Już na początku autor przygotowuje nas na kontynuację, lecz nie została ona nam dana z powodu jego śmierci. I to właśnie w obliczu zakończenia powieści ten brak jest najbardziej odczuwalny, no przynajmniej w moim przypadku. Jakie były dalsze losy bohaterów? Tego można się tylko domyślać, czy to dzięki pewnym wskazówkom Dostojewskiego, czy wskutek analizy charakterów.

Gdzieś do połowy książki nie lubiłam prawie żadnej postaci, potem jakoś do nich przywykłam. Ale komu kibicować? Który z braci zabił ojca i co spowodowało, że przekroczył tę granicę? Wreszcie, kto z nich wszystkich był najbardziej stabilny emocjonalnie? Trzeba bowiem zauważyć, że u Dostojewskiego myśli i nastroje potrafią zmieniać się jak w kalejdoskopie. Według mnie to nie do końca naturalne, ale widać autor tak chciał pokazać zmiany zachodzące w człowieku.

Apogeum powieści miało miejsce w trakcie procesu, a zwłaszcza w mowie prokuratora i obrońcy. To była kondensacja przemyśleń, lęków i talentu Dostojewskiego, a także dotychczasowych wydarzeń, które doprowadziły do takiego momentu w utworze. Choć on sam stawia siebie jako bezstronnego świadka, nie wszystko pamięta, lecz stara się opowiedzieć o najważniejszym. Oczywiście pokazuje też, jak umiejętnie da się manipulować faktami. Można uwierzyć każdej z dwóch wersji, zależnie w którą strunę się trafi. Wytyczył tym chyba nowe szlaki w literaturze...

A jakie jest przesłanie dla losów ludzkości? Nie jestem pewna.

Już na początku autor przygotowuje nas na kontynuację, lecz nie została ona nam dana z powodu jego śmierci. I to właśnie w obliczu zakończenia powieści ten brak jest najbardziej odczuwalny, no przynajmniej w moim przypadku. Jakie były dalsze losy bohaterów? Tego można się tylko domyślać, czy to dzięki pewnym wskazówkom Dostojewskiego, czy wskutek analizy...