest Juli, którą jej ojciec - zapracowany pisarz - zabiera na wyspę, by dziewczyna "wzięła pod swoje skrzydła" Davida, syna pracodawcy jej taty. Chłopak choruje bowiem na ciężką depresję spowodowaną śmiercią swojej narzeczonej, która spadła z owianego złą sławą klifu. Wkrótce Juli dowiaduje się o klątwie Madeline Bower, która głosi, iż żadna zakochana kobieta na wyspie nigdy nie zazna szczęścia i koniec końców rzuci się w morską otchłań. Dziewczyna czuje złą energię bijącą od domu Davida i zaczyna słyszeć głosy - nie wie co jest prawdą, a co iluzją. Gdy zakocha się w Davidzie, znajdzie się w ogromnym niebezpieczeństwie.

"Ja zawsze powtarzam: kto wie, po co bogowie i los stawiają nam na drodze przeszkody?"

Znacie to uczucie, gdy książka jest nudna jak flaki z olejem, ciągnie się w nieskończoność i jest cholernie schematyczna, ale ma całkiem ciekawą fabułę i potencjał, więc po prostu czytacie ją żeby poznać zakończenie? Dokładnie tak się czułam przy Sercu ze szkła: przez jakieś 100 stron łudziłam się, że akcja jakoś się rozkręci, Juli przestanie wtykać nochal w nie swoje sprawy, a David w końcu się ogarnie i przestanie się zachowywać jak gówniarz. Nic z wymienionych rzeczy się nie sprawdziło. Najbardziej z tego wszystkiego drażnił mnie jednak David, poważnie. Nie umiałam chłopa znieść. Wiecznie mu coś nie pasuje, klucha z niego okropna, w dodatku ta jego gadka typu "lubię cię, ale jesteś w niebezpieczeństwie więc nara". Jedyną barwną i ciekawą postacią, o której chciałabym dowiedzieć się więcej, był Henry. Nic tak naprawdę o nim nie wiemy (prócz tego, że przyjaźni się z Davidem i znał jego zmarłą narzeczoną, Charlie). Od samego początku wydaje się być lekko dziwny, co sprawdza się, gdy pokazuje Juli swoje obrazy. Z pozoru są one normalne, jednak gdy przymknie się jedno oko i przechyli głowę w bok... zmieniają się w coś niesamowicie mrocznego i tajemniczego.

"W jego oczach dostrzegłam ten specjalny błysk, na który już na samym początku zwróciłam uwagę. Zupełnie jakby stał nad przepaścią, jedną nogą już za krawędzią, i cieszył się, że zaraz runie w dół."

Nie chcę jednak wyrażać się całkowicie negatywnie o tej książce. Nie zachwyciła mnie ani trochę, ale bywały momenty, które przyprawiały o dreszczyk emocji. Pokojówka Grace, która usługiwała gościom w Sorrow (tak nazywał się dom Davida - nieco przygnębiające, nieprawdaż?) zaczyna dręczyć Juli starymi legendami o Madeline Bower. Co w tym najciekawsze, dziewczyna zaczyna widywać postać w czerwonej sukni (w podobnej zginęła Madeline) oraz słyszeć głosy, odczuwać zawroty głowy i przejmujący smutek. W całym tym chaosie czuje się jeszcze odpowiedzialna za chłopaka z myślami samobójczymi, który traktuje ją jak powietrze, czasem gorzej. Cała legenda jest bardzo ciekawa, a gdy Juli zaczyna łączyć poszczególne fakty, robi się jeszcze ciekawiej. W pewnym momencie sama już nie wiedziałam, czy autorka robi mnie w konia, czy może faktycznie jakieś duchy przejmują kontrolę nad główną bohaterką. Samo zakończenie mnie zaskoczyło i nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.

"Uśmiechnął się przy tym tak, że potłuczone szkło wypełniające moją pierś w jednej chwili ułożyło się na powrót w serce."

Powiem tak: nie mogę polecić tej książki, bo nie była dla mnie wystarczająco dobra, by to zrobić. Jeśli ktoś lubi typowe młodzieżówki i nie ma nic przeciwko schematyczności oraz kiepsko wykreowanym bohaterom, może mu się spodoba :)

Recenzję możecie też znaleźć na moim blogu: bookwormss-world.blogspot.com/

Bardzo rzadko zdarza mi się drastycznie skrytykować jakąś książkę. Naprawdę. Nigdy nie trafiłam na twór, w którym nie dostrzegłabym żadnych pozytywów, o których warto napisać. Zawsze znajdzie się coś, co wyróżnia daną powieść - może to być narracja, wyjątkowo fajna główna bohaterka czy zaskakujący wątek, którego się nie spodziewam. W Sercu ze szkła dostrzegłam tych plusów...