Przyjemnie zwariowany, chwilami czysto absurdalny czwarty tom przygód Wilta, przy lekturze którego bawiłem się jednak gorzej niż podczas czytania poprzednich części. I teraz będę miał zagwozdkę, czy to mnie się lekko zmienił gust - bo z trawieniem niektórych dowcipasów z histerycznym naśmiewaniem się z grubych kobiet już miałem problemy - czy też autor faktycznie obniżył loty. Problem bowiem w tym, że poprzednie trzy tomy czytałem coś pod piętnaście lat temu i musiałbym je sobie teraz odświeżyć. A przede mną przecież jeszcze setki innych zaległości...

Jak by nie było, "Wilt w drodze donikąd" jest powieścią doskonale spełniająca swoje podstawowe zadanie: śmieszy. Może nie tak bardzo, jak poprzednie odsłony przygód akademickiego nauczyciela, ale zdarza się, że i tutaj można nieprzyzwoicie zacząć rechotać. Szczególnie gdy się dotrze do sceny z psami rozprawiającymi się z dwójką nadmiernie wścibskich dziennikarzy. Choćby dla tego kawałka warto sięgnąć po tę niegrubą książeczkę.

Przyjemnie zwariowany, chwilami czysto absurdalny czwarty tom przygód Wilta, przy lekturze którego bawiłem się jednak gorzej niż podczas czytania poprzednich części. I teraz będę miał zagwozdkę, czy to mnie się lekko zmienił gust - bo z trawieniem niektórych dowcipasów z histerycznym naśmiewaniem się z grubych kobiet już miałem problemy - czy też autor faktycznie obniżył...