Kolejna opowieść, która bazuje na elementach biograficznych z życia pisarki. Z jednej strony trudno było się od czasu do czasu nie uśmiechnąć, fakt, historia sprawia wrażenie przerysowanej, z drugiej jednak naprawdę gorzko się ją czyta, od dłuższej chwili nie opuszcza mnie niesmak i poczucie niesprawiedliwości. Pewne sytuacje wydają się tak absurdalne, że nie sposób nie pomyśleć o rodzimych paradoksach - i to nie tylko tych z czasów PRL-u. Swoją drogą, zabawna sprawa, jak ten świat się zmienia - obecnie przecież tyle Azjatek marzy o europejskich walorach typu wszelakiego... Zdecydowanie wolę fikcję w wykonaniu Nothomb, ale przyznaję, że styl jak zawsze świetny, między innymi dlatego tak trudno oderwać się od lektury: pojawiają się smaczki lingwistyczne, humor sytuacyjny, bogactwo metafor i fenomenalnych skojarzeń zrodzonych w bezdennej niemalże wyobraźni autorki. Mogę zrozumieć, że niektórym czytelnikom nie podobała się treść, ale żeby nie dostrzec potencjału drzemiącego w Amelie, jej kwiecistego stylu i bujnej fantazji, trzeba być wyjątkowo pozbawionym zdolności analizy tekstu i czytania między wierszami.

Kolejna opowieść, która bazuje na elementach biograficznych z życia pisarki. Z jednej strony trudno było się od czasu do czasu nie uśmiechnąć, fakt, historia sprawia wrażenie przerysowanej, z drugiej jednak naprawdę gorzko się ją czyta, od dłuższej chwili nie opuszcza mnie niesmak i poczucie niesprawiedliwości. Pewne sytuacje wydają się tak absurdalne, że nie sposób nie...