Czytałam tę książkę jako piętnastolatka i zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Fascynowałam się wówczas językiem polskim, literaturą i pamiętam do dziś ten postmodernistyczny chaos: brak chronologii, zdania i akapity zaczynane małą literą. Pamiętam wiele wątków fabuły, oczywiście tych, które najbardziej mną wstrząsnęły, np. gdy córka mówi matce, że chciała ta ją wyskrobać, ale przepiła pieniądze, które dostała od ojca. Albo próby samobójcze z ułamkiem szans na przeżycie wkalkulowanym w plan. Nie była to lekka lektura, ale zapadła mi mocno w pamięć. Chętnie do niej kiedyś wrócę. Sama jestem ciekawa, jak dzisiaj będę ją odbierać.

Czytałam tę książkę jako piętnastolatka i zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Fascynowałam się wówczas językiem polskim, literaturą i pamiętam do dziś ten postmodernistyczny chaos: brak chronologii, zdania i akapity zaczynane małą literą. Pamiętam wiele wątków fabuły, oczywiście tych, które najbardziej mną wstrząsnęły, np. gdy córka mówi matce, że chciała ta ją wyskrobać, ale...

Pomimo dosyć głębokiego przekazu i ciekawego przebiegu fabuły całość wydaje się nieco toporna, przede wszystkim ze względu na pseudointelektualny sposób pisania oraz mało przystępną formę tekstu.

Pomimo dosyć głębokiego przekazu i ciekawego przebiegu fabuły całość wydaje się nieco toporna, przede wszystkim ze względu na pseudointelektualny sposób pisania oraz mało przystępną formę tekstu.

Na początku jest trzęsienie ziemi, a potem napięcie stale rośnie. Przedziwna książka, ni to kryminał, ni to powieść psychologiczna. Autor stawia pytania na które chyba nie istnieją poprawne odpowiedzi, te zaproponowane przez Witolda Horwatha skłaniają do przemyśleń...

Na początku jest trzęsienie ziemi, a potem napięcie stale rośnie. Przedziwna książka, ni to kryminał, ni to powieść psychologiczna. Autor stawia pytania na które chyba nie istnieją poprawne odpowiedzi, te zaproponowane przez Witolda Horwatha skłaniają do przemyśleń...

Opowieść o cudownej przemianie złego w dobre. Główna bohaterka ucieka przed zmorami swojej złej przeszłości, rodzi się na nowo po próbie samobójstwa jako inna osoba. Niestety, od złego nie do końca da się uciec... Mroczna opowieść o szaleństwie pisana dziwnym stylem potęgującym nerwowość i niepokój.

Opowieść o cudownej przemianie złego w dobre. Główna bohaterka ucieka przed zmorami swojej złej przeszłości, rodzi się na nowo po próbie samobójstwa jako inna osoba. Niestety, od złego nie do końca da się uciec... Mroczna opowieść o szaleństwie pisana dziwnym stylem potęgującym nerwowość i niepokój.

Zupełnie inna jakość. Nie wiem nawet, do czego "Ptakona" zaliczyć - chyba thriller psychologiczny? O książce i jej autorze dowiedziałam się przypadkiem, czytając wywiad z M.Krajewskim. Określił on W. Horwatha jedynym polskim autorem, potrafiacym przekonująco opowiadać historię oczami kobiety, bo bohaterkami jego powieści są kobiety. W zasadzie nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale faktycznie, zapewne nie jest to łatwe. W każdym razie, "Ptakon" to książka mocna, nietypowa, wymagająca specjalnego traktowania, a może nawet kilku podejść. Ale sądzę że warto.

Zupełnie inna jakość. Nie wiem nawet, do czego "Ptakona" zaliczyć - chyba thriller psychologiczny? O książce i jej autorze dowiedziałam się przypadkiem, czytając wywiad z M.Krajewskim. Określił on W. Horwatha jedynym polskim autorem, potrafiacym przekonująco opowiadać historię oczami kobiety, bo bohaterkami jego powieści są kobiety. W zasadzie nigdy się nad tym nie...

Świetny język i sposób narracji. Czasem trudno się połapać, książka nie należy do najłatwiejszych w odbiorze. Zdecydowanie jest to typ książki, do której można (a nawet trzeba!) powrócić i przeczytać ponownie. Ja na pewno tak zrobię :)

Świetny język i sposób narracji. Czasem trudno się połapać, książka nie należy do najłatwiejszych w odbiorze. Zdecydowanie jest to typ książki, do której można (a nawet trzeba!) powrócić i przeczytać ponownie. Ja na pewno tak zrobię :)

Powieść podobno (tak wynika z posłowia) ma zmuszać do refleksji, jak ja bym postąpił(a) na miejscu głównego bohatera. Tylko że postać Żanety jest tak przerysowana, że zupełnie niewiarygodna, więc rzeczona refleksja to dla mnie tak, jak zastanawiać się, co bym zrobiła gdyby okazało się, że mój mąż to kosmita - po prostu nie biorę takiej opcji pod uwagę.
Ogólnie "Ptakon" zaczyna się nawet nieźle, początkowo wierzę bohaterom i ciekawa jestem, jak dalej potoczą się ich losy. Jednak im dalej, tym mniej realistycznie, mniej przekonująco, coraz bardziej przekombinowane. A szkoda...

Powieść podobno (tak wynika z posłowia) ma zmuszać do refleksji, jak ja bym postąpił(a) na miejscu głównego bohatera. Tylko że postać Żanety jest tak przerysowana, że zupełnie niewiarygodna, więc rzeczona refleksja to dla mnie tak, jak zastanawiać się, co bym zrobiła gdyby okazało się, że mój mąż to kosmita - po prostu nie biorę takiej opcji pod uwagę.
Ogólnie "Ptakon"...

Ciężki początek. Przerwa w czytaniu, zamiana na coś łatwego, przyjemnego ... Powrót do pierwszej strony i dalej to już prawie na jednym oddechu :)
Cieszę się, że mimo początkowych trudności i zniechęcenia wróciłam do lektury tej skłaniającej do rozmyślań książki. Bardzo mi się podobała, Polecam

Ciężki początek. Przerwa w czytaniu, zamiana na coś łatwego, przyjemnego ... Powrót do pierwszej strony i dalej to już prawie na jednym oddechu :)
Cieszę się, że mimo początkowych trudności i zniechęcenia wróciłam do lektury tej skłaniającej do rozmyślań książki. Bardzo mi się podobała, Polecam

Dzieło wybitne, i nie boje się użyć słowa Dzieło!

Dzieło wybitne, i nie boje się użyć słowa Dzieło!

trudna, zagmatwana na początku

a potem
a potem mnie porwała i oderwać się nie mogłem.

za malutki jestem żeby się wymądrzać o sensie i kontekście treści.
mi zwyczajnie się podobało.

chce jeszcze

trudna, zagmatwana na początku

a potem
a potem mnie porwała i oderwać się nie mogłem.

za malutki jestem żeby się wymądrzać o sensie i kontekście treści.
mi zwyczajnie się podobało.

chce jeszcze