Nic oryginalnego. Wśród książek fantasy typu np. Czerwona królowa, ta książka nie wyróżnia się niczym nowym. Wszystko jest iście zbyt przewidywalne. Napięcie praktycznie w ogóle nie jest budowane. Bohaterzy są puści, bez krzty charakteru. Dodatkowo sam początek jest bardzo chaotyczny - wszystko dzieje się bardzo szybko. Nie mamy czasu zaznajomić się z nowym światem i postaciami, nawet samą główną bohaterką, bo od razu wręcz przytłacza nas nadmiar akcji i szybkich kolejno zdarzeń.

Nic oryginalnego. Wśród książek fantasy typu np. Czerwona królowa, ta książka nie wyróżnia się niczym nowym. Wszystko jest iście zbyt przewidywalne. Napięcie praktycznie w ogóle nie jest budowane. Bohaterzy są puści, bez krzty charakteru. Dodatkowo sam początek jest bardzo chaotyczny - wszystko dzieje się bardzo szybko. Nie mamy czasu zaznajomić się z nowym światem i...

"Przekleństwo Soni" to kolejna z książek, która latami stała u mnie na półce i czekała na swoją kolej. Ta nie nadchodziła, bo jej ogólna opinia mnie zniechęcała. Kolejny raz nauczyłam się, że niesłusznie bazuję na tym, co sądzą inni i powinnam dać szansę nawet "gorszym książkom", bo mogę się miło zaskoczyć.

Czy zatem uważam, że Sonia jest bez wad i nie widzę tego, co dostrzegli w niej inni?
W żadnym wypadku. Książka ta jest zwyczajnie skierowana do niewymagającego czytelnika, który lubi wątki romantyczne na głównym planie i resztę wydarzeń w tle. W skrócie - nie ma znaczenia, że fabuła gdzieś znika, jeśli przeżycia bohaterów przyspieszają bicie naszego serca.

"Przekleństwo Soni" zbudowane jest niejako na trójkącie miłosnym między główną bohaterką a dwojgiem książąt. I chociaż brzmi to stereotypowo, mnie się podobało. Valko potrafił namieszać Soni w głowie, nie miał czysto jasnego lub ciemnego oblicza. Anton również raz zachwycał, a raz zawodził. Wokół panuje karuzela emocji, uzupełniona przeżyciami innych bohaterów i walką o lepsze jutro dla kraju, w którym przyszło im istnieć. Podobały mi się informacje, które dostawaliśmy na temat miejsca akcji i nie uważam, żeby przerost wątku romantycznego sprawił, że książka była nudna. Nadal coś się działo, nadal mieliśmy wiele fajnych scen i wiele rozterek, przez które przyjemnie się przechodziło.

Moją sympatię w szczególności zdobyła Pia, którą pokochałam już na wejściu. Cudowny, uroczy promyk słońca, to dzięki niej Sonia nie była wiecznie pogrążoną w smutku dziewczyną. Obie dobrze się uzupełniały i wnosiły - potrzebny - powiew świeżości do pełnego napięcia pokoju.

Od pierwszej strony, aż do ostatniej byłam uwięziona w dobrej lekturze i nie żałuję żadnej minuty przy niej spędzonej. Zdaję sobie sprawę z tego, że rozterki Soni chwilami były płytkie, że zbyt często myślami przeskakiwała między jednym męskim bohaterem a drugim. A mimo to, bycie auroczułą sprawiło, że zdobyła moje zainteresowanie i była ciekawym obiektem obserwacji.

Z wielką chęcią sięgnę po kolejny tom i zobaczę, jak potoczą się dalsze losy Soni, Valka czy Antona.

"Przekleństwo Soni" to kolejna z książek, która latami stała u mnie na półce i czekała na swoją kolej. Ta nie nadchodziła, bo jej ogólna opinia mnie zniechęcała. Kolejny raz nauczyłam się, że niesłusznie bazuję na tym, co sądzą inni i powinnam dać szansę nawet "gorszym książkom", bo mogę się miło zaskoczyć.

Czy zatem uważam, że Sonia jest bez wad i nie widzę tego, co...

Przekleństwo Soni to książka autorstwa Kathryn Purdie. Jest to kolejna propozycja fantasy, opowiada historię auroczułych. Dziewczyn posiadających dar wyczuwania emocji istot żywych. Jak tylko ich dar się ujawnia wysyłane są na szkolenie do klasztoru by służyć swojemu władcy. Sonia przez wiele lat ucieczek i ukrywania się trafia do tego klasztoru jako szesnastoletnia auroczuła. W wyniku tragedii, której sama jest winna zostaje najwyższą auroczułą. Wplątuje się między rywalizację króla Valka a jego młodszego brata Antona.
Bardzo ciekawy pomysł na historię i jej przedstawienie. Rewolucja będąca tłem dla miłosnego trójkąta w którym dziewczyna nie potrafi odróżnić swoich uczuć od innych.
Przez długi czas odkładana na późnej, czego nie żałuję jednak cieszę się że w końcu znalazłam czas by przeczytać tę książkę.
Ocena: 6

Przekleństwo Soni to książka autorstwa Kathryn Purdie. Jest to kolejna propozycja fantasy, opowiada historię auroczułych. Dziewczyn posiadających dar wyczuwania emocji istot żywych. Jak tylko ich dar się ujawnia wysyłane są na szkolenie do klasztoru by służyć swojemu władcy. Sonia przez wiele lat ucieczek i ukrywania się trafia do tego klasztoru jako szesnastoletnia...

Ta książka miała potencjał. Świat, gdzie pewni ludzie mogą wyczuwać aurę innego człowieka, odczytywać jego emocje. Wciągające pierwsze sceny w klasztorze, które świetnie budują klimat. Do tego setting oparty na rosyjskim folklorze. Super. Gdyby nie to, że jedyne co zostaje z tego miksu po zaledwie kilku rozdziałach, to... trójkąt miłosny.

Trójkąt miłosny jest fabułą Przekleństwa Soni (swoją drogą gratuluję pomysłu zmiany fajnie brzmiącego tytułu Burning Glass/Płonące Szkło, na takiego potworka),nie dajcie sobie wmówić inaczej. Do tego trójkąt pomiędzy dwójką braci z rodziny królewskiej oraz naiwną, absolutnie bezużyteczną, wiecznie płaczącą dziewczynką, w której zakochują się "bo tak". Sonia jest okropną protagonistką, a wszystkie wydarzenia jakich doświadcza działają jako rekwizyt, który ma popchnąć do przodu romans. Poczucie winy, przez wzgląd na to co zrobiła w przeszłości? Śmierć przyjaciółki? Cierpiący naród? Krojąca się w kraju rewolucja? Niech to będzie wymówka do rzucenia się w ramiona jednego, tudzież drugiego królewskiego braciszka.

Fabuła poprowadzona jest w okropnie leniwy sposób - przez większość czasu nic ciekawego się nie dzieje, po czym w kilka ostatnich rozdziałów jakby autorka sobie nagle przypomniała, że trzeba na chwilę skupić się na czymś innym poza romansem. Rozwiązania są zbyt proste i zbyt wygodne, od insta-love poczynając. Zagadka śmierci wdowy po królu? Ujawnijmy to ot tak, przy okazji, w najbardziej nieodpowiedniej chwili, bo przecież Sonia nie ma mózgu, żeby przewidzieć konsekwencje swoich akcji. Rewolucja? Niech rozwiąże ją Sonia swoimi niesamowitymi supermocami, które nagle potrafi perfekcyjnie kontrolować, choć nie radziła sobie z tym przez całą książę. Jej "mroczna tajemnica"? Wybaczmy jej bez żadnych konsekwencji, bo przecież główna bohaterka nie może ponosić odpowiedzialności, że epicko nawaliła.

Nope, definitywne nie tykam więcej tej serii - totalnie zmarnowany potencjał.

Ta książka miała potencjał. Świat, gdzie pewni ludzie mogą wyczuwać aurę innego człowieka, odczytywać jego emocje. Wciągające pierwsze sceny w klasztorze, które świetnie budują klimat. Do tego setting oparty na rosyjskim folklorze. Super. Gdyby nie to, że jedyne co zostaje z tego miksu po zaledwie kilku rozdziałach, to... trójkąt miłosny.

Trójkąt miłosny jest fabułą...

„Tym jest życie: koniecznością podejmowania trudnych wyborów”

"Przekleństwo Soni" to opowieść o rewolucji, walce o życie i rodzącej się wśród pałacowych intryg miłości. Komu będzie mogła zaufać osamotniona dziewczyna rzucona w świat, w którym niedopełnienie obowiązków od razu karane jest śmiercią?

„Nie jestem lustrem, Antonie. I nie rozbiję się jak szkło”

Na samym wstępie kilka uwag do wydawnictwa. Po pierwsze – opis wydawniczy. Od połowy drugiego akapitu mam wrażenie, że leży i kwiczy. Dlaczego? Cóż, podsuwa czytelnikowi zbyt wiele kluczowych wydarzeń, które dzieją się w powieści, oraz „mąci” mu w głowie, i bynajmniej nie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Po drugie – tytuł. Nie wiem czy zwróciliście waszą uwagę, ale w oryginale "Przekleństwo Soni" to "Burning Glass"… Duża rozbieżność, prawda? Może bym się nie czepiała, gdyby nie to, że oryginał pasuje znacznie bardziej i podkreśla metaforyczne znaczenie, które możemy znaleźć w książce. Poza tym, kolejne tomy opowiadające losy Soni mają podobną „budowę” tytułów, dlatego zastanawiam się, jak wydawnictwo ominie ten problem. Rodzi się więc pytanie – po co „udoskonalać” to, co jest dobre?

„Ogień to fascynujący żywioł. (…) W jednej chwili słabnie, a zaraz potem atakuje”

Chociaż Kathryn Purdie osadziła swoją historię w Cesarstwie Riaznińskim, bardzo wyraźnie widać, że wzorowała się na carskiej Rosji. Szczególnie daje się to zauważyć podczas scen rewolucji. Kojarzycie z historii upadek Romanowów, kiedy to niespokojny lud ruszył na pałac Mikołaja II? Widać tutaj pewną analogię. Nie jest to kopiowanie z kart historii. Autorka wymyśliła własną opowieść o przewrocie, jednak bardzo dobrze udało jej się oddać nastroje przybitego głodem i despotycznymi rządami ludu.

„Żyj, nie oglądając się zbyt długo wstecz ani nadmiernie nie wybiegając myślami w przyszłość”

Nie powiedziałam wam jeszcze, że "Przekleństwo Soni" to tak naprawdę debiut Kathryn Purdie. Wiadomo, że za pierwszym razem różnie bywa. Teraz jednak byłam mile zaskoczona. Muszę pochwalić autorkę za stopniowe dozowanie napięcia. Akcja rozkręca się z każdą stroną i daje przyzwyczaić się czytelnikowi do zachodzących w historii zmian. Końcówka wręcz pochłania i nie wypuszcza ze swoich szponów ani na chwilę.

„Wierzę, że sami stanowimy o własnym losie. Nikt nie ma prawa dyktować nam, kim jesteśmy ani czym możemy się stać. Wydawało mi się, że też w to wierzysz, że o to właśnie walczysz”

Co by nie powiedzieć o bohaterach, każdy z nich ma w sobie coś intrygującego. Sonia jest zagubiona w nowym świecie. Czuje się winna za to, co się zdarzyło. Nienawidzi życia, które musi wieść w pałacu, ale jednoczenie wie, że nie może odejść, bo przyczyni się do cierpienia jej przyjaciół. Anton marzy o lepszym świecie, a Valko, choć wydaje się miłym chłopakiem, jest ogarnięty żądzą władzy absolutnej. Pragnie być wielbiony i zapamiętany niczym bogowie. Autorka ciekawie wykreowała interakcje między postaciami. Głowna bohaterka bywała irytująca i niezdecydowana, jednak wiek i trudna sytuacja, w jakiej się znalazła, z pewnością nie pomagały jej w adaptacji do nowych warunków. Prawdę powiedziawszy „szaleństwo” młodego imperatora naprawdę łatwo zrozumieć. Kurcze, mam do nich sentyment. Ciekawą postacią jest też z pewnością przyjaciel Sonii – Tosja. Ciepły, wyrozumiały, nie sposób nie zapałać do niego sympatią. Podsumowując – bohaterowie na plus.

„Ludzie to coś więcej niż suma ich pomyłek”

Kathryn Purdie sama przed sobą postawiła trudne zadanie. Przecież w jej książce główną rolę odgrywają emocje, także przedstawienie ich w dość realistyczny sposób stanowiło pewną trudność. Szaleństwo młodego cesarza, lud przepełniony poczuciem niesprawiedliwości, ale także nienawiść… Autorka wyszła jednak z tego obronną ręką. Potrafiła stworzyć ciekawe, skomplikowane osobowości i dodatkowo sprawnie opisać warstwę emocjonalną. Nie jest ona na najwyższym poziomie, jednak jak na pierwszy raz Prudie poradziła sobie całkiem nieźle.

„Marzyłam by stać się kimś innym, by nie sprowadzać cierpienia i śmierci na tych, których kochałam”

Historia opowiedziana przez autorkę sama w sobie jest interesująca i wciągająca. Purdie całkiem nieźle poszło wykreowanie książkowego świata. Dowiadujemy się o geografii, kulturze Riazninu i przyległych państw, poznajemy nowe oblicze cesarstwa, panujące w nim zasady, ale również reguły rządzące pałacem. Jak na pierwszy tom, udaje nam się uzyskać całkiem sporo informacji. Tak jak pisałam wam wcześniej, akcja rozwija się sukcesywnie. Czasem trochę zwolni, by po chwili znów przyspieszyć. Początkowo miałam problem z „wkręceniem” się w historię. Językowi brakowało płynności i lekkości. Z czasem jednak wrażenie zniknęło i książkę czytało już mi się całkiem przyjemnie. (Tak po prawdzie czas spędzony przy niej mija bardzo szybko. Sama skończyłam ją w jeden dzień).

„Mocarz nie jest jednią, lecz wielością”

Jeszcze kilka słów o wątku romantycznym. Nie lubię „trójkątów”, jednak w tym przypadku nawet jakość bardzo mnie to nie irytowało. Rozumiałam odczucia Sonii. Autorka z wielkim wyczuciem poprowadziła historię Valko – Sonia – Anton.

Okładka wygląda naprawdę imponująco. Uwielbiam podwójną ekspozycję! Różne odcienie błękitu idealnie oddają klimat panujący w książce. Zdecydowanie jestem na tak. Podoba mi się nawet bardziej niż oryginalna.

„Nie jesteś przekleństwem. (…) Jesteś darem. (…) Jesteś moim darem. Moim zbawieniem”

Chociaż Przekleństwo Soni wydaje się być książką błahą, poruszono w niej ważne tematy (aktualne w dzisiejszym świecie). Kilka wątków zostało ciekawie przedstawionych za pomocą kontrastu. Pewnie, były niedociągnięcia, jednak powieść i tak okazała się dla mnie miłym zaskoczeniem. Autorka stworzyła ciekawe postaci (choć przesadziła z analogią ich historii),pokazała różnorodność charakterów, wykreowała interesujący świat i intrygującą historię. Co najważniejsze, potrafiła wciągnąć czytelnika w wykreowaną przez siebie opowieść. Z całą pewnością sięgnę po drugi tom przygód Sonii, Antona i Valka.

„Tym jest życie: koniecznością podejmowania trudnych wyborów”

"Przekleństwo Soni" to opowieść o rewolucji, walce o życie i rodzącej się wśród pałacowych intryg miłości. Komu będzie mogła zaufać osamotniona dziewczyna rzucona w świat, w którym niedopełnienie obowiązków od razu karane jest śmiercią?

„Nie jestem lustrem, Antonie. I nie rozbiję się jak szkło”

Na samym...

Nie ukrywam, że byłam ciekawa tej książki, ale jakoś nie miałam okazji po nią sięgnąć. Jak tylko taka się znalazła, od razu zaczęłam ją czytać. Czy mi się podobała? Poniżej znajdziecie odpowiedź na to pytanie!


' - Nigdy nie bierzesz odpowiedzialności za własne emocje? - zapytał.
- Nazbyt często należą one do kogo innego.'


Sonia jest auroczułą. Oznacza to, że posiada dar, dzięki któremu czuje emocje wszystkich żywych istot wokół siebie. Ze względu na tą umiejętność powinna być zamknięta w klasztorze z innymi dziewczynami, które również mają taką zdolność i kształcić się w tym kierunku. Tak się jednak nie stało, a Sonia przez lata ukrywała się i przemieszczała z miejsca na miejsce wraz z taborami Romskimi. Ostatecznie jednak została znaleziona i przekazana do klasztoru, co było początkiem kolejnych tragicznych wydarzeń...

Zadaniem auroczułych jest szkolenie swoich umiejętności, a najstarsza z nich obejmuje stanowisko Najwyższej Auroczułej u boku cesarza Valka po śmierci swojej poprzedniczki. W wyniku tragedii to właśnie Sonia obejmuje wskazane stanowisko.


'Powinnam być wdzięczna - dzięki nim nie stracę dziś głowy. Będę się bowiem koncentrować na jednym typie energii zamiast na miriadach innych, które mnie otoczą.'


Młoda i niedoświadczona dziewczyna zostaje przetransportowana na dwór Valka przez jego brata - księcia Antona. Jest to dla niej bardzo problematyczne, ponieważ nie zdążyła nauczyć się panowania nad swoim darem i ogromne skupisko ludzi i ich emocji jest dla niej wręcz niszczące. Mimo to dość szybko zostaje wplątana w swoje obowiązki, z których najważniejszym jest ostrzeganie władcy przed próbami ataku ze strony arystokracji i wszystkich, którzy mają wobec niego nieczyste myśli.

Fabuła nie jest skomplikowana, jednak wciągająca. Nawet bardzo! Sonia musi wybrać, czy zaufać cesarzowi i być wobec niego lojalną służką czy może jednak iść w ślad za Antonem, który wtajemnicza ją w swój spisek. Jakiego wyboru dokona młoda auroczuła? Odpowiedź znajdziecie na kartach tej historii.


'Same emocje nie zdradzą całej prawdy, jaką kto jest osobą.'


Podsumowując, jestem zadowolona z wyboru książki. Fantastyka, którą lubię najbardziej przedstawiona w sposób lekki i przyjemny, a przy tym wciągający. Bohaterowie mają zróżnicowane cechy charakteru i są wielobarwni. Warto sięgnąć po tę książkę i poznać historię Soni, ponieważ nie jest ona powieleniem schematów, a wręcz przeciwnie - otrzymujemy coś świeżego, co w dodatku nie ciągnie się przez kilka tomów, a zostaje zamknięte w trochę ponad 400 stronach.


'W końcu mogłam się ruszać i myśleć z własnej woli, aż nabrałam pewności, że moje uczucia rzeczywiście należą do mnie.'

Nie ukrywam, że byłam ciekawa tej książki, ale jakoś nie miałam okazji po nią sięgnąć. Jak tylko taka się znalazła, od razu zaczęłam ją czytać. Czy mi się podobała? Poniżej znajdziecie odpowiedź na to pytanie!


' - Nigdy nie bierzesz odpowiedzialności za własne emocje? - zapytał.
- Nazbyt często należą one do kogo innego.'


Sonia jest auroczułą. Oznacza to, że posiada...

https://zadziwiajaca-ksiazka.blogspot.com/2017/06/przeklenstwo-soni-kpurdie.html

Aurocze to dziewczęta potrafiące czytać cudze aury i emocje. Sonia Petrova urodziła się z tym darem. Przez wiele lat ukrywana przez Cyganów wreszcie trafia do klasztoru, gdzie są przetrzymywana inne kobiety z tym darem. Ich zadaniem jest wyuczyć się jak najlepiej do roli strażniczki rodziny cesarskiej. Kiedy jej siostry giną w pożarze, a aktualna obrończyni zostaje stracona, Sonia zostaje zmuszona udać się na dwór.

Sonia jest postacią która nie przypadła mi do gustu i nie wiem dlaczego przypomina Mare z ''Czerwonej Królowej''. Jest to strasznie irytująca bohaterka, która przez pół książki denerwuje się, że Anton nie zwraca na nią uwagi

Jeśli jednak nie czytaliście tego dzieła to napisze, że według mnie powieść najlepiej ocenić przez przywiązanie i świeżość charakterów bohaterów. Jak już przeczytaliście główne postacie nie przypadły mi do gustu, ale nie tyczy to się postaci drugoplanowych: Tosja, Pia, Jurij oraz Lena naprawdę dają się lubić. Dostajemy też bardzo dobry początek i zakończenie oraz niespodziewanego mordercę.

https://zadziwiajaca-ksiazka.blogspot.com/2017/06/przeklenstwo-soni-kpurdie.html

Aurocze to dziewczęta potrafiące czytać cudze aury i emocje. Sonia Petrova urodziła się z tym darem. Przez wiele lat ukrywana przez Cyganów wreszcie trafia do klasztoru, gdzie są przetrzymywana inne kobiety z tym darem. Ich zadaniem jest wyuczyć się jak najlepiej do roli strażniczki rodziny...

Faktem jest, iż spodziewałam się czegoś zupełnie innego po tej książce. I zapewne to jest z mojej winy. Dlaczego? Bo oceniałam ją głownie przez pozór okładki. I oczywiście znałam opis, ale mając przed oczami ten lekki niebieski obrazek wydawało mi się, iż historia będzie również do takich należała. Jakież było moje zdziwienie, kiedy już na poważnie zagłębiłam się w książkę!!!

Książka jest przede wszystkim pełna emocji. Nie brak ich ze strony Soni, jak i Valka czy też Antona. A i wokół nich działo się sporo. Ale zacznijmy od początku. Był on faktycznie lżejszy od reszty treści aczkolwiek również pełen akcji. Kto czytał ten wie, iż bohaterka wykazała się całkowitą nieporadnością i brakiem rozsądku. Aczkolwiek później bardzo zyskała w moich oczach. Nabrała ogłady, pokazała, iż potrafi być jednak osobą rozsądną, starającą się doprowadzić do założonych celów. Poza tym w pewnych momentach potrafiła unieść się honorem i pokazać jak mocno zależy jej na osobach ważnych w jej życiu. Z kolei co do panów, miałam bardzo mieszane uczucia. W zasadzie do samego końca nie wiedziałam co mam o nich myśleć. Bo raz byłam nastawiona pozytywnie do jednego z nic a zaraz moje zdanie się zmieniało.

Niewątpliwie jednym z najważniejszych elementów tej historii jeśli chodzi o jej konstrukcję jest akcja. Nie jest ona zbyt gwałtowna, ale umiejętnie i równomiernie rozłożone, by nie czuć takiego zawrotu głowy przy zmianach w fabule, nie zanudzić się czy też móc czytać wszystko przy dłuższych odstępach czasu. Jednakowo umiejętnie autorka postąpiła z samym prowadzeniem fabuły. Potrafiła zainteresować konkretnymi wydarzeniami, a także zwrotem akcji. Choć tych drugich było mi jakby za mało i można było zadbać co nieco o ich jakość.

Ogółem całość fabularnie wywarła na mnie dobre wrażenie. Całość czytało się dobrze i lekko pomimo dość ciężkiej tematyki. Sam pomysł na osoby o typie auroczułych był dla mnie szalenie intrygujący. I choć teraz zdaje mi się, że gdzieś już o czymś podobnym czytałam/ słyszałam, to ówcześnie czytając, całość była dla mnie czymś zupełnie nowym. W dodatku relacje między bohaterami nieraz burzliwe, podsycały całość.

Okładka jak już wspomniałam, zrobiła na mnie wrażenie, choc wywołał zupełnie inne uczucia niż treść książki. I choć początkowo, podczas czytania mi to przeszkadzało, teraz nie ma to większego znaczenia.

Ogółem książka wywarła same pozytywne wrażenia. Czytało się ją dobrze i płynnie a zakończenie choć przewidywalne, zapadło mi w pamięci. Poza tym jest to historia którą polecę niejednej koleżance i pewnie nieraz dam komuś w prezencie.

Faktem jest, iż spodziewałam się czegoś zupełnie innego po tej książce. I zapewne to jest z mojej winy. Dlaczego? Bo oceniałam ją głownie przez pozór okładki. I oczywiście znałam opis, ale mając przed oczami ten lekki niebieski obrazek wydawało mi się, iż historia będzie również do takich należała. Jakież było moje zdziwienie, kiedy już na poważnie zagłębiłam się w...

Cudowna historia, inna. Mamy tutaj obraz tyrany, dziewczyny uciekającej przed przeznaczeniem oraz osobę walczącą o dobro ludu. Jeszcze zarys kraju, w którym dominuje głód i bieda. Akcja szybka, dynamiczna. Polrcam serdecznie!

Cudowna historia, inna. Mamy tutaj obraz tyrany, dziewczyny uciekającej przed przeznaczeniem oraz osobę walczącą o dobro ludu. Jeszcze zarys kraju, w którym dominuje głód i bieda. Akcja szybka, dynamiczna. Polrcam serdecznie!

Beznadziejna. Nie polecam. Strasznie się męczyłam czytając ją i bardzo długo mi to zajęło. Sam pomysł ogólnie fajny, ale ledwo przebrnęłam.

Beznadziejna. Nie polecam. Strasznie się męczyłam czytając ją i bardzo długo mi to zajęło. Sam pomysł ogólnie fajny, ale ledwo przebrnęłam.