Nikt nie chce być samotny, ani opuszczony. Człowiek z założenia jest istotą społeczną ponieważ potrzebuje kontaktu z innymi, dzielenia się swymi smutkami i radościami. Każdy chce iść przez życie mając u boku kogoś, kto będzie go akceptował, wspierał i bezgranicznie kochał. Większość z nas dąży do ułożenia sobie życia z drugą osobą. Odnoszę jednak wrażenie, obserwując otaczającą mnie rzeczywistość, że niektórzy robią to zbyt nachalnie i bez namysłu. Strach przed samotnością sprawia, że ludzie trwają w chorym związku, decydują się na romans byleby poczuć choć przez moment czyjąś bliskość lub rozpoczynają nową znajomość, która niekoniecznie jest dla nich odpowiednia. Tak jak w życiu bywa, również bohaterka „Cappuccino z cynamonem” po piętnastu latach niezbyt udanego pożycia zostaje sama. W związek Patrycji powoli lecz systematycznie wkradał się chłód. Małżeństwo oddalało się od siebie. Gdy Sebastian zaproponował żonie, by znalazła sobie kochanka, ta nie spodziewa się, że niebawem jej ukochany opuści ją pozostawiając samą z dorastającą córką.

Książka jest typowo kobiecą pozycją. Przedstawia codzienne perypetie kobiety w średnim wieku. Jej życie jest na pozór przeciętne: pracuje w biurze, użerając się tym samym ze zdziwaczałym kolegą, wychowuje dwunastoletnią Sarę, która przechodzi właśnie okres buntu, spotyka się z przyjaciółkami będącymi w większości zagorzałymi feministkami. Po rozstaniu z mężem, wokół niej zaczynają krążyć mężczyźni niczym sępy nad świeżym mięsem. Czytelnik ma okazję poznać Jacka – przystojnego boga seksu, tkwiącego w nieudanym małżeństwie, Klaudiusza – stomatologa-romantyka skrzywdzonego przez los oraz Bogdana – szwagra Patrycji, który pragnie zagrzać miejsce po swoim bracie. Z góry można domyśleć się, którego z nich ostatecznie wybierze Patrycja.

Powieść czyta się szybko i przyjemnie, nie jest to zbyt wymagająca lektura. Nazwałabym ją raczej odpowiednim czytadłem na jesienne długie wieczory. W większości składa się z opisów i przemyśleń bohaterki. Momentami narracja przechodzi w obraz widziany oczami innych bohaterów, jednakże w głównej mierze pozostaje w prezentacji wydarzeń z punktu widzenia Patrycji. Dialogi występują w ilości minimalnej. Przeczytałam niemal wszystkie powieści pani Świętek. Znam jej styl na tyle, by stwierdzić, że pisze ona w sposób składny, ciekawy i lekki. Wszystkie jej pozycje są życiowe i niezwykle ciekawe. Autorka zawsze wprowadza w treść element zaskoczenia. Tym razem spodobał mi się pomysł przydzielenia epizodycznych ról bohaterkom z poprzednich książek oraz wprowadzenie postaci Teodora, która nadała powieści komiczny akcent. Całość oprawiona została w piękną szatę graficzną składającej się z okładki, na której znajduje się apetycznie wglądająca filiżanka z tytułową kawą.

Ogół oceniam pozytywnie, choć strasznie irytowało mnie to, że cała książka jest jednym wielkim poszukiwaniem mężczyzny. Tak jakby nic innego na świecie nie istniało. Patrycja nieustannie rozpamiętuje były związek lub zamiary jej potencjalnych kandydatów. Wciąż myśli albo o tym, że nienawidzi płci męskiej, albo że pragnie z kimś być. Mówi o tym, myśli o tym, kombinuje, rozdrapuje, a przy tym wszystkim jest niezdecydowana i naiwna. Została wykreowana na boginię piękności, za którą ogląda się każdy mężczyzna („Uszy też miała doskonale piękne: nieduże w sam raz do całowania”). Ja jako osoba pozostająca w stałym związku od pięciu lat, miałam ochotę wyciągnąć z powieści Patrycję i pokazać jej, że świat nie kręci się wyłącznie wokół facetów oraz że można funkcjonować bez nieustannego myślenia o nich. Drugą i ostatnia irytującą mnie sprawą nie tylko w literaturze, ale również w życiu codziennym, są nadmierne zdrobnienia imion. Tendencja ta jest bliższa kobietom. Akceptuję słowo „Pati”, ale „Patusia” albo jeszcze lepiej „Patunia” to dla mnie za wiele. Kto do dorosłego człowieka mówi w ten sposób?

Podsumowując „Cappuccino z cynamonem” to pozycja napisana przez kobietę, z myślą o innych kobietach. Przedstawia trudne relacje damsko-męskie, samotność i rodzicielstwo. Stanowi ciekawe połączenie powieści obyczajowej z dozą literatury pięknej. Polecam, ale wyłącznie damskiej części czytelników.

Edyta Świętek, choć z wykształcenia jest ekonomistką, jej pasją jest literatura kobieca. Chce by jej powieści były tak dobre, jak te po które sama chętnie sięga. Poza pisaniem stawia na wypoczynek fizyczny. Uwielbia bieganie i spacery na łonie natury. Na swoim konie ma między innymi pozycje takie jak „Cienie przeszłości” czy „Tam, gdzie rodzi się miłość”.

Nikt nie chce być samotny, ani opuszczony. Człowiek z założenia jest istotą społeczną ponieważ potrzebuje kontaktu z innymi, dzielenia się swymi smutkami i radościami. Każdy chce iść przez życie mając u boku kogoś, kto będzie go akceptował, wspierał i bezgranicznie kochał. Większość z nas dąży do ułożenia sobie życia z drugą osobą. Odnoszę jednak wrażenie, obserwując...