Opowiadania, znów te nieszczęsne opowiadania. Kto mnie choć trochę zna, doskonale zdaje sobie sprawę, że nie przepadam za tą formą wypowiedzi. Krótkie historie, które nie pozwalają bliżej poznać ani bohaterów, ani sytuacji w jakich się znaleźli. Nie jestem w stanie się w nie wczuć... no chyba że opowiadania takie, to powrót do znanych mi dobrze bohaterów, których polubiłam i z którymi się zżyłam, a których z żalem opuściłam. Tym właśnie są dla mnie "Ropuszki", powrotem do starych znajomych, przypomnieniem sobie ich postaci, a czasami poznaniem ich od zupełnie nowej strony.

Aneta Jadowska zdecydowała się na popełnienie "Ropuszek", jak sama twierdzi, żeby dokończyć niektóre historie, żeby pozwolić czytelnikom poznać je naprawdę, a nie poprzez wspomniane zdanie gdzieś pośród przygód Dory. W tym zbiorze pojawia się czternaście opowiadań, które albo zaprowadzą nas daleko w przeszłość, albo pokażą jak niektórzy bohaterowie spędzali czas podczas ostatnich wydarzeń z ostatnich tomów serii o Dorze Wilk. Grono bohaterów również jest bardzo duże, oprócz bohaterki przednich tomów, która w jakiś sposób jest obecna we wszystkich historiach, możemy przeczytać o Leonie, Romanie, Brunonie, Szelmie, Mironie, Katii, Witkacym, Bognie, Bjornie, Borysie, Azjelu i wielu innych pomniejszych bohaterach. Każdy miłośnik Universum znajdzie postać, o której z przyjemnością przeczyta.

Autorka rozmieściła opowiadania w czasie, rozpoczynając od pierwszego spotkania Leona i Dory, które jak to w przypadku bohaterki bywa, nie było łatwe i przyjemnie, możemy poznać skąd niechęć Brunona do Dory, która pojawiła się jeszcze przed "Złodziejem dusz", a także zagłębić się w przygody zarówno głównej bohaterki jak i innych postaci pomiędzy kolejnymi tomami. Poszczególne opowiadania są bardzo różne pod względem nastroju, niektóre opisują sprawy poważne i trudne, inne są lżejsze i stwarzają banana na twarzy. Po raz pierwszy większa partię dostaje tu Witkac, a my możemy poznać jego imię i nazwisko. Dodatkowym smaczkiem są rysunki wychodzące spod ręki Magdaleny Babińskiej, która z fanki stała się oficjalną ilustratorką serii. Jej obrazy tworzą idealne uzupełnienie opisanych historii :)

Dla fanów uniwersum ten zbiór jest obowiązkowy i każdy znajdzie swoje ulubione opowiadania. Mi szczególnie zapadły w pamięć "Szatański Pierwiosnek - historia prawdziwa", "Nie oceniaj kota po rozmiarze", "Nie ma dymu bez ognia", "Pióro wieczne", "Cztery łapy" a także historie, w których wstępuje Roman. Patrząc na całokształt podobało mi się większość historii, jedynie opowiadanie o Bognie czytałam z lekkim znudzeniem, ale to nigdy nie była bohaterka mi bliska.

Autorka pozwoliła przemówić własnym głosem wielu postaciom, które do tej pory oglądaliśmy oczami Dory. Drugoplanowi bohaterowie zyskali własne historie, zachwycając swoimi temperamentami, albo intrygując tajemniczością "Ropuszki" to wspaniały dodatek do jednej serii i początek kolejnej, na którą już nie mogę się doczekać.

Zabrakło mi paru postaci. Liczyłam na bliższe poznanie Baala, na historie opisujące Luca, chciałam więcej tych "niegrzecznych chłopców" ;) Może pojawi się kolejny tomik opowiadań, bo przecież autorka na pewno słyszała takie sugestie, a że jest bardzo zdolną osobą i nie zawodzi swoich fanów myślę, że gdzieś tam z czasem doczekamy się takich opowiadań, a może całych powieści? :)

Fanów twórczości Anety Jadowskiej zachęcać do tego zbioru raczej nie muszę, to obowiązkowa lektura uzupełniająca, którą naprawdę warto poznać w oczekiwaniu na "Szamańskiego bluesa". Osoby, które nie miały okazji poznać Dory Wilk i Universum Thornu na pewno też odnajdą się w tym zbiorze, choć pewnie lepiej zacząć przygodę od początku, czyli "Złodzieja dusz". Opowiadań nie lubię, ale te polecam, bo pozwalają lepiej poznać bohaterów, pobyć jeszcze przez chwilę w ich towarzystwie i świetnie się bawić przy lekturze.

Opowiadania, znów te nieszczęsne opowiadania. Kto mnie choć trochę zna, doskonale zdaje sobie sprawę, że nie przepadam za tą formą wypowiedzi. Krótkie historie, które nie pozwalają bliżej poznać ani bohaterów, ani sytuacji w jakich się znaleźli. Nie jestem w stanie się w nie wczuć... no chyba że opowiadania takie, to powrót do znanych mi dobrze bohaterów, których polubiłam...